Ο φύλακας διάβολος μου

"Οπότε... Καληνύχτα"

Stefan POV

Το κεφάλι μου...

Τι πόνος είναι αυτός Παναγία μου?

Τι έγινε καλέ έχθες και εγώ τέτοιο πονοκέφαλο?

Δεν μπορώ ούτε καν να σηκωθώ...

Πονάει και το χέρι μου...

Έτσι έχω να νιώσω δύο χρόνια τώρα που έκανα να... Ναρκωτικά.

Όχι πάλι Στέφαν!

Γιατί το έκανες αυτό στον εαυτό σου?

Ελπίζω μόνο να μην έχω κάνει καμία μαλάκια ξανά γιατί την τελευταία φορά σκότωσα 15 άτομα...

Ξαφνικά οι αναμνήσεις από εχτές το βράδυ έρχονται στο μυαλό μου και αυτόματος σηκώνομαι.

Στέφαν είσαι μαλάκας!!!

Βλέπω δίπλα μου την Έβελιν μου σε άθλια κατάσταση.

Τα μάτια της είναι κόκκινα από το κλάμα και το πρόσωπο της γεμάτο σημάδια που εγώ σαν ηλίθιος της έκανα... Δυσκολεύεται να αναπνεύσει και για ακόμα μια φορά μισώ τον εαυτό μου για το τέρας που μπορεί να γίνει...

"Έβελιν μου... Ανεμοστρόβιλε μου... Σε παρακαλώ... Συγχώρεσε με..." Της λέω καθώς αγκαλιάζω το πρόσωπο της.

"Σε παρακαλώ... Σε παρακαλώ..." Της λέω όμως εκείνη αρχίζει να κλαίει.
Αρχίζω να την λυνω και πάω να την σηκώσω όμως εκείνη με κοιτάζει με μίσος και απομακρύνεται.

"Έβελιν... Ανεμοστρόβιλε μου σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ! Συγχώρεσε με για ότι σου έκανα... Για αυτό το τέρας που ειδες..." Της λέω όμως εκείνη πέφτει κάτω και αρχίζει να  κλαίει.

Τι της έκανα...

Είμαι ένα τέρας...

"Έβελιν... Σε παρακαλώ... Πες μου κάτι... Σε παρακαλώ... Πες ότι με μισείς! Ότι με συχαινεσε! Πες μου κάτι! Σε παρακαλώ! Πες κάτι δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι..." Της λέω όμως εκείνη συνεχίζει να κλαίει.

"Σε παρακαλώ... Έβελιν..." Της λέω ξανά σκυβοντας για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνη.

"Πες κάτι... Σε παρακαλώ..." Συνεχίζω να την παρακαλάω και εκείνη με χαστούκιζει.

Αυτό ήταν λίγο...

"Ξανά κάντο..." Της λέω και εκείνη με χαστούκιζει ξανά...

"Ξανά κάντο!" Της φωνάζω και με χαστούκιζει ξανά με ακόμα περισσότερη δύναμη. Αρχίζει να κλαίει ακόμα πιο δυνατά και με χτυπάει στο στήθος με τις γροθιές της χωρίς να λέει τίποτα κάνοντας με να ανησυχησω ακόμα πιο πολύ.