Ο φύλακας διάβολος μου

Story time

"Όσοι λένε και πιστεύουν πως η αγάπη των γονιών είναι απέραντη είναι ανόητοι. Οι γονείς... Μπορούν να φερθούν άσχημα στο παιδί τους και να μην μετανιωσουν. Να το αφήσουν σε ένα ορφανοτροφείο και να μην νιώσουν καμία απολύτως ενοχή. Μπορούν μέχρι και να το σκοτώσουν. Πριν καλά καλά του δώσουν την ευκαιρία να ζήσει. Δεν είναι η δική τους αγάπη που δεν πεθαίνει με τίποτα. Αλλά η αγάπη του παιδιού προς τους γονείς." Αρχίζω να λέω στον Στέφαν και με κοιτάζει με περιέργεια ενώ χωρίς να το θέλω την ίδια ώρα κλαίω.

"Αντίθετα. Η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό δεν μπορεί ποτέ με τίποτα να χαθεί. Ότι και να είναι ο γονιός. Οποίος και να είναι. Ότι και να έχει κάνει. Τα παιδιά αγαπάνε τους γονείς τους και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Ότι και να γίνει... Το παιδί δεν εγκαταλείπει τους γονείς του χωρίς να υποφέρει και να πονάει. Δεν σκοτώνει τους γονείς του και σε εξαιρετικές περιπτώσεις που μπορεί να έχει γίνει αυτό... Το παιδί χάνει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Δεν μπορεί να νιώσει μίσος προς τους γονείς του χωρίς να νιώσει και πόνο ταυτόχρονα. Ποτέ. Πάντα τους αγαπάει. Είναι στην φύση του. Να αγαπάει τους γονείς τους. Να θέλει να πάρει αγάπη αλλά και να δώσει." Συνεχίζω να λέω.

"Από μικρή... Ήμουν όπως είμαι και τώρα πάνω κάτω. Ευάλωτη απρόσεκτη και ατσουμπαλη. Έτσι είμαι. Όμως... Το μεγαλύτερο κακό που έχω σαν άνθρωπος... Είναι ότι βλέπω πάντα το καλό στους άλλους παραβλέποντας τα αλλά άσχημα που έχει ο χαρακτήρας του. Βλέπω ότι θέλω να δω... Γιατί απλά φοβάμαι να δω κάτι άλλο. Το ίδιο έκανα... Και με τους γονείς μου." Λέω και νομίζω πως μόνο τα ποπ κορν το λείπουν.

Ούτε βιβλίο να ήταν η ζωή μου δηλαδή...

"Οι γονείς μου ήταν πάντα πολύ κακοί. Και με εμένα και με τον αδελφό μου. Αλλά περισσότερο με εμένα. Η μαμά μου αδιαφορούσε τελείως για εμένα. Ο μπαμπάς μου ήταν αυστηρός. Με μάλωνε με το παραμικρό. Όμως με πρόσεχε και όλας... Ο Άντριου ήταν πολύ καλός μαζί μου. Έλεγε πως με αγαπούσε... Αλλά... Τελικά όλοι όσοι αγαπάω με απογοητεύουν..." Λέω και έρχεται κοντά μου.

"Έλα τώρα γατάκι. Μην... Κλαις." Μου λέει και τον κοιτάζω με δακρυσμένα μάτια.

"Η μαμά μου... Ένα βράδυ όταν ήμουν 10 χρόνων είχε πάρει υπερβολική δόση. Ήμασταν μόνες στο σπίτι. Ο Άντριου ήταν μαζί με τον μπαμπά μου στο νοσοκομείο. Και εγώ έπρεπε να μαγειρέψω για να φάμε." Αρχίζω να λέω την ιστορία.

"Ήμουν πάντα υπερβολικά κοντή. Οπότε είχα ανέβει πάνω σε ένα σκαμπο για να φτανω και μαγείρευα..."