Na het veel te harde croissantje te hebben opgegeten dronk ik mijn koffie op en dacht ik terug aan mijn droom. Wat zag yemma er toch mooi uit. Zo vredig, zo rustvol, zo mooi. Ik miste haar zo erg. Er gleed een traan over mijn wang die ik snel wegveegde. Maar wat bedoelde ze precies? Wat was er met dat bedje? Of beter gezegd, Wie lag er in dat bedje? Was het gewoon een droom of, of wilde ze me iets vertellen? Al die vragen maakte mij nog meer moe dan dat ik al was. Ik leunde met mijn hoofd naar achter en staarde voor me uit. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Najib zich naar mij had toe gedraaid. Ik deed alsof ik het niet zag en reageerde niet. "Ik weet wat het met jou is Sarah." Bij het horen van de eerste toon van zijn stem gingen mijn nekharen al overeind staan.
Ik heb dat nooit met mensen, maar zijn stem is gewoon zo apart.
En dat lachje? Ik draaide me naar hem toe en keek hem afwachtend aan. "Ik weet wat het met jou is, jij doet tegen iedereen bot omdat je bang bent dat ze achter je geheim komen." Ik keek hem nu met grote ogen aan en kon niet geloven wat hij zei. Ik ging overeind zitten en draaide me naar hem toe. "Geheim? En wat voor geheim zou dat zijn?" "Ik weet natuurlijk niet wat je geheim is, maar je hebt er vast en zeker 1. Ik zie het gewoon aan je. Ik ken je nog maar net, maar ik zie aan de blik in je ogen zien dat je ergens mee zit." Ik kon niet geloven dat hij dat zei, hij is gewoon de allereerste die het ziet. Ik kon geen woord uitbrengen en schudde dus mijn hoofd als teken dat hij het helemaal fout had. Terwijl hij recht in de roos schoot. "Als je het me wilt vertellen, ik zit hier naast je."
In plaats van dat ik er weer fel tegen in ging keek ik hem aan en hield ik mijn mond. Ik bracht geen woord uit en leunde weer naar achter.
Ik deed mijn mp3 aan en staarde naar de wolken.. Zucht.. Ik sloot mijn ogen en ging zo het laatste gedeelte van de vlucht tegemoet.
"We zijn er! Hé slaapkop! Wakker worden." Geïrriteerd opende ik mijn ogen en keek ik Najib aan. "We zijn er!" Ik draaide me om en keek naar buiten. Ik zag dat we al laag vlogen en dat we dus ieder moment zouden landen. Terwijl ik mijn slippers weer aandeed, stopte ik mijn spullen in mijn tasje en maakte ik mijn veiligheidsgordel weer vast. Ik zag de stewards en stewardessen heen en weer lopen om te controleren of iedereen ze wel écht om deed.
Ik haalde diep adem en voelde dat mijn oren echt pijn deden. Mijn ogen blijven tranen van verkoudheid en de pijn werd nu echt ondragelijk. Ik kneep mijn oren dicht en bleef diep ademhalen. Ik had echt nooit verwacht dat het zo'n pijn zou doen. Terwijl ik mijn oren stevig dicht kneep keek ik snel uit het raampje en zag ik dat we vlak boven het vliegveld vlogen.. Zucht.. Hehe. ik veegde de tranen uit mijn ogen weg en keek opzij. Ik zag Najib met gefronste wenkbrauwen zijn oren dichtknijpen en hij leunde tegen zijn moeder. En hij was ze3ma zo'n stoere jongen? Terwijl ik er om wilde lachen kon er ik er eigenlijk ook wel om huilen.
Hij had hoe dan ook iemand om tegen aan te leunen, niet zo maar iemand, maar een moeder. Snel keek ik weer uit het raam en ontweek zijn blik. Ik word er zo moe van. Waarom blijf ik mezelf zo kwellen? Waarom? Ik weet dat het slecht is om zo lang te blijven rouwen, maar.. Zucht.. Dit was duidelijk niet het moment om over mijn verdriet te gaan filosoferen. Ik zag dat iedereen al opstond om het vliegtuig te verlaten. Ik bleef rustig een minuutje zitten om de drukte te vermijden. Ook Najib was met z'n moeder blijven zitten.
Het werd al snel wat rustiger en we stonden op. Ik had alleen maar een tasje dus ik kon meteen het vliegtuig verlaten. De moeder van Najib zei mij gedag en ik zag dat Najib mij een hand wilde geven. Ik kon hem moeilijk zo voor het blok zetten dus stak ik mijn hand maar uit.
Hij keek strak naar onze handen en gaf me een knipoog. Ik voelde dat hij iets in zijn hand had en het in mijn hand duwde. Ik bleef hem strak aan kijken en liep weg. Terwijl ik door het gangpad van het vliegtuig liep kijk ik snel in mijn hand en zag ik dat het een briefje was met wat tekst erop geschreven. Omdat ik geen zin had om het nu te lezen, maakte ik er een propje van en gooide ik hem in mijn tasje. Ik gaf de stewards en stewardessen die bij de deur stonden een glimlach en liep naar buiten. Ik werd eerlijk gezegd erg moe van al die glimlachen die ik steeds moest geven. Ik kan niet wachten tot ik mijn stem terug had.
