Nephew

Nephew-2

Nephew-2

@@@@

'ကလင္ ကလင္ ကလင္'

ဖုန္းျမည္သံၾကားလို႔ အိတ္ကပ္ထဲကို ငံု႔ၾကည့္လုိက္မိတယ္၊ ဒီဘက္မွာ အေမြကိစၥအတြက္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ အမႈသည္ကို အားနာသလို တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကလင္ ကလင္ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းသံက ဟိုးယခင္ကတည္းက ဒါပဲ၊ သူကဆိုဖူးတယ္၊ ေလးငယ္ကလည္း ဖုန္းသံၾကားလို႔မွ ဖုန္းကိုင္ခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေအာင္တဲ့၊ သို႔ေပမယ့္ ဖုန္းဆိုတာက ကိုင္ခ်င္စိတ္ မကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ လိုေလမလား ဆိုသည့္အေတြး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ၾကိမ္မွ်ေတာင္ မေတြးဖူးခဲ့ပါ၊

'ကလင္ ကလင္ ကလင္'

သူက မကိုင္မခ်င္း ဆက္တုိက္ ေခၚေနမွာကို ေသခ်ာသိေနတာေၾကာင့္ အမႈသည္ကို အားနာသလို တစ္ခ်က္ ျပံဳးျပလိုက္ျပီးမွ ခြင့္ေတာင္းရတယ္။

'ေဆာရီးပါဗ်ာ အိမ္ကမို႔'

အိမ္၊ ဒါလည္း ဟုတ္တယ္။ သူ႔ဆီကေန ဖုန္းလာတိုင္း လူတိုင္း ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းတတ္တာက အိမ္ကမို႔ ဆိုတာေလးပါပဲ၊ ထရပ္ျပီး အတန္ငယ္လွမ္းတဲ့အထိ ေျခလွမ္းတို႔ကို တိုးရင္း ဖုန္းကို ေျဖလိုက္တယ္။

'ေျပာ'

ကၽြန္ေတာ့္ေလသံ ေနာက္မွာ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ အသံက နားထဲကို ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။

'ေလးငယ္ အခု ဘယ္မွာလဲ မေန႔ညက ျပန္သြားတာ မဟုတ္လား၊ ဂ်ီဂ်ီကို ထားျပီးေတာ့'

'မနက္ေစာေစာ ထြက္လာတာ ခုႏွစ္နာရီမွာ ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ တစ္ခု ရွိလို႔'

ေျပာလိုက္ေတာ့ ေလသံက ခ်က္ခ်င္း ေလ်ာ့သြားပါတယ္။ ျပီးမွ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ျပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။

'မနက္စာေတာ့ မစားသြားဘူး'

ဖုန္းခ်သြားျပီမို႔ ခုနတုန္းက အေမြကိစၥကို ဆက္ေျပာဖို႔ ျပန္ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ အမႈသည္မို႔ အားနာသလို ျပံဳးျပလုိက္ရင္း ေမးမိတယ္။

'အဲ့ဒါဆို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ေတြ႔ဆံု ညွိႏိႈင္းတာက ပိုေကာင္းမွာပါ'

'ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာ မေတြ႔ခ်င္ဘူး'

ဒီစကားကေတာ့ လာသမွ် အမႈသည္တိုင္း ေျပာေနက်မို႔ ရိုးအီေနျပီလို႔ေတာင္ ေျပာရမည္။ အထူးသျဖင့္ လင္နဲ႔မယား အေမြကိစၥ ဆိုလွ်င္ ပို၍ ဆိုးမည္။ မေတြ႔ခ်င္ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ဘာညာ ဆိုတာေတြက တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ျဖစ္ေနက် ျဖစ္ေလသည္။