Ο φύλακας διάβολος μου

"Μάλιστα"

Πο ρε φίλε....

Το πονοκέφαλος είναι αυτός?

Τέτοιος πονοκέφαλος ούτε όταν ο μπαμπάς μου κοπανισε το κεφάλι στον νεροχύτη της κουζίνας επειδή δεν είχα πλύνει τα πιάτα.

Νιώθω πιεσμένη...

Μήπως μου πέταξε καμία βιβλιοθήκη και δεν το θυμάμαι?

Γιατί το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι έχω να φάω από εχτές και πεινάω...

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και βλέπω πως είμαι δεμένη σε μια καρέκλα μέσα σε μια αποθήκη.

Μόνη.

Σαν το λεμόνι.

Ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις από εχτές το βράδυ έρχονται στο μυαλό μου.

Ένας μορφονιος με απήγαγε.

Ναι.

Εμένα.

Τι θα με κάνει τώρα δεν ξέρω.

Ίσως να με σκοτώσει.

Οκ... Δεν έχω τέτοια θέματα εγώ.

Άντε να τελειώνουμε.

Βρέθηκα να πονάω.

Ας πάω στον αγηριστο να τελειώνει το θέμα.

"Μπα? Μας έκανες την τιμή και ξύπνησες?" Ακούω την φωνή του Big Boss και τον κοιτάζω ζαλισμένη.

"Όχι. Είμαι υπνοβάτης." Απαντάω ειρωνικά και φαίνεται να θυμώνει.

Ξίδι.

"Κόψε την ειρωνία μικρή γιατί δεν σε βλέπω καλά." Με απειλεί και γελάω.

"Τι? Θα με σκοτώσεις? Κάνε το! Χάρη θα μου κάνεις. Σκότωσε με να τελειώνει το θέμα." Του λέω και γελάει και εκείνος μαζί μου.

"Ξέρεις τι? Σε προτιμούσα αναίσθητη." Μου λέει.

"Και εγώ τώρα θα προτιμούσα να είχα κανένα κρεβάτι να μην ήμουν δεμένη και να είχα φαΐ αλλά κανένας δεν μπορώ έχει ότι θέλει σε αυτή την ζωή." Απαντάω.

"Δεν ησχύει όμως το ίδιο και για εμένα. Παίρνω πάντα ότι θέλω. Έβελιν." Λέει και φρικαρω λιγάκι.

"Πως ξέρεις το όνομα μου?" Τον ρωτάω έκπληκτη και με πλησιάζει. Σκύβει κοντά μου και αρχίζει να με λύνει.

"Ξέρω πολλά." Μου απαντάει όταν έχει πλέον λύσει τα πόδια μου και με σηκώνει.

"Ααα ναι? Πες μου τη προπαιδεια το 8!" Του λέω και φαίνεται πως τον εκνευριζω.

Λάθος μου.

"8,16,24,32,40,48,56,64,72,80 ευχαριστημένη?" Με ρωτάει εκνευρισμένος.