Limang minuto. Limang minuto niya lang nakausap ang binatang iyon na biglang naglaho na parang bula. Ngunit sa limang minutong iyon ay doon nagsimula ang lahat.
===
Isang dalagang tumatakbo sa mga libro para kalimutan ang katotohanang kahit anong gu...
Simula nang araw na iyon ay wala namang nagbago sa atin. Alam mo lamang ang nararamdaman ko at alam ko ang nararamdaman mo. Hindi mo pa rin ako binabati muli kapag nagagawa kong sulyapan ka mula sa aking bintana. Inaabangan ko na lamang na dumating ang Sabado upang makita kita sa batis.
Hindi naman ako nadismaya at lagi kitang nakikita roon. Lagi kang nag-aaral sa tuwing nadadatnan kita ngunit kung alam mong naroroon na ako ay babatiin mo naman ako. Ngingitian naman kita at uupo lamang ako sa batuhan. Nagdala na rin ako ng libro at nag-aral roon.
Mas nakakapag-aral pa ata akong mabuti kung ikaw ang kasama ko. Maingay kasi si Socorro at mas gugustuhin pa niyang pag-usapan ang mga pagkikita nila ni Eustacio. Ah, Ginoo. Kinasal na pala sila kahapon. Ako ang nakasalo ng bulaklak na tinapon ni Socorro at hindi ko napigilang malungkot muli.
Ikaw lang ang gusto kong pakasalan, Pole. Ikaw lang ang gusto kong makasama habambuhay. Ngunit paano ko gagawin iyon kung wala ka na sa tabi ko at ikaw mismo ang pumutol sa relasyon natin?
Kaya malungkot at naluluha kong ipinasa ang bulaklak kay Mariana, siya kasi ang pinakasabik na ikasal sa amin. Matagal na niyang hinihintay na tubuan ng lakas ng loob ang nobyo niyang si Juan. Malaki ang ngiting sumilay sa mukha ni Mariana nang ibinigay ko ang bulaklak sa kanya. Kung naroroon ka at ako ang nakasalo, siguro iyon rin ang mukhang makikita mo.
Kung ano-ano na naman ang aking sinasabi.
Ito na, ibabalik ko na ang punto ng aking liham. Ikwekwento ko naman kung kelan ka nagsimulang umamin sa akin. Sa ating dalawa mas lalaki pa ata ako kaysa sa iyo, ngunit alam ko namang nahihiya ka lamang. Alam ko rin na kahit hindi mo sabihin alam kong mahal mo ako.
HINDI napansin ni Manuela na nakatulog na pala siya. Nagising lamang siya na nasa kandungan siya ni Pole. Hindi pa niya pinaniwalaan iyon dahil hindi niya naman kasi makita ang mukha nito. Naging sagabal kasi ang librong binabasa nito para makita niya kung anuman ang ekspresyon ng binata.
Napakurap-kurap siya at pinakiramdaman ang kandungan nito. Medyo may laman ang hita ni Pole, ngunit kumpara sa kanya mas payat pa rin ito. Lihim siyang napangiti. Ang alam niya kasi ay wala naman sa kanyang tabi si Pole. Sa tuwing nagkikita sila sa batis ay hindi na ito tumabi muli sa kanya.
Nanatili ang binata sa pwesto nito at lagi lang siya nitong tinatanguan mula roon. Kahit kung aalis at magpapaalam ito ay hindi ito lumalapit sa kanya. Ngayon lang... at nung oras pa na hindi niya napansing nakatulog siya.
Nang natapos na ang masaya niyang pagpapantasya ay bigla siyang kinabahan. Ako ba ay naglaway? Humilik? Hala naman, nakakahiya. Nahihiyang napaubo siya sa kanyang kamao at doon naman napansin ni Pole na gising na siya.
Iniangat ni Pole ang binabasang libro at nakita niya ang maamong mukha nito. Namula lamang siya dahil baka nga may nagawa siyang nakakahiya sa harap nito. Ngiti lang naman ang iginawad sa kanya ng binata.
"Magandang hapon, Manuela. Ang ganda ng iyong tulog kaya hindi na kita ginising."
Mas lalo naman siyang namula sa sinabi nito. "A-Ah... Ako ba ay humilik, Pole?" nahihiyang tanong niya.
Natawa naman ang binata sa kanya at nahihiyang napatakip siya ng mukha. Hindi niya alam kung naghihilik ba siya sapagkat hindi naman nagsasabi si Socorro sa kanya. Mas nauuna rin kasing natutulog ang pinsan kaya hindi nito mapapansin.
"Sagutin mo ako, Pole. Huwag mo akong ipahiya nang ganito."
