Forever & Always✓

~ 14 ~

{Gepubliceerd op 8 april 2019}

POV Selena:

Eerst fronst hij zijn wenkbrauwen en geeft me daarna een zwarte enveloppe met gouden randen. Ik pak 'm voorzichtig aan, bijna bang dat er iets in zit wat zal ontploffen. Logan kijkt nieuwsgierig naar de enveloppe in mijn hand.

Snel pakt Bert de enveloppe terug en zeg: 'Shit, vergeten. Wat is het codewoord?' 'Black. Mag ik 'm nou nog?' Ik pak de enveloppe weer uit zijn handen en giet de inhoud van mijn glas naar binnen.

Ik ben al behoorlijk licht in mijn hoofd geworden door de alcohol, dus wanneer ik opsta, wankel ik een beetje. Logan merkt het en pakt snel mijn elleboog, zodat ik niet omval. 'Dank je.' Ik wil snel het café uit lopen, maar Logan houdt me tegen.

'Zie ik je ooit nog?' vraagt hij. Hij kijkt me vragend aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dan drukt hij een zakdoekje in mijn hand. Als ik kijk, zie ik dat zijn nummer en naam er in hoofdletters op is geschreven met een zwarte pen.

'Tot volgende keer.' Hij kijkt me weer aan en glimlacht klein. 'Ja. Tot dan.' Ik glimlach naar hem en loop dan gehaast naar de deur van het café. 

Ik glimlach. Hij is aardig. Maar niet zoals Louis. 

Louis. Shit.

Ik loop door het parkje richting het huis. Bij een bankje onder een lantaarn ga ik zitten. De maan staat hoog aan de lucht en ik hoor krekels tjirpen.

Ik pak de enveloppe erbij en maak 'm voorzichtig open. Wanneer ik erin kijk, zie ik in het licht van de lantaarn een USB-stick. En nog een enveloppe. Deze is wit. Dun papier. Niet van karton, zoals de zwarte enveloppe. Voorzichtig open ik de witte enveloppe en kijk erin. Ik zie polaroid foto's en glimmend fotopapier.

Ik haal er voorzichtig een polaroid foto uit. Louis en ik, op ons bed in mijn slaapkamer. Onze lippen op elkaar. 

Wie the fuck maakt deze foto's? 

En waarom?

De volgende foto is gemaakt in de woonkamer op de eerst avond in Carolina. We zitten met ons allen met pizza's op de bank naar de tv te kijken. 

Mijn lippen zijn weer op die Louis gedrukt, terwijl de rest geconcentreerd naar de tv kijkt.

Wie maakt deze foto's? Waarom? Nog een polaroidfoto. Ik herken de keuken van ons huis. De foto is donker en je ziet mij staan met glas water in mijn hand. Deze is van vannacht, toen ik voor de zoveelste keer wakker werd. 

Op weer een andere polaroid zitten Lou en ik in het bos. Mijn hoofd rust op zijn schouder. De foto is van achteren gemaakt. Ik herinner me het tikkende geluid. Een dier of een takje. 

Of een camera. 

Shit. 

Louis en ik hadden moeten gaan zoeken. We hadden dit kunnen voorkomen.

Ik kijk op als ik een lachend stelletje voorbij hoor lopen. Ik doe de foto's terug in de enveloppe. Ik doe een andere keer wel de USB in mijn laptop. Ik ben nu moe en wil slapen. 

Ik ga liggen op ons bed. Louis was niet thuis. Niemand was thuis. Het hele huis is leeg en het voelt niet goed.

Ik sta op van het bed en loop naar de badkamer. Ik stap onder de douche en was ik mijn lichaam. Mijn ogen schieten steeds alle kanten op, bang dat er misschien een foto van me gemaakt kan worden. 

Wanneer ik klaar ben met douchen, trek ik een shirt van Louis aan en plof ik weer neer op het bed. Mijn natte haar heb ik ingevlochten en hangt over mijn schouders. Ik staar naar het plafond en word steeds zenuwachtiger. 

Ik had het Louis gelijk moeten vertellen. Dan hadden we nooit ruzie gehad.

Waar blijven ze nou? Het is al 02.18 uur, zie ik op de klok van mijn telefoon. Hij had allang terug moeten zijn. Dan hoor ik ineens dat de deur beneden wordt open gegooid. Ik hoor twee personen binnen komen.

Iemand op hakken en Louis. 'Ik snap niet dat ze nog niet terug is! We moeten weer naar buiten gaan. We moeten haar vinden.' Louis' stem is gevuld met paniek. 'Rustig, Lou.. Als je in de stress schiet, wordt het alleen maar erger. We gaan haar vinden', zegt Ashley.

Ik hoor dat ze het licht aan doen. 'Haar tas staat op de tafel. Stond haar tas daar toen we weg gingen ook al?' vraagt Ashley. Ik weet zeker dat ze Lou nu recht in zijn ogen aankijkt. Een kleine glimlach rond haar lippen, om het gerust te stellen. Maar haar ogen staan wijd open, ze is ongerust.

'Weet ik niet. Ik denk het...' Ik zie voor me hoe Louis met zijn hoofd schudt, hopend dat hij zo de herinnering naar boven kan halen. 'Ik moet wat zeggen...' zucht Lou. Ik hoor dat ze richting de slaapkamer komen. In een reflex kruip ik onder de dekens en ga ik op mijn zij liggen met mijn ogen gesloten. Mijn oren gespitst.

Dan gaat de lamp in de slaapkamer aan en Ashley slaakt een opgeluchte zucht, terwijl Louis 'Thank God', fluistert. 'Ze slaapt', zegt Ashley. 'Ja. We kunnen haar beter laten liggen', zegt Louis zacht.

'Ik bel Taylor om te zeggen dat ze hier is. Bel jij Liam? Zij vertellen het wel aan de rest.' Zachtjes lopen ze de slaapkamer weer uit, doen de lamp uit en sluiten de deur. Wat wilde Lou vertellen tegen Ashley? Iets over mij?

Over iets anders, iets wat hij alleen aan haar durfde te vertellen? Of wist ik het al? Dan hoor ik het een zachte klik en daarna gezoem. Het geluid van een polaroid camera. 

Een rilling loopt langs mijn ruggengraat naar beneden en mijn hart begint als een gek te kloppen. Ik houd mijn adem in, mijn ogen wijd open.

Het geluid kwam van het balkon.