Ο φύλακας διάβολος μου

His Hero

Δύο εβδομάδες αργότερα...

"Έλα! Παρακαλώ παρακαλώ! Θέλω να έρθω και εγώ μαζί σου!" Λέω στον Στέφαν ενώ πηδάω πάνω κάτω σαν κατσίκι.

"Όχι θα κάτσεις εδώ σαν καλό κορίτσι." Μου λέει ενώ φτιάχνει την γραβάτα του.

"Πες μου έναν καλό λόγο να μην έρθω και εγώ στην δεξίωση μαζί σου." Του λέω με πείσμα.

"Μπορώ να σου πω πολλούς. Πρώτων.  Στην προηγούμενη δεξίωση όλο γκρινιαζες ότι βαριέσαι. Δεύτερον. Είναι 4 ώρες ταξίδι που πάλι εσύ θα παραπονείεσαι ότι θα βαριέσαι. Τρίτον δεν πρόκειται να προλάβεις να ετοιμαστείς. Τέταρτον πρέπει να μείνεις εδώ να κάνεις παρέα στον άχρηστο που μου κουβαλησες." Μου λέει δείχνοντας τον Σάιμον.

"Ε! Σας ακούω!" Φωνάζει εκείνος.

"Το ξέρω. Για αυτό το λέω." Απαντάει και ο Σάιμον βγάζει την γλώσσα του σαν παιδί παιδί.

Για αυτό γιναμαι κολλητοί.

Είμαστε και οι δύο σαν εφταχρονα.

Και για αυτό ο Στέφαν θέλει να φύγει.

Δεν μας αντέχει λογικά και με τα δικιά του.

Έχθες παίζαμε σόκερ μέσα στο σπίτι και σπάσαμε τα μισά πράγματα.

"Λοιπόν Έβελιν. Θα μείνεις εδώ με τον άχρηστο. Στην δεξίωση μαζί μου θα είναι και ο αδελφός μου και ο Άντριου. Εδώ σήμερα θα έρθουν και η Καρολάιν με την Μέλανι. Μην αφήσεις την αδελφή μου κοντά στην κουζίνα γιατί άλλο μεγάλο σπίτι χωρίς δεύτερο όροφο δεν πρόκειται να βρούμε. Και με σκάλες δεν πρόκειται να ξανά πάρουμε σπίτι." Μου λέει και τελικά γνέφω θετικά.

"Να είστε ήσυχοι και να κοιμηθειτε νωρίς. Σάιμον για εσένα το λέω αυτό! Μην μείνεις όπως έχθες μέχρι τις 5 το πρωί να παίζεις ποδοσγαιρακι!" Του λέει και γνέφει και αυτός θετικά.

"Καλά να περάσεις." Του λέω με παράπονο και φιλάει το μέτωπο μου μιας και δεν του επιτρέπω να με φιλήσει κάπου άλλου.

"Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Εντάξει ανεμοστρόβιλε μου?'' Με ρωτάει.

"Εντάξει. Αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα. Να προσεχείς σε παρακαλώ." Του λέω καθώς τον αγκαλιάζω.

"Θα προσέχω. Μην ανησυχείς." Μου λέει και του χαμογελάω.

"Εσύ να προσεχείς. Και αν μπει κανείς μέσα στο σπίτι που δεν υπάρχει περίπτωση... Βάλε τον Σάιμον μπροστά σαν ανθρώπινη ασπίδα." Λέει και γελάω.