Perspectief Hicham
Nadat ik Sarah met haar tante 1 keer was tegen gekomen heb ik haar niet meer gezien. Toevallig zat ik heel even aan haar te denken die dag en bij toeval botste ik tegen haar op. Ik was zo verbaasd dat ik haar zag. Ik zag dat ze zich weer ongemakkelijk voelde en zo snel mogelijk bij me uit de buurt wilde komen. Ondanks dat ik mezelf nog af en toe betrap dat ik aan haar denk is het gelukkig niet meer zo erg.
Er is natuurlijk ook nog een reden waarom ik niet meer zoveel aan haar denk. Er is een ander.
Ik was een paar weken geleden op bezoek bij mijn neef die ook op vakantie was. Toen ik naar binnen liep groette ik mijn nichten en viel mijn oog op 1 meisje dat er tussen zat die ik niet kende.
Terwijl ik iedereen een hand gaf, stelde ik mezelf voor. Ze had een hele leuke glimlach en was heel spontaan en heel open. Ze stelde zich voor als Yamina en was samen met mijn nichten (haar vriendinnen) op vakantie gekomen. Ik zou liegen, als ik zou zeggen dat ik haar op het eerste gezicht geen leuk meisje vond, maar op dat moment had ik er nog geen zin in. Pas een paar dagen later toen ik weer naar mijn neef ging kwam ik haar toevallig bij de voordeur tegen. We liepen toen samen naar binnen en ze was weer zo spontaan en vriendelijk.
Hierna kwam ik haar regelmatig 'toevallig' tegen bij mijn tante thuis. Als snel hadden mijn nichten door dat er iets tussen ons speelde en lieten ons dan expres samen.
Ondanks dat ik haar ook wel een leuke meid vond ging ik er niet met volle 100% voor. Volgens mij hadden mijn nichten dit door want mijn nichten vertelden mij dat het echt een aardige meid was en dat ze super leuk is en noem het maar op. Het was allemaal waar. Ze was écht een mooie, aardige, spontane meid. Maar er was nog altijd 1 ding dat ze niet was.. en dat was Sarah.
Omdat ik hoe dan ook Sarah uit mijn gedachten moest krijgen vond ik dat dit het moment was om dat te doen.
Ik ben in de afgelopen 2 weken een paar keer alleen weg geweest met Yamina en begon haar steeds leuker te vinden. Ik kon het erg goed met haar vinden en het leek ook alsof zij zich bij mij op haar gemak voelde. Omdat Laila ons een keer samen zag heb ik het haar ook meteen verteld. Het deed me eigenlijk ook erg goed dat ik Sarah nooit tegen kwam. Hoe langer ik haar niet zag, hoe minder ik aan haar dacht en volgens mij was het nu gewoon over. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog een ander meisje zo leuk zou kunnen vinden, maar het begon er echt op te lijken. We hadden besloten om vanavond de stad in te gaan en naar de optredens te kijken. Samen met mijn neef Adil, zijn zussen en Yamina stonden we te praten. Het was ontzettend druk en je zag dat de vakantiegangers in overvloed waren. Ik zag een paar bekende gezichten uit Nederland waarvan die van Latifa er 1 was. Natuurlijk was ze weer niet alleen, maar had ze een hele aanhang. Ik gaf haar niet teveel aandacht en keek weer voor me. Ik was in gesprek met Yamina toen ik iets voelde.. Ik voelde gewoon dat iemand naar me keek. Heel rustig draaide ik mijn hoofd naar rechts en.. mijn adem bleef in mijn keel vastzitten. Na 2 weken kijk ik weer recht in haar ogen. Onze ogen zaten aan elkaar verbonden en het voelde echt alsof we helemaal alleen waren. Omdat ze me met een neutraal gezicht aankeek gaf ik haar een kleine glimlach die ze terug antwoordde.. Zucht.. Ze draaide haar hoofd weer om en ik draaide me ook weer om. Toen ik naar Yamina keek besefte ik dat ik nooit iemand zal vinden zoals Sarah, maar misschien hoefde dat ook niet. Ik heb Sarah gevonden, maar blijkbaar is het niet wederzijds dus het heeft geen zin meer. Ik ga nu met Yamina.. En Sarah.. Tja, hoe moeilijk het ook zal zijn, moet ik vergeten..
