Perspectief Latifa
Ik opende mijn ogen en keek naar de vroege ochtendlicht dat over het gezicht van Sarah scheen. Omdat ze een tweepersoonsbed had, sliepen we naast elkaar. Wie had dat ooit gedacht? Sarah en ik bij elkaar blijven slapen? De hele school weet dat we vijanden zijn en nu? Nu is zij degene die na alles wat ik haar heb aangedaan klaar voor me staat. Ik kijk nog even naar haar gezicht en draai me rustig om als ik zie dat ze nog slaapt. Ik stap heel voorzichtig uit bed en loop naar de balkondeur. Als ik langs haar tafel loop valt het me op dat er veel foto lijstjes op staan. Ik blijf even staan en zie verschillende foto's van haar broertje en broer. Wat me vooral opviel waren de vele foto's van een volwassen vrouw. Ze heeft een heel vriendelijk gezicht heeft en ze lijkt eerlijk gezegd erg veel op Sarah? Als ik een fotolijstje op pak en de foto van dichterbij bekijk zie ik dat de vrouw een bekend kettinkje over haar hoofddoek heeft hangen. Ik weet zeker dat ik die eerder ergens heb gezien? Ik zette de foto terug en wreef met mijn hand over mijn voorhoofd omdat ik zo'n erge hoofdpijn had. Ik keek op de klok en zag dat het kwart over 4 was. Ik deed voorzichtig de deur van de balkon open en liet de heerlijke koele wind langs mijn haar waaien. Ik ging op een kruk zitten en duwde de deur rustig dicht en liet hem op een kiertje staan. Zucht.. Ik.. Ik weet het niet meer. Wat.. Wat moet ik doen? Ik kon niet meer in normale zinnen nadenken. Ik leunde mijn hoofd in mijn handen. Vies, mensen vonden mij altijd al een 'vies' meisje. Ik ging met veel jongens om, ik zoende vrij snel met een jongen als ik iets met hem had en hierdoor vonden mensen mij vies. Het kon me werkelijk nooit iets schelen wat mensen van me dachten. IK wist dat ik niet te ver ging. IK heb mijn grenzen. En nu? Nu bén ik vies, voel ik me vies en ik ben gewoon vies. Ik ben gewoon vies. Ik veegde mijn tranen weg en probeerde om de grote brok in mijn keel door te slikken. Voorzichtig stond ik op en liep naar de leuning van het balkon. Ik keek omhoog en staarde naar de sterren. 1 felle ster viel me op en ik bleef er een paar minuten zonder iets te zeggen of te denken naar kijken. Het geblaf van een hond maakte mij wakker uit mijn trance.. Zucht.. Mijn gedachtes gingen verder waar het een paar minuten gebleven was. Ik ben gewoon vies. Misschien is het allemaal ook mijn eigen schuld. Ik heb mensen nooit goed behandeld. Als ik ze niet boeiend vond, niet knap genoeg vond, als ze niet genoeg geld hadden of als ze niet cool genoeg waren zag ik ze niet staan. Ik heb altijd een grote bek tegenover iedereen en waarom eigenlijk? Waarom? Het is mijn eigen schuld. Als ik goed was voor anderen, dan was Allah misschien ook goed voor mij geweest en was ik misschien ook nooit verkracht! Ik schrok van wat ik zei. Nam Ik nou écht de naam van 'Allah' in mijn mond? Ik heb nooit écht geloofd. Mijn ouders zijn moslims ja en ik ben als moslim geboren, maar ik heb er nooit echt iets aan gedaan. Ik bid niet, ik heb een hele lange tijd gerookt, ik heb me nooit aangetrokken of ik een frikadel met of zonder varkensvlees kreeg, mohiem ik hield me nooit ergens aan en had het al helemaal niet over 'Allah'. Zodra mensen in mijn omgeving het onderwerp 'Islam' aansneden, was ik de eerste die weg was en nu heb ik de naam van 'Allah' gewoon in mijn mond genomen. Het is helemaal niet de schuld van Allah. Ik keek omhoog naar de felle ster en veegde mijn tranen weer weg. "Tfoe. Ik ben vies en het is allemaal mijn eigen schuld." Ik draaide me om en liep rustig naar binnen. Ik zag dat Sarah nog steeds sliep. Heel voorzichtig ging ik op het bed zitten en ging ik op het randje van het bed liggen met mijn rug naar haar toe. Ik staarde naar de foto op tafel. Mijn ogen werden steeds zwaarder. Wie is die vrouw toch?
Perspectief Samir
Het was een hele warme nacht en liet mijn balkondeur openstaan. Nadat ik naar het toilet was geweest liep ik weer terug naar mijn kamer. Het viel me op dat ik weer lekker was gebeten door de muggen dus besloot ik maar om de balkon deur dicht te doen. Ik zette een voet naar buiten om de deur te pakken toen ik gesnik hoorde. Mijn andere voet zette ik automatisch ernaast. Ik ging heel voorzichtig kijken en zag dat het Latifa was. Pff. Normaal was het Sarah die ik altijd hoorde huilen om Yemma en nu is het Latifa die huilt om.. Zucht.. Ze kon mij gelukkig niet zien, maar ik haar wel. Ik zag dat ze de hele tijd naar de lucht zat te staren. Uit nieuwsgierigheid keek ik ook naar de lucht. Ze keek naar de sterren. Zo vreemd, dat deed Sarah ook altijd. Ze had het altijd maar over die 'ene' ster waar ze altijd uren naar kon kijken. Zelfs als we in Nederland waren, zei ze het af en toe. Hij bracht haar rust zei ze en ik lachte haar dan altijd uit, maar nu ik ernaar kijk heeft ze eigenlijk gelijk. Ik zag hoe de maanlicht op de tranen die over het gezicht van Latifa gleden scheen. Ze liet ze maar stromen, omdat ik toch niet voor haar op dit moment kon doen wilde ik haar niet verder 'begluren' en gunde ik haar, haar privé. Ze zegt trouwens helemaal niks dus liet ik haar. Ik wilde weg lopen, maar ik kon net het enigste horen wat ze in al die tijd zei "tfoe. Ik ben vies en het is allemaal mijn eigen schuld." Ik wist niet hoe ik hier mee om moest gaan. Ik bleef in stilte naar de straat kijken. Ik hoorde dat ze rustig naar binnen ging en ik deed hetzelfde..
