Ο φύλακας διάβολος μου

Σημάδι

POV Έβελιν...
15 χρόνια πριν

"Άντριου! Πιάσε με!" Φωνάζω χαρούμενη καθώς τρέχω μέσα στην παιδική χαρά και ο αδελφός μου με κυνηγάει.

"Πρόσεχε Έβελιν! Μπορεί να χτυπήσεις!" Μου φωνάζει και γελάω.

"Δεν χτυπάω! Έλα!" Του φωνάζω καθώς συνεχίζω να τρέχω και εκείνος γελώντας συνεχίζει να τρέχει να με πιάσει.

Αλλά εγώ είμαι πιο γρήγορη.

Μάλλον φτάει το ότι γέρασε πια.

Είναι 12.

Συνεχίζω να τρέχω όμως ξαφνικά χάνω την ισορροπία μου και πέφτω στο πάτωμα με αποτέλεσμα να χτυπήσω τα γόνατα μου και να κάνω πληγή και αρχίζω να κλαίω.

"Έβελιν! Είσαι καλά?" Με ρωτάει ο Άντριου καθώς τρέχει κοντά μου και κάθεται δίπλα μου.

"Χτύπησα." Του λέω κλαίγοντας και αμέσως με αγκαλιάζει.

"Έλα μικρή δεν είναι τίποτα. Μερικές γρατσουνιές μόνο. Πάει..." Μου λέει και σκουπίζω τα ματάκια μου.

"Αν η μαμά και ο μπαμπάς με μαλώσουν? Κάθε φορά που πέφτω και χτυπάω με μαλώνουν." Λέω και τότε χαϊδεύει τα μαλλιά μου πάει μια τούφα μου πίσω από το αυτί μου και φιλάει το μέτωπο μου.

Όπως κάνει πάντα.

Δεν ξέρω γιατί...

"Δεν θα σε μαλώσουν. Το υπόσχομαι. Και θυμάσαι τι λέμε ε?" Με ρωτάει και χαμογελάω.

"Πάντα πρέπει να κρατάμε τις υποσχέσεις μας!" Απαντάω χαρούμενη.

"Ακριβώς. Για αυτό μην φοβάσαι. Δεν θα σου πουν τίποτα." Μου λέει και τον αγκαλιάζω.

"Είσαι ο πιο καλύτερος αδελφός σε όλο όλο όλο όλο όλο τον κόσμο!" Του λέω και γελάει μαζί μου.

"Εσύ είσαι το καλύτερο κοριτσάκι. Σε αγαπάω Έβελιν. Και πάντα θα σε προστατεύω. Δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να σε βλάψει."Μου λέει κοιτάζοντας με γλυκά.

"Το υπόσχεσαι?" Τον ρωτάω σηκώνοντας το μικρό μου δακτυλακι.

"Το υπόσχομαι."Μου λέει και κάνει και εκείνος το ίδιο και «αγκαλιάζει» το δάκτυλο μου.

"Πάντα θα σε προστατεύω."

Τώρα

Δεν τον βλέπω... Όμως ξέρω πως είναι εκεί.

Τον νιώθω κοντά μου.

Μυρίζω το άρωμα του.

Και... Έκανε αυτό που έκανε όταν ήμουν μικρή.