Na de auto te hebben geparkeerd, liepen ik en Samir richting de ingang van schiphol. Met tranen van verkoudheid in mijn ogen sleepte ik mezelf achter Samir aan. Terwijl hij het wagentje met mijn koffer duwde bleef hij bij een beeldscherm staan om te kijken bij welke incheck balie ik moest zijn. Futloos bleef ik naast hem staan. Ik staarde naar het beeldscherm, maar zag niks. Ik zag dat samir steeds naar me keek. "Gaat het een beetje?" Ik nam een diepe zucht een knikte.
Ik kan hier gewoon niet tegen. Ik haat het om me zo te voelen. We liepen verder naar de volgende beeldschermen en bleven even staan. "Ja! Balie 14. Je moet bij balie 14, zijn. Kom op Saar, even volhouden." Ik zette een nep glimlach op en trok mijn wenkbrauwen op. Zucht.. "Heeeel geloofwaardig Saar." Hij gaf me een schouderklopje en we liepen richting balie 14. Onderweg naar balie 14, zag ik een heleboel Marokkanen met wie ik blijkbaar in het vliegtuig zou zitten.
"Nou.. volgens mij mag ik niet verder dan hier."
"Nee…….ik moet verder alleen doen.” Omdat ik sowieso altijd al heel snel emotioneel word en nu ook nog eens ziek was, waren de tranen in mijn ogen wel heel voorspelbaar. Ik omhelsde Samir stevig en bedankte hem. Ik zag aan hem dat hij niet goed tegen huilende zusjes kon, dus maakte ik het niet dramatischer dan dat het al was. Of eigenlijk niet was. Het slaat eigenlijk nergens op dat ik moest huilen, omdat ik hem over een week al weer zie. Het is alleen zo raar. Ik ben gewoon zo trots dat ik zijn zusje ben en dat hij mijn broer is. Hij is mijn rots in de branding, in mijn moeilijke periodes en dat waren er heel wat het afgelopen 3 jaar. Hij is degene die er altijd voor mij was als ik ziek was of als ik weer een nachtmerrie over yemma had. Degene die dag en nacht klaar voor me stond als ik hem nodig had. Nog nooit heeft hij moeilijk gedaan om iets, nooit. Hij is in elke manier dat je maar kan zijn 'een échte broer.' Ik veegde snel mijn tranen weg en gaf hem een kleine vuist tegen zijn borstkast aan, Met veel moeite kon met een schor stemmetje zeggen "je bent toch geen mietje, of wel?" "Zied, veeg die traantjes weg, want ik red me wel. Voor je het weet, hoor je mijn irritante stem, vroeg in de ochtend meezingen op mijn muziek."
Hij keek me lachend aan en zei "oh ja, nu weet ik weer waarom ik zo blij was dat je weg ging. Bel je als je Marokko bent? Enne, voordat ik het vergeet. Niet met vreemde mannen meegaan hé." Ik keek hem lachend aan en zei "enne……..niet met vreemde dames meegaan."
Ik liep met mijn wagentje richting de incheck balie. En gaf mijn paspoort en ticket aan. De man achter de balie nam mijn koffer in ontvangst. "Wilt u naast het raam, in het midden of aan het gangpad zitten mevrouw?"
Ik keek hem aan en zei "doe maar naast het raam." De man keek me door mijn stem lachend aan. Ik lachte niet terug, omdat ik het écht klote vond dat ik ziek was en haast geen stem had………..hij begreep de boodschap en haalde zijn glimlach weg. "Oké mevrouw, u heeft stoel 7a en u kunt over anderhalf uur bij Gate 24 instappen." Hij gaf mij, mijn paspoort en ticket terug. "Ja, Dank je wel." Ik draaide me om en keek nog voor de laatste keer naar Samir. Ik zwaaide even en draaide me toen weer om en liep achter de massa aan.
Omdat ik nog anderhalf uur moest wachten liep ik langs alle winkeltjes. Ik heb wat paracetamol gehaald en er meteen 2 tegelijk ingenomen en het begon na 20 min echt te werken. Ik was wat minder moe en niet meer zo duf. Ik haalde nog wat tijdschriften en zag dat ik nog 45 min had. Ik besloot om altvast maar naar Gate 24 opzoek te gaan. Ik kwam steeds weer dezelfde mensen tegen en wist dat ik dat ik in ieder geval de goede kant op liep. Ik zag dat er naast een wat oudere dame, die blijkbaar alleen was, nog een lege stoel zat dus besloot ik om even te gaan zitten. De vrouw gaf mijn een glimlach en ik lachte terug. Ik pakte de eerste tijdschrift en bracht zo driekwartier in stilte door zonder geen enkel aandacht te geven aan alles wat er om me heen gebeurde. En geloof me, er gebeurde heel wat. Allemaal kleine kinderen die gillend aan alle kanten aan het rennen waren, vrouwen die met hun dochter/zoon aan het communiceren waren die aan de andere kant van schiphol stonden. Niemand die de moeite nam om gewoon relaxt te gaan zitten op deze veel te vroege ochtend voor mij. Toen ik dezelfde mensen zag aanlopen, die ons aan de incheck balie hielpen, wist ik dat we zo aan boord mochten.
En zoals altijd werd het natuurlijk een chaotisch gebeurtenis. Iedereen stond tegelijk op en wilde meteen naar binnen. Allemaal vrouwen en mannen die snel hun kinderen bij elkaar trommelde zodat ze zo snel mogelijk naar binnen kunnen gaan. Ik schudde mijn hoofd en keek naar de vrouw naast me. Ik was zo verdiept in mijn tijdschrift dat ik niet eens door had dat de vrouw in slaap was gevallen. Ik keek om me heen en zag dat iedereen al in de rij was gaan staan en niemand die de moeite nam om de arme vrouw wakker te maken. "Gheltie, a gheltie." Ik zag dat de vrouw haar ogen opende en verward om haar heen keek. Plotseling zag ik een jongen aan komen lopen, die naar de vrouw liep. Hij keek mij heel kort aan en richtte toen zijn aandacht naar de vrouw. "Kom a yemma, we mogen naar binnen." Verbaasd keek ik naar de jongen, die deze vrouw met yemma aansprak. Ongelofelijk. Hoe kan je, je moeder driekwartier alleen op schiphol laten wachten? Toen ik schuin achter de jongen keek en de schaars gekleden dames zag, die giechelend naar hem zaten te flirten, had ik meteen antwoord om mijn vraag gekregen.. Zucht, "typisch." Ik pakte mijn tasje en de jongen keek mij aan. "Wat is typisch?" Ik schudde mijn hoofd en liep weg. Ondertussen was het bij de ingang wat rustiger geworden en liep ik naar dezelfde man als bij de incheckbalie toe. Ik overhandigde mijn ticket en hij scheurde een bladzijde weg. "Nog een prettige reis mevrouw." Weer zei ik niks, maar knikte ik alleen.
Tfoe, ik wil mijn stem terug. ik liep het vliegtuig in en het was zo druk. Iedereen die moeilijk om zijn stoel deed en allemaal baby's die aan het huilen waren. Ik liep naar rij 7 en zag dat er gelukkig nog niemand zat. Ik ging naast het raam zitten en haalde meteen mijn mp3 tevoorschijn. Ik zette hem aan en verdween in mijn eigen wereld. Ik gaf geen aandacht aan de chaotische gebeurtenissen om me heen..