Natatawang inabot nito ang mga kamay niya at inilayo sa kanyang mukha. "Kahit humihilik ka man ay tayo lang naman ang naririto, Binibini. Ako lang naman ang makaalam."
"Kahit na, nakakahiya naman sa'yo. Mabuti naman at nagawa mo pa ring magbasa kahit na sigurado akong naririndi ka na sa paghihilik ko."
Napailing ang binata at inilagay nito ang kamay niya sa kaliwa nitong pisngi. "Binibiro lang kita, Manuela."
"Hindi ko alam na mahilig ka pa lang manukso," pinaningkitan niya ito ng mata ngunit hindi naman siya masyadong naiinis rito. Mas nabibighani lang siya sa ekspresyon nito ngayon. Nakapikit ang binata at masuyong hinahaplos ang kanyang kamay. Pinapanood niya lamang ito at nagpipigil siyang mapangiti. Kakaiba kasi magpakita nang nararamdaman si Pole.
Minsan gusto lang ng binata na nandyan siya at nakakaya nitong batiin. Mag-iisang buwan na itong ganito simula nang hinarana niya ito. Ngunit ngayon para itong hindi nalapitan ng kung sino at nauuhaw sa haplos ng tao.
Ayaw niya namang magsalita at baka may kung anong magising kay Pole at ito pa ang lumayo sa kanya.
Wala naman siyang reklamo. Ito naman ang isa sa mga rason kung bakit niya inibig si Pole. Hindi kasi ito normal kung magpakita ng damdamin subalit kung gawin man nito iyon ay lulubusin naman nito. Mas gusto niya pa ang pagpapakita nito ng damdamin kaysa kay Eustacio. Mas tahasan ang pagdikit ng lalaking iyon sa kanyang pinsan at wala namang kime si Socorro. Buti na lang at may respeto naman ang magkasintahan sa ibang tao at hindi nila ginagawa ang ginagawa nila sa harap ng publiko.
Kahit nangangalay na siya ay hindi niya binawi ang kamay. Pinapanood niya lang ang binata hanggang sa ito na mismo ang nakaramdam. Dahan-dahang hinila siya nito hanggang sa nakayakap na siya sa leeg ng binata. Naramdaman naman niya ang pagpulupot ng mga braso nito sa baywang niya at ang pagbaon nito ng mukha sa kanyang leeg.
Napayakap naman siya sa binata at hindi naiwasang mapangiti. "May nakain ka bang masama, Pole?" tanong niya.
"Wala naman," mahinang usal nito. "Nais ko lamang pakinggan ang pintig ng iyong puso. Mas kalmado ka na ngayon kaysa sa dati."
Marahang natawa siya sa sinabi ni Pole. "Bakit? Tutuksuhin mo na naman ba ako dahil baliw na baliw ako sa'yo? Hindi ko itinatanggi iyon. Gusto kita, Pole."
Naramdaman naman niya ang pagpigil nitong tumawa at dahil ang mukha nito ay nasa leeg niya, hindi niya napigilang makiliti. Pinigilan na lamang niyang gumalaw. Mas mabuti atang hindi siya hinahawakan ni Pole.
Itinaas ng binata ang mukha sa kanya at napatitig lang siya rito. Napakalapit kasi ng mukha nito sa kanya. Matamang nakatingin naman ito sa kanya. Nagniningning na naman ang mga mata ni Pole at parang labis itong natutuwa.
"O, bakit tuwang-tuwa ka, Ginoo? May dapat ka bang ikatuwa?"
Umiling lang ang binata at hinalikan muli ang noo niya bago inilagay ang ulo niya sa braso nito kaya hindi niya nakita ang ekspresyon ng binata. Naramdaman na lang niya ang masuyong paghaplos nito sa kanyang buhok. Hindi na siya nagsalita.
Kapag ganito na kasi ito ay alam niyang wala na namang sasabihin ito sa kanya. Natuto na rin siyang makuntento na lang sa kaya nitong ibigay. Ang importante naririto lamang ito sa tabi niya. Ang importante naririnig niya pa rin ang pintig ng puso at ang payapang paghinga nito. Dahil ang ibig sabihin noon ay buhay si Pole at hindi niya ito imahinasyon.
Hindi niya naman alam na sa susunod na Sabado pala ay hindi na niya ito makikita. Pati sa susunod pang mga Sabado. Nalaman niya na lang kay Eustacio na umalis na pala ito upang ipagpatuloy ang pag-aaral sa Maynila. Ang pakiramdam niya tuloy ay noong nasa bisig siya ng binata ay tahimik itong nagpapaalam sa kanya.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
