'Binnen!!!' Zei meneer Clapson op een geïrriteerd toontje. De klink ging krakend naar beneden terwijl meneer Clapson zich omdraaide. De deur ging zachtjes open ' fijn dat u er ook bent meneer Powers gaat u zitten' zei meneer Clapson terwijl de jongen naar het tafeltje 2 rijen achter me slenterde. Onze blikken kruisten elkaar. Zijn groene ogen keken emotieloos in de mijne. Ik keek niet snel genoeg weg, ook al keek ik keek ik direct weg ! Ik keek weer naar het bord waar de stelling van Pythagoras uitgelegd stond. Ik hoorde de stoel schuiven. Ik was boos! De jongen die nieuw bij mij in de klas was, moest uitgerekend de jongen zijn die mij nog geen kwartier geleden in een kluisje geduwd had. Hij had me er aardig uitgezien, maar welke gek duwt een vreemde nu in een kluisje. op je eerste dag nog wel! Ver weg van me hoorde ik iemand mijn naam zeggen. Ik reageerde niet, Tiffany gaf me een zachte por in mijn ribben die me terug naar de werkelijkheid bracht. Ik keek rondom me ze keek me aan en zei mijn naam geluidloos. Ze hield me een klein briefje voor ik nam het aan. Ik was benieuwd wat erin stond, we gaven wel vaker briefjes door in de les maar Tiffany kon qua tekst soms nog eens verassend zijn. Ik opende het briefje onopvallend onder mijn tafel. er stond in blauwe inkt geschreven: 'Em, kijk achter je die nieuwe zit naar je te staren!!!' ik schreef eronder: 'thx tif, ik zal vanaf nu opletten als ik langs open kluisjes kom ;).' ik gaf het briefje snel onder de tafel door en zag hoe haar ogen snel over het papiertje bewogen ze knikte snel toen ze klaar was. Toen schrok ze op omdat de leraar haar een vraag stelde. Ik keek naar haar en ze gaf het goede antwoord. Daarna gingen we verder met de les. ondanks dat ik de ogen van de nieuwe jongen de hele tijd in mijn rug voelde prikken, deed ik toch mijn best om de les zo goed mogelijk te volgen. Het lukte me niet echt, mijn gedachten dwaalden de hele tijd af. Na een veel te lang uur ging de bel, eindelijk! Ik stond op, Tiffany stond ook op en fluisterde: 'Hij staat weer met Ryan te praten.' Ze klonk een beet je opgelucht. Ryan had Lee Quischer altijd als beste vriend gehad maar die was in de zomer naar de Colombia university gegaan. Hij had een football-studiebeurs gekregen. Sindsdien maakte Tiffany zich- veel te veel- zorgen dat hij dat nooit te boven zou komen. Het leek nu, dankzij de nieuwe jongen toch beter te gaan. Ik was blij voor haar en zei daarom: 'Ja, nu enkel jou nog als vriendin en dan kan hij zijn geluk niet op.' Ik grinnikte, zij rolde met haar ogen. Ik draaide me van de jongens weg en pakte mijn rugzak. Tiffany had de hare al vast en stond al in de deurpost op me te wachten.
JE LEEST
x, Em. Part of me
Random'Heb je ooit het gevoel gehad dat je alles kan, dat niets je meer tegenhoud. Nou? Ik niet tot die ene dag...' Emma White is 17 woont in het stadje Mayerlane. Ze heeft een irritante kleine zus en een beste vriendin, kortom haar leven kan niet beter...
