Pokojówka Śmierciożercy | DRAMIONE [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 17 "Punkt wyjścia"

Hermiona Pov

Ten tydzień zaczął się fatalnie od wojny na eliksiry, więc nic dziwnego, że kolejne dni lżejsze nie były. Cały tydzień Ron mnie omijał i szwędał się gdzieś z Seamusem. Do tego nie było dnia bez kłótni Harrego i Ginny. Głównymi powodami ich sprzeczek była drużyna Quidditcha, jej relacje z innymi chłopakami i brak wspólnego czasu. Ostatnio wybraniec zaczął wytykać jej, że kręci z Zabinim. Fakt, że ślizgon wszędzie za nią łazi i rzuca dwuznaczne teksty, ale ruda się o to nie prosiła. Otuchy dodawał mi Nott, z którym codziennie mijałam się w bibliotece. Szkoda tylko, że Malfoy cały czas go ode mnie odciągał.

No właśnie, Malfoy. Dziś jest piątek i Noc Duchów, a ja mam z nim szlaban, cudownie! Wyszłam z dormitorium, aby jeszcze chwilę ogrzać się przy kominku. Kiedy tam dotarłam, zauważyłam siedzącego Rona i Harrego oraz Ginny. Zgrabnie się do nich dosiadłam. Liczyłam na brak napiętej atmosfery i normalną rozmowę. Przeliczyłam się.

-Boże za chwilę mam szlaban z Malfoyem.

-Współczuje Mionka - odparł Harry.

-Na pewno nie zdążysz na imprezę? - spytała Ginny.

-Chciałabym, ale z tego co słyszałam to tych dokumentów jest mnóstwo, a nie mam ochoty na kolejne szlabany z Malfoyem - wtedy zadzwonił zegar - o wilku mowa, to ja lecę!

Wyszłam z pokoju wspólnego na korytarz. Jednak dokładnie na schodach ktoś obrócił mnie w swoją stronę.

-Tak Ron? - spytałam.

-Przepraszam za moje zachowanie na treningu i za to, że wtedy się nie zainteresowałam z tym tłuczkiem - miał spuszczoną głowę i wydawał się naprawdę smutny.

Od razu go do siebie przytuliłam, co on od razu odwzajemnił, po czym wpił się w moje usta, jednak ja od razu odskoczyła.

-Może nie tutaj, mam zaraz szlaban po za tym - odparłam i oddaliłam się w stronę miejsca, gdzie miała odbyć się moją kara.

***

Gdy dotarłam pod drzwi Malfoy już tam czekał. Nie patrzył w moją stronę, a jedynie o czymś głęboko myślał. Oparłam się o jedną ze ścian, a wtedy podeszła do nas McGonnagall w postaci kota zostawiaj klucz i odchodząc zgrabnym, kocim ruchem. Podniosłam klucze i otworzyłam drzwi. Gdy weszliśmy do środka spostrzegliśmy tony różnych papierów. Zapowiadały się długie godziny razem.

Zabraliśmy się do roboty. Kolejne godziny mijały. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Ta cisza była wręcz męcząca. Kto by się jednak spodziewał, że to nie ja ją przerwałam.

-Powiedz mi Granger, jak tam z Nottem.

- A co ma z nim być, bo nie do końca rozumiem?

-No wiesz, do której bazy dotarł, czy już przelazł przez twoją szopę.

Poczułam, jak cała się czerwienie, na tą okropną przenośnie.

-To mój przyjaciel, a ja jestem z Ronem, więc nie bądź głupia fretko!

Odeszliśmy od pracy i spojrzeliśmy na siebie poirytowanym wzrokiem.

-No racja, ale nadal ciężko mi uwierzyć, że upadłaś tak nisko, aby być z Wieprzlejem.

-Jesteś żałosny, a ja uwierzyłam w twoje kłamstwa wtedy w Malfoy Manor!

-Myślałaś, że ja to wszystko mówiłem na poważnie? Nie rozśmieszaj mnie! Myślisz, że jak zwabiam do siebie wszystkie naiwne laski? Wtedy chociaż, jakoś wyglądałaś po prostu. A teraz zapamiętaj, że dla mnie już zawsze będziesz tylko wstrętną, nic nieznaczącą szlamą!

Wtedy go uderzyłam i poczułam, jak do moich oczu napływają setki łez. Odwróciłam się i pobiegłam wściekła do dormitorium. Jak on mógł mnie tak oszukać? To było jedno, wielkie oszustwo...

Uznałam, że muszę porozmawiać o tym z Ginny. Więc, gdy tylko otworzyłam drzwi krzyknęłam:

-Ginny ja... - przerwałam, gdy zauważyłam przyjaciółkę całą we łzach leżącą na łóżku - co się stało? - spytałam siadając obok niej i obejmując ją.

-Zerwaliśmy z Harrym...

-Jak to?

-Za dużo było tych kłótni, to się wypaliło...

***

Dracon pov

Wparowałem do swojego dormitorium wściekły po sytuacji z Granger. Jednak nie rozumiałem dlaczego. Oszukiwałem samego siebie. Próbowałem ukryć to kim jestem, a jej to ukazałem, a teraz znów zakryłem.

W pokoju był tylko Blaise, który przyglądał mi się, ale nic nie mówił. Przebrałem się w piżamę i położyłem się do łóżka plecami do reszty pokoju.

-Wszystko okej gościu?

-Nic, po prostu życie mnie psychicznie rozpierdala...