Perspectief Hicham
Plotseling zag ik iemand naast mijn tafel staan. "Heeft u een keus kunnen maken?" Ik keek omhoog en verdronk in die mooie ogen van Sarah.
Ik zei geen woord en draaide me om en keek weer naar buiten. Ik wist niet of ik het haar moet vertellen of niet? Misschien is ze niet eens geïnteresseerd. Het is duidelijk dat ze niet is geïnteresseerd in mij. Waarom zou ze dan wel naar mijn verhaal willen luisteren? Ze bleef nog een tijdje staan en ze draaide zich om. Er ging een enorme twijfel door me heen. Zou ik het vertellen? "Sarah, wacht." Ik zag dat ze zich omdraaide en me aankeek. "Ik heb mijn dag gewoon niet, ik heb slecht nieuws gehoord en..." Plotseling hield ik op met praten. Ik besefte dat ik geen reden heb om haar lastig te vallen met mijn problemen. Ze heeft haar vader, moeder, en zelfs een vriend! "Weet je, het is te ingewikkeld allemaal en je snap het toch niet." Ze nam een diepe zucht en keek me aan. "Je hoeft ook geen moeite te doen om het uit te leggen, ik wil het niet eens weten." Deze woorden bevestigde mijn vermoedens. Het deed me toch pijn, maar aan de andere kant. Ik wilde het zelf niet vertellen dus? Ze liep weg en hielp wat klanten.
Ik stond op en liep naar buiten. Na een paar minuten lopen kwam ik bij een bankje. Ik besloot om even te gaan zitten. Al snel hield ik het niet meer uit en rolden er 2 tranen vanuit mijn ogen over mijn wangen heen. Mijn yemma en Laila die zoiets groots voor mij hebben achter gehouden? Zou mijn vader het weten? Wie weet het nog meer? Ik moet er niet aan denken dat andere mensen het eerder dan mij wisten. Snel veegde ik mijn tranen weg en vermande ik mezelf. Nu pas besefte ik dat ik geen echte vrienden heb bij wie ik steun kon gaan zoeken. Ik staarde voor me uit en de tijd ging voorbij zonder dat ik het doorhad.
