Ik was eindelijk klaar met werken kon naar huis.
Ik was doodmoe. Gelukkig dat de toetsweek was afgelopen, want ik heb geen energie meer. Ik liep naar de bushalte toe en zag dat de bus er aan kwam.
Ik stapte in en ging vlak bij het raam zitten, terwijl ik uit het raam keek ging mijn hand naar mijn hals en miste de ketting van yemma. De tranen sprongen me in de ogen maar ik onderdrukte ze en nam een diepe zucht. Na vandaag heb ik gewoon geen energie meer om te huilen.
Ik kwam thuis. Ik liep direct naar mijn kamer en nam niet eens de moeite om mijn vader en stiefmoeder te groeten.
Ik liep naar de kamer van Samir en zag dat hij nog niet thuis was, ik keek bij Yassine en hij sliep al lekker.
Ik deed de deur dicht en liep terug naar mijn eigen kamer.
Ik besloot om toch maar even naar beneden te gaan om mijn vader en stiefmoeder gedag te zeggen.
Na ze gegroet te hebben liep ik naar de keuken en deed de koelkast open. Ik pakte een appel en liep weer naar boven.
Ik ging snel even douchen en trok mijn pyjama aan. Ik kroop mijn bed in en staarde naar het plafond. Ik dacht terug aan het stomme gevecht met Latifa. Het kettinkje van mijn séno yemma. En aan.. Hicham. Ik kan geen hoogte van die jongen krijgen, na al die jaren dat ze allemaal mijn leven zuur hebben gemaakt, wil hij nu ze3ma 'aardig' zijn. Rot toch op man.
Ik had eerlijk gezegd geen zin meer om over hem na te denken, maar die kus.. tja ik moet eerlijk toegeven dat die erg goed was..
Ik draaide me om en voelde me nog steeds klote over het feit dat ik mijn kettinkje was verloren.
Het was vandaag donderdag en morgen was ik vrij. Shit, ik kan dus maandag pas naar school gaan om te vragen of ze iets hadden gevonden.
Mijn séno yemma, how much I miss her, ongelooflijk. Zoals gewoonlijk eindigde mijn dag met het welterusten wensen van mijn séno yemma. "Welterusten Yemma ieno.."
