Ze veegde haar tranen weg en nam een diepe zucht en keek me aa. "Weet je Sarah, wie had dat gedacht. Je hebt helemaal gelijk!" Ze stond op en keek me aan. "Kom, laten we gaan. We hebben genoeg gehuild voor vandaag." We verlieten de boulevard en liepen naar haar auto. Onderweg naar huis toe waren we nog een beetje rustig, maar eenmaal aangekomen was Laila al helemaal opgeklaard. Ik was verbaast over hoe snel een mens zijn verdriet opzij kon zetten. Het was duidelijk dat, dat bij mij anders ging.
Ze parkeerde haar auto en we liepen naar de voordeur. Tot mijn grote woede zag ik de auto van eikel voor de deur staan. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 22.45 uur was. Is hij nog steeds niet naar huis? Ik zag laila een beetje vreemd naar de auto van Redouane kijken. Ze stopte en keek me aan. "Hé saar, van wie is deze auto?" Ik vond de manier hoe ze het vroeg een erg vreemd, "dat is de auto van een vriend van mijn broer, hoezo?" "Mag ik vragen hoe die vriend heet?" "Hij heet Redouane, hoezo?" Bij het horen van die naam keek ze me vol verbijstering aan "Redouane!? Weet je wel wie dat is Sarah!" "Wat bedoel je Laila, ken je hem dan?" "Ken ik hem? Ja natuurlijk ken ik hem. Hij is die ex waar ik je over verteld had." Ik keek haar aan. "En nu?" "Blijft hij slapen?" "Nee ik hoop het niet." "Sorry Sarah, maar ik heb echt geen zin om hem onder ogen te komen." Ik begreep haar standpunt, maar wat moesten we dan?
Ik pakte mijn telefoon om Samir even te bellen, maar toen ik mijn telefoon pakte zag ik dat ik een berichtje had. Hé Saar, ik wil je even zeggen dat Redouane hier blijft overnachten. Sorry, ik hoop dat je niet boos bent, zussie. Tot vanavond! Samir. Tfoe nu wist ik helemaal zeker dat ze niet mee zou willen. Ik geef haar ook gelijk. "Weet je wat Sarah, waarom blijf je niet bij mij slapen? Ik weet zeker dat mijn ouders het niet erg vinden en ik denk niet dat jouw broer het erg zou vinden, of wel?" Het eerste waar ik aan dacht was Hicham? Ik ga niet bij hem thuis slapen. NO WAY! Maar dat kan ik natuurlijk niet tegen Laila zeggen. TFOE! wat haatte ik Redouane. Het is allemaal zijn schuld! "Kom op Saar, kom gewoon bij mij slapen en lossen we het zo op." Omdat ik wist dat ik er toch niet onderuit kon komen, besloot ik maar om met haar mee te gaan. "Oké is goed, maar dan ga ik het eerst tegen Samir zeggen en wat spullen halen." "Is goed, maar zeg alsjeblieft niet waarom ik niet bij jou blijf." "Maak je geen zorgen." Laila liep naar haar auto en zei dat ze aan het einde van de straat zou wachten. Zo kon Redouane haar auto niet zien. Ik liep naar binnen en ging naar de huiskamer. Ik keek de huiskamer in en zag hem daar uitgebreid op die bank liggen. Ik kon hem écht niet uitstaan. Tfoe, allemaal zijn schuld. "He Samir, kan je even komen" Ik zag ze allebei opschrikken en Samir wist hoe laat het was. "He Saartje van me, ben je alleen gekomen?" Zei Redouane. Met vuur in mijn ogen keek ik hem aan en dacht dankzij jou wel ja. Maar ik gaf hem geen aandacht en liep naar de keuken. Samir liep me achterna en ik deed de deur dicht. "Waar is die vriendin van je?" Ik keek hem aan en zei "die goede vriend van jou is haar ex en ze herkende zijn auto! Toen ze jou berichtje las en zeker wist dat hij hier blijft slapen, wil ZIJ hier niet meer slapen." "Is Laila die vriendin van jou?" "Ken je