"Hé Sarah, dit is mijn broer, kom even." Ik liep naar haar toe en keek de jongen aan. Nee? Ik kon het niet geloven maar het was gewoon Hicham.. Hicham die me met een verbaasde blik in zijn ogen aankeek. Hij hoeft van mij echt niet nep te doen, alsof we elkaar niet kenden, maar dat was niet de reden waarom hij mij raar aankeek. Ik zag dat hij me van top tot teen aan het bekijken was, Ik voelde me erg ongemakkelijk. Ik ben altijd al verlegen als mensen mij in een bikini zien, maar op de een of ander manier schaam ik me voor hem nog meer
"Dit is mijn nieuwe vriendin Sarah, en Sarah, dit is mijn 'kleine' broertje Hicham."
Ik zag aan Laila dat ze het raar vond dat we elkaar maar aanstaarde dus nam ik het initiatief en gaf hem een hand. "Hoi, ik ben Sarah" zei ik met een strak gezicht. Hij keek me aan en stak zijn hand uit. "Hé, ik ben Hicham." De seconde dat onze handen elkaar aan raakte herkende ik zijn aanraking, zo zacht maar toch sterk. Ik schudde die gedachte uit mijn hoofd. Ik voelde dat hij een klein kneepje gaf maar ik deed of ik het niet voelde. We lieten elkaars handen los en nog steeds bleef hij me maar aanstaren. "Misschien kunnen we jullie naar huis brengen" hoorde ik Laila zeggen. Zijn moeder stond bij Malika en ik zag dat ze haar hetzelfde vroeg. "Waarom niet" hoorde ik hem zeggen. Met vuur in mijn ogen keek ik hem. "Is niet nodig, we gaan wel met de bus. "Geen sprake van. Mijn moeder gaat voorin en wij 2 nemen die kleintjes wel op onze schoot" hoorde ik Laila zeggen. Ik zag aan Hicham dat hem dit idee wel beviel. Ik keek naar Malika en zag dat Fatima haar tas vast hield. "Ik weet niet hoor, ik vraag het Malika wel." Ik draaide me om zodat ik snel mijn kleren aan kon trekken, terwijl ik mijn rug naar Hicham keerde voelde ik dat hij naar mijn 'achterkant' keek, zoals Laila zei "kijk maar goed, want dit zul je nooit krijgen" met de nadruk op NOOIT.
