Perspectief Sarah
Het werd een drukke avond met heel veel klanten. Eigenlijk heel logisch, aangezien het vrijdagavond was. Het was 23.30 uur en ik mocht eindelijk naar huis gaan. Ik deed mijn schort af en pakte mijn tas. Ik keek even op mijn telefoon en zag dat ik een smsje had.
Ik was eerlijk gezegd best wel verbaasd. Het was van Laila en ze vroeg of ik morgen met haar de stad in wilde gaan. Ik stuurde haar een smsje terug, met dat ik haar om 13.00 uur op het station zal zien.
Ik verzond het smsje en liep naar buiten. Het was heerlijk weer. Het was de hele dag warm en het was nu zo'n typische zomer avond. Zo'n typische zomer avond, dat ik en mijn séno yemma lekker in de tuin zaten. En dat we dan uren konden praten over onze lief en leed. Ik voelde mijn kale hals en bedachte me dat ik maandag nog langs school moet gaan om na te vragen of ze mijn kettinkje toevallig hebben gevonden. Ik stak de straat over en liep richting de bus halte. Het was ongeveer tien minuten lopen. Tijdens mijn wandeling dacht ik aan Hicham. Ik wist gewoon zeker dat hij iets wilde zeggen, je kon duidelijk aan hem zien dat hij ergens mee zat. Ik weet hoe erg het is als je verdriet hebt, maar dat je het met niemand kan delen? Dat zou ik mijn grootste vijand niet eens aan willen doen, laat staan Hicham. Terwijl ik de hoek om liep, zag ik hem op een bankje zitten? Dat is toevallig? Waarom zit hij hier op een bankje?
Wat ik het raarste vond. Waarom staart hij strak voor zich uit? Hij zag er niet zo goed uit. Ik twijfelde of dat ik door moest lopen of dat ik naar hem toe moest gaan. Na enige tijd van twijfelen besloot ik om naar hem toe te gaan. Ik liep heel voorzichtig naar hem toe. Ik kreeg niet de indruk dat hij het door had. Hij staarde maar voor zich uit en vertrok geen spier. Ik ging naast hem staan en aarzelde even. Ik legde mijn hand op zijn schouder. Nu pas keek hij omhoog en zag ik zijn verdriet in zijn ogen. Ik wist niet zo goed was ik tegen hem moest zeggen dus besloot ik om de stilte te houden. Plotseling voelde ik zijn hand bovenop de mijne. Nog steeds wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik besloot om naast hem te gaan zitten. Nog steeds hield hij mijn hand vast. Hoewel hij geen woord zei voelde ik zijn pijn en verdriet. Na enige tijd besloot ik de stilte te verbreken. "Hicham, sorry als ik net bot overkwam. Ik had het feit dat je geen zin had om te praten moeten respecteren. Het spijt me als ik iets heb gezegd waardoor je..." "Nee" onderbrak hij mij. Hij keek me aan en zei op een hele kalme toon. "Nee je hebt niets verkeerd gezegd." Ik vond hem nu zo zielig, vooral omdat ik zag, dat hij die tranen in zijn ogen aan het verbergen was. Ik besloot om niet te gaan graven naar de reden van zijn verdriet. Hij sloeg zijn ogen weer neer en zei "weet je wel hoe laat het is? Vinden je ouders het niet erg?" "Nee, ik kan altijd mijn broer nog bellen. Hij brengt en haalt me vaak op. Ik zag dat Hicham op keek met een verbaasde blik op zijn gezicht. "Die gozer die je net bracht.. Was dat je.. broer?" Ik was een beetje verbaasd van zijn vraag maar antwoordde "ja, hoezo?" "Ik dacht dat hij.. nee laat maar, het is niet belangrijk." Nog steeds had hij mijn hand vast. Ik wilde nu echt weggaan omdat ik mijn bus moest halen, dus maakte ik beweging in mijn hand en trok ik hem terug. "Ik moet ervandoor, anders worden ze thuis nu wel bezorgd." "Ik breng je anders wel." "Dat hoeft niet hoor, de bus komt over 5 minuten." Hij pakte mijn hand en stond op. Verbaasd keek ik hem aan en stond ik ook op. "Ik laat je niet alleen naar huis gaan, ik breng je met de auto." Ik wist dat het weinig zin had er tegenin te aan en vond het toch wel een goed idee dus liep ik met hem samen naar zijn auto. Ik voelde me een beetje opgelaten over het feit dat we nog steeds hand in hand liepen. Ik twijfelde of dat ik zijn hand moest los laten of niet. We liepen naar zijn auto en we stapte allebei in. Tijdens de rit naar mijn huis waren we niet echt spraakzaam. Hij stopte twee straten voor mijn huis. "Bedankt voor de lift en ik hoop dat het goed met je komt." Nog steeds zei hij niet veel. Ik opende de deur om uit te stappen toen Hicham mijn hand vast hield. Hij ging met zijn hand over mijn wang heen. "Dank je wel Saar." Hij bukte voorover en ik wist dat hij me wilde zoenen. Ik zat nu in een dilemma. Ja of nee.. Terug zoenen of niet..