haar?" "Ooh my god wat is de wereld klein." "Ja Samir de wereld is erg klein, net als dit huis. Samir je weet dat ik hem niet mag en je wist dat ik een vriendin zou meenemen, waarom heb je hem niet deur gewezen?!" "Nu wil Laila dat ik bij haar blijf slapen!" "Nou dan is dat toch opgelost? Of niet?" "Nee Samir, het is niet opgelost, want die loser van een vriend van jou is nog steeds HIER! Snap je dat dan niet? Hij heeft mijn hele avond verpest!" "Oké, oké dit is echt de laatste keer.." "Ik ga mijn spullen pakken want Laila staat buiten te wachten." Teleurgesteld en geïrriteerd verlaat ik de keuken. Sorry Saar. Ik keek hem aan en zei "is niet jou schuld. Enne niks tegen Redouane zeggen over Laila, Beloof je dat?" Hij gaf me een knipoog en zei "bel je me morgen dan voordat je naar huis komt?" Ik knikte en liep snel naar mijn kamer. Zocht al mijn spullen bij elkaar en stopte ze in een kleine sporttas. Ik wierp een blik op mijn bureau en keek naar de foto van yemma. Ik pakte hem en keek in haar ogen. Mijn lieve, lieve yemma.......ik drukte een kus tegen de foto en legde hem terug. Ik sloot de deur van mijn kamer en liep weg. Nog vlak voordat ik naar beneden wilde lopen besloot ik toch maar om de deur van mijn kamer op slot te draaien.
Terwijl ik naar benden liep hoorde ik Samir vertellen dat ik bij mijn vriendin zou gaan slapen. Ik vertrouw erop dat Samir zijn mond houd over Laila. "Samir ik ga!" "Oké Saar, tot morgen." Ik liep snel naar de voordeur en liep naar buiten. Met een snel tempo liep ik naar de auto van Laila en stapte in. Ik besloot om maar zo spontaan mogelijk te blijven en te doen alsof.. tja.. ik moet maar gewoon alsof doen. Laila had haar moeder al gebeld en verteld dat we eraan kwamen. Haar moeder vond het geen probleem, omdat ze samen met Laila's vader naar België waren gegaan. Dit kan gewoon niet waar zijn! Haar ouders waren dus ook niet thuis.. Anyway na 20 min. Waren we bij haar thuis aangekomen. Meteen keek ik om me heen om te kijken of ik Hicham's auto zag. Gelukkig was hij er nog niet. Laila parkeerde de auto en we stapte uit. Net toen wij wilden oversteken hoorde ik een auto aankomen. Toen ik keek wie het was, zag ik dat het Hicham was. "Dat is toevallig" hoorde ik laila zeggen. Ik gaf een glimlach, maar ik kon geen woord uitbrengen. Op de een of andere manier voelde ik me niet op mijn gemak en schaamde ik me zelfs. Ik vergeef het hem NOOIT. Dit is allemaal Redouane's schuld! Tfoe! Ik haat hem. Laila deed de voordeur alvast open en we liepen naar binnen. We liepen meteen naar haar kamer en zetten daar onze tassen neer. Ik liep de huiskamer binnen en keek rond. Het zag er écht heel mooi uit. Het was heel erg mooi ingericht. Ik liep naar de dressoir die in de kamer stond en keek naar alle fotolijstjes die op erop stonden. Wat zag Laila er schattig uit toen ze klein was. Echt zo'n schattig meisje met van die lieve zijstaartjes. Toen ik verder keek zag ik een jochie van ongeveer 10 jaar die ik meteen herkende. Ik probeerde het nog in te houden maar het lukte echt niet. Ik begon luidruchtig te lachen om de 2 voortanden die het jongetje op de foto mistte. "Meskien., hij was gewoon tandloos." Toen ik gekuch achter me hoorde beet ik meteen op mijn onderlip. Ik draaide me om en daar stond hij met die glimlach op zijn gezicht."Zo Sarah, ben ik een meskien die tandloos was?"