Perspectief Sarah & Latifa
Na het hele verhaal van Latifa te hebben aangehoord, waren mijn ogen dik geworden van het huilen en had ik een knoop in mijn keel van verdriet gekregen. De hele situatie tussen Latifa en mij was sowieso al ongemakkelijk en na het horen van de hele afschuwelijke ervaring.. Zucht.. Het was allemaal gewoon te veel en te erg om aan te horen. Alle problemen komen altijd tegelijk. Ik keek naar Latifa die tegenover mij op een stoel zat. Als ik naar haar gezicht kijk dan zie ik de kreng die mijn leven tot hel heeft gemaakt, die mijn leven kapot wist te maken iedere keer dat ze de kans ervoor kreeg. Ik voelde dat de woede al bij me op kwam dus schudde ik die gedachtes van mijn af en keek ik naar haar. Ik keek in haar ogen en zag verdriet. Je kon duidelijk in haar ogen zien dat het een blik was van iemand die nu pas het zware leven proeft. Ik vond het zo zielig om te zien. Ze had zichzelf klein gemaakt en zat met haar voeten omhoog en leunde met haar hoofd op haar knieën. Haar, haar zat los en hing een beetje voor haar ogen. Haar oog was dik en blauw. Haar neus was rood van het huilen en haar onderlip was gescheurd en was paars. Ze nam een diepe zucht en liep naar de balkon in mijn kamer. Ze liep naar buiten en ging zitten op 1 van de krukjes die er al stonden. Ik liep achter haar aan en bleef in de deuropening staan. Er viel een kille stilte. Ze zat versteend voor zich uit te staren en had een stijf gezicht met weinig emotie erop. Ik voelde me erg ongemakkelijk, omdat iets wilde zeggen maar ik wist niet wat. Met een emotieloze stem brak ze de stilte. "Ik voel steeds zijn adem in mijn nek, ik ruik steeds de geur van alcohol om mijn heen." De tranen sprongen weer in mijn ogen. Bij het uitspreken van de volgende woorden barste ze in tranen uit. "Ik voel steeds zijn handen over heel mijn lichaam heen." Ze keek nu omhoog en keek me in de ogen aan. "Sarah.. HIJ heeft me gewoon VERKRACHT!" En brak in tranen uit. Ik liep naar haar toe en nam haar in mijn armen. Ik ging naast haar op een kruk zitten en huilde met haar mee. Na een paar minuten stilletjes te hebben gesnikt nam ik een diepe zucht.. En keek haar aan. "Luister Latifa, probeer zoveel mogelijk te herinneren aan hem. Schrijf details van hem op en probeer er achter te komen wie hij was, waar hij woont. Alles wat hij die avond tegen je heeft gezegd moet je op schrijven. Alleen dan kunnen we hem vinden en.." "En dan wat?" Ik keek haar aan. "Dan zal hij zijn straf krijgen, je denkt toch niet dat hij hier mee weg gaat komen?" Ze schudde haar hoofd en keek naar de grond. "Denk je nou werkelijk dat mensen mij zullen geloven? De reden dat jij me geloof is alleen maar doordat je het met je eigen ogen hebt gezien. Als jij het via via had gehoord zou je vast denken dat het héél anders was gegaan." Ik durfde niks te zeggen en probeerde haar blik te ontwijken. "Geef het nou maar toe. Jij zou me ook niet hebben geloofd als je er niet bij was, dus wat heeft het voor zin. Vergeten. Dat is het enigste wat ik kan doen. Op die manier komt niemand het te weten." "Nee, ben je gek geworden. Ik weet het! En hij verdient zijn straf. Jij bent niet degene die moet boeten voor zijn daad. HIJ is degene die ervoor moet boeten!" Ze bleef voor haar uit staren en reageerde niet op wat ik zei.
