Ο φύλακας διάβολος μου

Μερικές αλλαγές...

Κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι και τον βλέπω να κάθεται να πίνει κάτι και τον πλησιάζω.

Φαίνεται λυπημένος...

Πολύ λυπημένος...

Και στεναχωριέμαι.

Για όλα όσα έζησε όταν ήταν παιδί... Και για την Φέιθ και για τον τρόπο που τον χρησιμοποίησε αυτή η Τίφανι.

Φυσικά και θα γίνονταν σκληρός.

Ήταν φυσικό και επόμενο.

"Στέφαν..." Τον φωνάζω και με κοιτάζει.

"Ε... Έβελιν..."Λέει με σπασμένη φωνή και τον πλησιάζω.

"Τελικά... Αποφάσισα... Να μείνω." Του λέω και χαμογελάει.

"Χαίρομαι... Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το ακούω." Μου λέει σχεδόν συγκινημένος.

Καλά ρε φιλέ... Δεν σου είπα πως είμαι και έγκυος.

Τσιλ λίγο.

"Όμως... Θα θέσω και κάποιους όρους." Του λέω όσο πιο σοβαρά μπορώ μπας και με πάρει στα σοβαρά κάτι που είναι σχεδόν απίθανο αλλά η προσπάθεια μετράει.

"Ανάλογα." Μου λέει και καθαρίζω τον λεμό μου.

"Πρώτων... Όσο μένω μέσα σε αυτό το σπίτι δεν θα ξανά μπουν ναρκωτικά." Του λέω τον πρώτο μου όρο.

"Δεκτό συνέχισε." Μου λέει και συνεχίζω.

"Δεύτερον... Δεν με ξανά φωνάζεις με εκείνα τα παρατσούκλια που με φωνάζεις." Του λέω.

"Απορρίπτεται. Παρακάτω." Λέει και μουτρωνω λιγάκι.

"Καλά... Λοιπόν θέλω να βγαίνω έξω από το σπίτι..." Του λέω και φαίνεται να το σκέφτεται λιγάκι.

"Οκ... Δεκτό. Αλλά θα φοράς αλεξίσφαιρο από μέσα θα προσπαθείς να περνάς απαρατήρητη και θα είσαι περικυκλωμένη από παιδιά από την ομάδα μου που θα κρατάνε όπλα και δεν θα φας και δεν θα πιείς τίποτα από έξω αν δεν είναι σε συσκευασία." Μου λέει με το γνωστό σοβαρό βλέμμα που έχει πάντα ο Στέφαν.

"Το δέχομαι. Λοιπόν... Θέλω περισσότερο σεβασμό." Του λέω.

"Καλά καλά θα προσπαθήσω γιατί οι καλοί τρόποι και αυτά δεν είναι του χαρακτήρα μου." Λέει και χαμογελάω λιγάκι.

"Κάτι παρατήρησα." Του λέω και χαμογελάει και εκείνος για κάποιο λόγο.

"Λοιπόν... Θέλω να συνεχίσω την σχολή μου." Του λέω και γελάει.

"Απορρίπτεται." Μου λέει και τον κοιτάζω έκπληκτη.

"Γιατί?" Τον ρωτάω σαν μωρό.