Şimdiye kadar kaybettiğim savaşların haddi hesabı yok. Velakin kazandığım savaşlarda oldu. Kimseye güvenmemeyi öğrendim ilk yenildiğim savaşta. Kendi düşmanıma güvenmişim bundandır boşa olan mücadelelerim. Sonrada melek yüzlü şeytanları öğrendim ikinici yenildiğim savaşta. Sonra bi türlü kendimi sevmek için harcadığım çabanın boşa olduğunu. Kandırılmak ise en güzel kaybedişti benim için.
Kendimi kutluyorum. Bir kez daha yaraladım dizlerimi. Birkez daha kannattım. Çıktım şu savaş-barış ortamından. Kendimle yüzleşmek istedim. Bu sizin en büyük ayıbınız benim ise en büyük çaresizliğim oldu.
En büyük yenilmeyi kendimle girdiğim savaşta kaybettim. Sanki ben tutsak bir kuşum. Sanki beni tutsaklıktan çıkarıp kanadımı kırıyolar ve uç uçabilirsen diyolar.
Her uçmaya çabaladığımda bir yere çakılışım. Bir daha dizlerimi kanatışım. Her düşüşte ise umut balkonumun biraz daha çökmesi. Biraz daha tükenişi.
Sevdiklerime kendi yaptığım binanın altında kalıyorumda kimse el uzatmıyor sanki. Kimse enkazdan bi taş bile kaldırmıyor sanki..
2019/1/10
03:00
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şehrin Masum Duvarları..
General FictionHerkez hikayesini gülerek anlatırken sıra bana geldi. Nereden başlayayım dedim? En mutlu olduğun an dediler. Durdum öyle. Yutkundum. boğazıma bir yumruk vurdular sanki. Babamın ölümüne dedim. "Bu kadar mı nefret ediyosun" dediler. Nefret sandılar k...
