Ο φύλακας διάβολος μου

Ήρωας

Κάποια στιγμή νιώθω δύο χέρια να με αρπάζουν και τσιριζω.

"Άσε με! Άσε με Στέφαν! Στέφαν άσε με!" Φωνάζω όμως τότε ένα μαχαίρι μπαίνει μπροστά από τον λεμό μου κσι αμέσως σταματάω μα φωνάζω.

"Σορι κούκλα... Ξέρω πως πολύ θα ήθελες να είμαι ο Στέφαν όμως για κακή σου τύχη δεν είμαι." Ακούω μια ξένη αντρική φωνή και τρομαζω.

"Άσε με! Άσε με! Βοήθεια!" Φωνάζω και τότε εκείνος με πετάει στο πάτωμα και έρχεται από πάνω μου.

Μοιάζει... Πολύ γνωστός.

Έχει ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια σαν τον Στέφαν.

Και του μοιάζει αρκετά.

Άλλο ο Στέφαν είναι πολύ πιο όμορφος...

Αμέσως κλείνει το στόμα μου με το χέρι του και βγάζει μια σύριγγα από την τσέπη του.

Θεέ μου ας μην είναι αυτό που νομίζω...

Αρχίζω να κλαίω.

Φοβάμαι...

Εκείνος γελάει και την καρφώνει στο χέρι μου.

Αμέσως χάνω τις αισθήσεις μου...

Όταν ανοίγω τα μάτια μου είμαι ξαπλωμένη σε ένα διπλό κρεβάτι σε ένα άγνωστο για εμένα δωμάτιο.

Που είμαι?

Πο πο... Ζαλίζομαι.

Όλες μου οι πληγές όμως είναι επουλομενες...

Μα... Τι... Έγινε?

Ξαφνικά όλα όσα έγιναν έρχονται αμέσως στο μυαλό μου και τρομαζω.

Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω να ανοίξω την πόρτα όμως είναι κλειδωμένη.

Γαμώτο!

Αρχίζω να πανικοβαλλομαι και να κοπανάω την πόρτα.

"Βοήθεια! Βοήθεια!" Αρχίζω να φωνάζω κλαίγοντας όμως κανένας δεν έρχεται και φρικαρω ακόμα πιό πολύ.

Ηρέμησε Έβελιν...

Έλα Έβελιν ηρέμησε...

Ψυχραιμία.

Τα κλάματα και ο πανικός δεν θα οδηγήσουν πουθενά.

Απλά προσπάθησε να μείνεις ψύχραιμη.

Αρχίζω να κοιτάζω γύρω γύρω τον χώρο και βλέπω πως είναι ένα πλούσιο αντρικό δωμάτιο...

Κάθομαι ξανά στο κρεβάτι και βλέπω πως δίπλα μου πάνω σε ένα μικρό ντουλαπάκι μια φωτογραφία μια κοπέλας και την παίρνω στα χέρια μου...