x, Em. Part of me

19.

Sean leek hetzelfde als ik te beseffen. We zouden dit jaar moeten strijden om een beurs bij onze droom universiteit. Peter greep in toen hij ons naar elkaar zag staren. 'Kom op jongens wie er ook wint je wenst het de ander toe.' Sean trok zijn wenkbrauwen op. 'Ja, peter je hebt gelijk. Vrede' zei Sean terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Ik schudde hem de hand en zei ondertussen: 'vrede'. 'Nou dan is dat ook geregeld' Zei Steph. 'Gefeliciteerd moge de beste winnen' Steph, Bree en Peter keken Jay met een vernietigende blik aan. 'Maakt niet uit, wie van ons er ook wint ik ben blij voor degene die dat doet.' Zei ik op sentimentele toon. Ik wenste Sean het ook echt toe, ook al zou ik zelf graag de garantie hebben dat ik op een top universiteit zou terecht komen. Sean glimlachte naar me na mijn verzachtende woorden. 'Oké, genoeg over beurzen en wedstrijden terug aan het werk.' 'komt in orde Bree' gaapte Sean.

Ik draaide me terug om naar mijn bureau. Ik begon met hetgeen dat ik altijd deed als ik een artikel zou gaan schrijven, de informatie en opmaak van de bron zoeken. Ik plande al vooruit, wanneer zou ik kunnen afspreken met de leerkracht die toneel gaf en wat foto's kunnen maken op de repetities. Nog wat meningen uit het perspectief van de acteurs en dan had ik al een artikel. Ik begon met het schrijven van de mail die ik miss Adams zou gaan sturen.

Beste miss Adams, Ik ben Emma White, reporter bij onze schoolkrant. Ik zou u willen vragen of ik een artikel over het nieuwe stuk zou kunnen schrijven en zo ja ik eventueel u en de leerlingen zou kunnen interviewen? En of ik dan nog wat Foto's bij de repetities zou kunnen maken. Zou u me willen laten weten of mijn idee u bevalt en wanneer ik u kan komen interviewen? Alvast bedankt.

Ja deze mail was perfect. Ik klikte op verzenden. Ik keek op de klok, het was net kwart over zes geweest. Ik keek rond me, Steph en Jay waren basis onderzoek aan het doen en zaten op dit moment midden in een discussie over welk foto bewerk programma het beste was. Peter en Sean bekeken samen de kalender met de datums van alle wedstrijden en trainingen dit jaar. Ze hadden ondertussen de sportteams al zo vaak moeten interviewen dat ze zo goed als een deel van de teams waren geworden. Ze wisten altijd waar, wanneer en wie er aan het trainen was. Best eng eigelijk.
Bree was zoals gewoonlijk bezig met de vormgeving van de krant. Nu had ze nog niet veel werk maar als we al onze artikels hadden ingediend verdronk ze er bijna.

Het kijken naar de verschillende bezigheden van mijn collega's hield mijn ogen bezig maar niet mijn gedachten. Ze dreven voor de zoveelste keer af van mijn werk. Ze checkten alle gebeurtenissen van de dag. De verschillende irritante conversaties met Jonas. De stenen die nog in mijn auto lagen. De afwas in de gootsteen waar mijn moeder waarschijnlijk niet zo blij mee zal zijn geweest.
Ik wist niet hoe ik me moest voelen over het feit dat Thomas waarschijnlijk nooit meer pet me wilde praten. Ik voelde terug woede, hij kon toch niet zo'n idioot zijn die als iemand een keer iets verkeerd tegen hem zei nooit meer pet de persoon in kwestie wou omgaan! Toch? Aan de andere kant voelde ik verdriet, een vriendschap met Thomas zou goed zijn geweest voor onze groep. Om ons laatste jaar toch nog maar met acht te zijn, nog een jaar veel lol trappen voor dat we naar de universiteit gingen.

Ik wilde gedachte dat we volgend jaar niet meer samen zouden zijn onderdrukken. Maar, het was onvermijdelijk. Ik moest de harde waarheid onder ogen zien. Sophie, Lily en Jules gingen naar Massachusetts Institute of Technology. Jonas en Ryan wilden Lee achterna, ze rekenden bijna op een beurs op de universiteit van Colombia. Tiffany's a plan was om ook naar de Massachusetts Institute of Technology te gaan, een diploma te halen en dan naar LA te verhuizen en te proberen een grote filmrol in een kaskraker te strikken.

En ik, ik droomde ervan om schrijfster te worden. Daarom was de California state university zo belangrijk voor me, ik droomde er al van kleins af aan van om het te maken in het schrijverswereldje. Daarom zat ik onder andere bij de schoolkrant, het bracht me dichter bij mijn doel. Tijdens alle jaren dat ik al voor de schoolkrant schreef had ik veel nieuwe dingen ontdekt en bijgeleerd, ik had mijn liefde voor journalistiek ontdekt. De droom die me al mijn hele leven bezig hield leek nu zo dicht bij! Hij, hij lag voor het grijpen. Ik wilde hem niet laten gaan, nooit! Hij was belangrijk voor me, hoe lang ik het ook al wilde de drang om mijn droom waar te maken was nooit verminderd. Integendeel hij was enkel maar toegenomen! Ik probeerde me niets aan te trekken van alle mensen die zeiden dat het me toch nooit zou lukken. Dat ik volgens hen zo'n luiaard was die enkel maar geld wilde verdienen door zo min mogelijk moeite te doen! Ik had een passie die volgens hen niet in een standaard hokje gestopt kon worden, en dat konden ze niet bevatten. Ik hield van het schrijven, ik had het altijd al gedaan. Ik wist dat het heel moeilijk was om een naam te maken in een wereld waar er zoveel schrijvers waren. Ik wilde het gewoon proberen, als ik geen auteur zou kunnen worden had ik nog steeds de optie om een journalistiek opleiding te gaan volgen. Hierbij kwam mijn nieuwsgierigheid als zevende zintuig goed van pas. Maar het liefste, het liefste werd ik auteur.

Ik voelde de zenuwen voor het bezoek van de scout oplaaien. Ik was over het algemeen heel rustig omtrent grote gebeurtenissen. De adrenaline vond op de een of andere manier mijn lichaam pas als het moment voorbij was. Het was een vreemd gevoel, holle pijn in mijn buik.