Ο φύλακας διάβολος μου

Δεξίωση...

Evelyn POV

Το πρωί που ξύπνησα είχα έναν τεράστιο πονοκέφαλο... Ο Στέφαν μου είπε πως ήπια πολύ έχθες για αυτό και έχω τέτοιο πονοκέφαλο όμως εγώ δεν θυμάμαι τίποτα.

Τίποτα εκτός από εκείνο το φιλί...

Το φιλί που εγώ η Έβελιν Σελέστ Άντερσον έδωσα στον Στέφαν.

Που βρήκα το θάρρος δεν ξέρω αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω και άλλο φιλί...

Ήταν υπέροχο.

Και όχι δεν ήταν το πρώτο μου φιλί.

Σοκ το ξέρω.

Είχα ξανά φιλήσει ένα συμμαθητή μου στην τρίτη γυμνασίου όμως δεν είχε πολύ καλή κατάληξη...

Τέλος πάντων... Ο Στέφαν κάνει πως δεν έγινε και αυτό με πληγώνει αφάνταστα...

Νόμιζα... Πως... Πως ίσως... Να... Να το ήθελε και εκείνος αυτό το φιλί.

Πως ίσως να... Νιώθει και εκείνος ότι νιώθω και εγώ για εκείνον.

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να χτυπάει και τον βλέπω να μπαίνει μέσα.

"Είσαι καλά?" Με ρωτάει χωρίς να με κοιτάζει.

"Ναι... Μια χαρά." Του λέω χαμογελαστή.

"Εμ... Χρειαζεσαι κάτι? Ένα παυσίπονο ή κάτι άλλο τέλος πάντων?" Με ρωτάει.

"Όχι... Είμαι εντάξει. Θα ντυθω και θα έρθω κάτω να φάω κάτι. Έχουμε κάτι βασικά για να φάμε?" Τον ρωτάω.

"Ναι... Είπα στα παιδιά να μας φέρουν σουβλάκια. Μιας και σου αρέσουν τόσο πολύ." Μου απαντάει και του χαμογελάω.

"Για αυτό σε αγαπώ." Του λέω αφήνοντας τον στήλη άλατος και σηκώνομαι από το κρεβάτι επιτέλους.

"Πάω να φάω." Του λέω και αφού του δώσω ένα φιλί στο μάγουλο φεύγω τρέχοντας και πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να ντυθω μιας και πριν ήμουν μόνο με μια μαύρη μακριά μπλούζα του Στέφαν που με το ζόρι κάλυπτε όσα έπρεπε.

Αφού πάω στο μπάνιο μου και κάνω τα απαραίτητα βάζω μια κοντή τζίν φούστα και από μέσα ένα μπορντό μοβ κορμακι κάνω τα μαλλιά μου μια ψιλή κοτσίδα και κατεβαίνω κάτω για να φάω σαν γουρουνάκι.

Καθώς τρώω ο Στέφαν με πλησιάζει και χαμογελάω. Κάθεται δίπλα μου και του δίνω ένα σουβλάκι καλαμάκι.

"Θες?" Τον ρωτάω αθώα.

"Θα φάω μετά... Εμ πρώτα θέλω να μιλήσουμε... Για αυτό που έγινε έχθες." Μου λέει σοβαρός όπως πάντα.