x, Em. Part of me

25.

We liepen naar buiten. Het was me nog niet opgevallen hoe groot zijn huis was voor zover ik het toch al had gezien. Nou ja hij woonde in de villa buurt het zou weleens niet. Hij hield de deur voor me open. Het regende nog steeds, ik iep het paadje voor het huis op. ik keek niet achterom bang om geïmponeerd te worden door het waarschijnlijk gigantische huis. Het enige teken dat ik had dat hij er nog was, was het knarsen van het grind onder onze voeten.                                            Ik vond de stilte een beetje ongemakkelijk en besliste uiteindelijk om hem maar te verbreken.      'Bedankt dat je me eruit hebt gehaald Thomas.' Ik keek hem aan. Hij leek ook blij dat er geen stilte was.                                                                                                                                                                                 Ik kwam bij zijn ogen terecht en werd terug meegezogen, dit was toch onmogelijk. Elke keer als ik in zijn ogen keek gebeurde dit. De grijze oase leek oneindig diep, alsof ik recht in zijn ziel on kijken, Ik keek snel weg. Nou ja in mijn geval niet snel genoeg want ik was al aan het blozen.          'Graag gedaan Emma, ben je nog duizelig?' Wauw hij leek heel goed te weten wat er gebeurde als meisjes flauwvielen. Hoeveel meiden zouden er op zijn vorige school in elkaar gezakt zijn door zijn aanwezigheid?                                                                                                                                                      'Nee het gaat wel,' mijn stem klonk wat hees. Thomas keek sceptisch naar me.                                       'Ja tuurlijk, ik, rij je wel naar huis.'                                                                                                                                'Nee echt, het gaat.' Het ondermijnen van zijn vastberadenheid werkte niet echt. En het feit dat ik over mijn eigen voeten struikelde tijdens het wandelen zette mijn zin ook niet veel kracht bij.   'Ja tuurlijk, ik heb je niet laten pletten door die boom. Dan ben ik natuurlijk ook niet van plan om je jezelf in de prak te laten rijden.' Hij haalde een auto sleutel uit zijn zak.                                           'Nee echt niet nodig ik ben oké, en nogmaals ik wil mijn auto bekijken.'  Hij trok zijn wenkbrauw op. Ik zuchtte :'om te bekijken of ik mijn studie fonds moet plunderen voor een reparatie.'                                                                                                                                                                                    'Oké wat jij wilt, maar ik breng je.' ik stuk mijn twee handen in de lucht als overgeef teken.              'Goed, bedankt Thomas.' mokte ik.                                                                                                                                Ik haatte het als er voor me werd gezorgd, het gaf me het gevoel dat ik een persoon was die nooit alleen zijn plan zou kunnen trekken. Ook al was dat niet, mijn ouders zijn altijd aan het werk. Ik kan best voor mezelf zorgen.                                                                                                                           

We liepen in stilte verder, deze keer had ik geen zin om hem te verbreken. Ik had geen zin in een nieuwe discussie. We liepen Rochester Lane door, hij had me toch wel een stuk moeten dragen als hij me eruit gehaald had.                                                                                                                                              Na een meter of tien kwam mijn auto langzaam in zicht. De grijze pick-up. Ik had hem gekregen van mijn ouders. Het had toen een afgebladerde groene verfkleur gehad. Ik haatte de kleur en had hem toen eigenhandig opnieuw gespoten.                                                                                                        'Je ziet het hij is nog best oké, nou ja voor hoe oud dat geval is.' Zei Thomas toen we dichterbij kwamen.                                                                                                                                                                                     'He! Niets tegen mijn auto, hij is dan misschien wel oud maar hij rijdt veel beter dan al die Europeaanse modellen.'                                                                                                                                                     Ik zag al een beeld voor me, mijn pick-up omringt met kapotte auto's terwijl hij zelf geen krasje heeft.                                                                                                                                                                                             De plaats des onheils zag er nog best rustig uit. De boom die in het midden van de straat lag was nieuw. Mijn auto stond op nog geen halve meter van de gevallen stam. Er lagen wat takken en blaadjes op de motorkap, maar hij was niet geraakt.                                                                                      Ik zuchtte opgelucht. Ik had toch nog geld over voor de universiteit.                                                             

'Gerustgesteld?' vroeg hij.                                                                                                                                                  'Ja.' Ik liep richting het portier en voelde dat zijn arm een strik rond mijn middel maakte.               'En wat ben jij van plan?' zei hij een beetje bot.                                                                                                      'Ik ga naar huis,' zei ik terwijl hij me losliet.                                                                                                                'Emma ik zei net dat ik het niet goedkeurde dat je zelf naar huis reed als je nog niet eens op je benen kunt staan. Daarbij zou ik geen echte vriend zijn als ik je in een dronken toestand de auto in zou laten stappen.'                                                                                                                                                             Ik rolde met mijn ogen.                                                                                                                                                       'Goed wat jij wilt.' Ik had geen zin om met hem in een zinloze discussie verwikkeld te raken. Ik zou toch verliezen.                                                                                                                                                                Hij stak zijn hand uit. Ik trok mijn wenkbrauwen op.                                                                                              'Je sleutels.' verduidelijkte hij.                                                                                                                                         Ik knikte en haalde ze langzaam uit mijn zak. Ik hield ze tussen mijn vingers en liet ze op ongeveer 20 centimeter boven zijn handen in de andere richting vallen. Zijn hand  schoot in de richting van de sleutels en hij ving ze voordat ze de grond raakten. Hij hield ze als triomf voor mijn gezicht.                                                                                                                                                                          'Wow, jij hebt goede reflexen.' zij ik droog.                                                                                                                  'Bedankt.' hij begon om te lopen richting de bestuurders kant. Ik zag geen andere uitweg en liep dus maar richting de passagiers stoel. Ik trok de deur open, stapte in en sloeg hem daarna iets te hard dicht. Het regende grijze roestvlekken op de weg.                                                                          Thomas zuchtte, ik keek hem vragend aan.                                                                                                                'Ik begrijp niet hoe je het uithoud met dit ding. Is dit echt serieus de eerste keer dat je autopech hebt gehad?'                                                                                                                                                                             'Ja, zolang je niet met meer dan negentig per uur door het stadscentrum gaat rijden is er niets aan de hand.'                                                                                                                                                                            'Niet meer dan negentig, hoe in godsnaam heb je het uitgehouden met dit ding!?!'                              'Verschillende redenen, ten eerste: ik heb geen behoefte aan een Europeaanse rotbak die meer als 120 per uur kan maar om de twee minuten kapot gaat.  En ten tweede: Ik spaar voor de universiteit, ik kan me geen duurdere auto plus reparatie kosten permitteren. Nog iets aan te merken?' Zei ik een beetje aangebrand.                                                                                                                       'Oké ik geef me over. Genade Emma, genade... .'                                                                                                      'Oké goed ik vergeef je maar vanaf nu laat je m'n auto met rust.'                                                                  'Erewoord.'                                                                                                                                                                                Hij trapte op het gaspedaal en reed de andere richting uit. Richting de hoofdweg.