Perspectief Hicham
Uren gingen voorbij zonder dat ik het doorhad. Ng steeds zat ik midden in de stad op een bankje. Ik staarde voor me uit en dacht aan.. Ik dacht eigenlijk nergens meer aan. Al het nadenken bracht me nergens, dus hield ik ermee op. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan, want ik wist dat ik 'het' gesprek niet kon ontwijken en dat ik moest aanhoren wat er met yemma was. Ik voelde dat er iemand naast me stond. Ik keek niet om. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek omhoog. Ik zag dat het Sarah was, ik voelde dat mijn hart sneller ging kloppen, maar mij verstand hield het tegen. Nu ik weet dat ze een vriend heeft, moet ik haar uit mijn systeem halen. Toch won mijn hart het en legde ik mijn hand boven op die van haar. We waren beide stil en zeiden geen woord. Ze ging naast mij zitten en nog steeds hield ik haar hand vast. Ik wilde haar hand gewoon vast houden. Ik merkte dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelde door de stilte, maar nog steeds zei ik niks, ik staarde gek genoeg nog steeds voor me uit. Plotseling hoorde ik Sarah's stem de stilte verbreken. "Hicham.. sorry als ik net bot overkwam, ik had het feit dat je geen zin had om te praten moeten respecteren, het spijt me als ik iets heb gezegd waardoor je.." Bij het horen van haar woorden, wist ik dat ze zich 'schuldig' voelde en dat wilde ik haar niet aandoen omdat ze niet wist wat er aan de hand was. "Nee" onderbrak ik haar. Ik keek haar aan en zei "Nee je hebt niets verkeerd gezegd." Ze bleef me maar aanstaren en ik wilde juist haar blik ontwijken. Ze hoefde niet te zien dat ik verdrietig was, dus keek ik omlaag. "Weet je wel hoe laat het is? Vinden je ouders het niet erg?" "Nee, ik kan altijd mijn broer nog bellen. Hij brengt en haalt me vaak op." Broer?!, hoorde ik het goed? Verbaasd keek ik naar haar aan en zag ik dat ze me aankeek. "Die gozer die je net bracht.. was dat je broer?" Ik zag dat ze een beetje verbaasd was "ja, hoezo?" Dit maakte mijn dag minder erg dan dat het was.,"Ik dacht dat hij.. nee laat maar, het is niet belangrijk." Nog steeds had ik haar hand vast. Ze maakte een beweging in haar hand en trok hem terug. "Ik moet ervandoor, anders worden ze thuis nu wel bezorgd." Nu laat ik haar écht niet meer gaan. "Ik breng je wel." "Dat hoeft niet hoor, de bus komt over 5 minuten." Ik pakte haar hand en stond op. Ze keek me verbaasd aan en volgde mij. "Ik laat je niet alleen naar huis gaan, ik breng je met de auto." Ik zag dat ze er niet tegenin ging dus liepen we samen naar mijn auto. Nog steeds liepen we hand in hand. We liepen naar mijn auto en we stapten allebei in. Tijdens de rit waren we niet echt spraakzaam. Ik stopte 2 straten voor haar huis, om rare situaties voor te komen. "Bedankt voor de lift en ik hoop dat het goed met je komt." Ik hoorde haar woorden in mijn gedachten stromen en nog steeds zei ik niks. "Ik wist dat nu het moment was om iets te zeggen, maar ik zei gewoon niks. Ze opende de deur om uit te stappen. NU moet ik iets doen. Ik pakte haar hand vast en zag dat ze naar me keek. Ik keek naar haar, ze was zo mooi. Ik ging met mijn hand over haar wang heen. "Dank je wel Saar." Ik bracht mijn gezicht dichterbij die van haar en..
Ik raakte met mijn lippen die van haar en ik bleef haar aankijken. Ik zag dat ze eerst twijfelde, maar na 1 seconde zoende ze me terug. Sinds onze eerst kus in het park, verlangde ik hier zo erg naar. Ze ging met haar hand door mijn haar en onze lippen deden de rest. Na een paar hete minuten lieten onze lippen elkaar los en we keken elkaar aan. Ik zag dat ze een rode kleur op haar wangen had gekregen en dat ze een beetje verbluft uit haar ogen keek. Ik bukte naar haar toe en gaf haar nog 1 zoen waarna ze met haar duim mijn lippen susste. "Welterusten" en ze stapte uit. Ik zag dat ze de straat in liep en de hoek om ging. Ik reed weg en deed het raam wijd open. Ik moest nu even afkoelen. Raar hoe zo'n dag kan lopen. Het is zeker een dag die ik nooit van mijn leven zal vergeten.
Ik ben te weten gekomen dat mijn moeder ziek is en.. I kissed the girl..
