Ο φύλακας διάβολος μου

Hold on

Stefan POV

"Έβελιν!" Φωνάζω και πέφτει σχεδόν αναίσθητη στην αγκαλιά μου.

Κρατάει σφιχτά το στήθος της και ανασαίνει βαριά πασχιζοντας να πάρει μια ανάσα.

"Έβελιν μου... Ανεμοστρόβιλε μου... Σε παρακαλώ... Σε παρακαλώ αγάπη μου... Μην κλείσεις τα μάτια σου... Μην με αφήσεις..." Της λέω με δάκρυα στα μάτια ενώ όλοι οι πυροβολισμοί έχουν σταματήσει και εκείνη μου χαμογελάει.

"Στέφαν... Σε... Σε αγαπώ... Πάρα πολύ... Δεν... Δεν ήθελα... Να φύγω χωρίς να σου το πω..." Μου λέει με δυσκολία.

"Όχι! Όχι! Έβελιν μου δεν θα πάθεις τίποτα... Σε παρακαλάω... Σε εκλιπαρώ... Μην με αφήσεις... Μην πεθάνεις..." Της λέω κλαίγοντας.

"Μη... Μην στεναχωριέσαι... Είμαι... Είμαι καλά... Είμαι χαρούμενη... Είμαι ευτυχισμένη... Σε παρακαλώ μην κλαις... Να... Να σκέφτεσαι... Πως σε αγαπάω... Σε αγαπάω πολύ... Και πως θα φύγω ευτυχισμένη... Επειδή... Το τελευταίο πράγμα που θα δω... Είναι τα μάτια σου..." Μου λέει και χαϊδεύω το παγωμένο της πρόσωπο.

"Όχι! Όχι! Έβελιν όχι!" Της φωνάζω.

"Σε... Σε αγαπάω Στέφαν..." Μου λέει με δυσκολία και κλείνει τα μάτια της.

"Όχι! Όχι! Έβελιν! Όχι σε παρακαλώ όχι Έβελιν! Μην! Μην με αφήσεις και εσύ! Σε παρακαλώ!" Της φωνάζω και τότε με πλησιάζει ο Άντριου χωρίς να λέει τίποτα και χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως έκφραση στο πρόσωπο του.

"Αδελφούλα μου..." Λέει με κενή φωνή ενώ γυριζω και βλέπω την αδελφή μου να κλαίει και να ουρλιάζει στην αγκαλιά του Σάιμον ενώ η Μέλανι κοιτάζει παγωμένη.

Η Έβελιν μου...

Η Έβελιν μου...

Δεν θέλω να πεθάνει!

Δεν θέλω να πεθάνει!

Δεν θέλω!

"Στέφαν... Στέφαν!'' Μου φωνάζει ο Ντέιβιντ και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.

Και εκείνος έχει βουρκωσει...

"Είναι... Είναι ακόμα ζωντανή... Πάμε γρήγορα σε ένα νοσοκομείο. Έλα αδελφέ πάμε." Μου λέει ενώ εγώ κοιτάζω χαμένος την Έβελιν μου.

"Στέφαν! Συνέλθε! Πρέπει να την πάμε σε ένα νοσοκομείο αμέσως!" Μου φωνάζει και τελικά σηκώνομαι έχοντας την Έβελιν μου ακόμα αναίσθητη στην αγκαλιά μου.

Δεν... Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό...

Είναι... Είναι σχεδόν νεκρή...