x, Em. Part of me

27.

'En waarom ben jij zo laat jongedame?' piepte mijn vader.                                                                                'We waren dood ongerust.' Vulde mijn moeder aan.                                                                                      'Mam, pap... Ik kan het uitleggen' ik zocht naar mijn woorden. Mijn moeder tikte ongeduldig met haar nagels op het dressoir.                                                                                                                                               'Ik had auto pech, ik ben bijna geplet onder een boom en toen...'                                                          Mijn vader liet me mijn zin niet afmaken. 'Geplet onder een boom?!?' Zijn normaal zeer beheerste stem had een lichte hysterische ondertoon gekregen.                                                               'Pap rustig, er was een boom voor mijn auto gevallen meer niet.'                                                                'Emma, hoe ben je dan thuisgeraakt? als je die boom voor je auto had liggen.' ratelde mijn moeder snel verder.                                                                                                                                                          'Een vriend van me die op de Rochester lane woont vond me en heeft me mee naar zijn huis genomen.' Ik vertelde ze de waarheid. Ook al was dat iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd niet zouden doen, mijn ouders kwamen er toch wel achter als ik iets voor hen verborgen hield. Ook al had ik het liever niet maar het was onnodig leed om tegen hen te liegen.                'Sinds wanneer heb jij vrienden die op de Rochester lane wonen?' Vroeg mijn vader.                           'Hij is net verhuist...' Ik nam deze kans graag om hen niet alles over het samen in de auto en het "ziek zijn" op een tweede schooldag te vertellen.                                                                                                   'Wacht even, net verhuist...' peinsde mijn moeder 'Ga jij om met de zoon van de familie Powers?'                                                                                                                                                                                      Fijn mijn broodje was gebakken. Mijn moeder had altijd alles in de gaten en was het volgens haar onbenoemde hoofd van het welkomst comité in Meyerlane.                                                                'Ja mam, hij is bevriend met Ryan en we horen zo een beetje bij dezelfde vriendengroep. Vindt je dat zo erg?' ik probeerde te gokken wat de reactie van mijn vader zou zijn, mijn moeder nam het nieuws verassend goed op.                                                                                                                             'Pap,?' Piepte ik, het nieuws dat een jongen me naar huis had gebracht viel hem zichtbaar zwaar. Hij schoot een beetje rood uit, en die tint liep snel door naar een lichte kleur paars.              'Er heeft een jongen die je nog geen twee dagen kent bij jou in de auto gezeten!' Bulderde hij. 'Papa, er is niets gebeurd. Hij heeft me gewoon naar huis gebracht.' Ik probeerde zo rustig mogelijk te klinken ook al was ik doodsbenauwd. Hij overdreef NIET, dit was een volwaardige en natuurlijke reactie. 'Er zou niets kunnen gebeuren, jongens zijn,...' 'geen prioriteit, school is het enige waar je aan kan denken.' Ik wist ondertussen al ontzettend goed wat er zou komen deze zin hoorde ik zowat elke week. Zijn gezocht klaarde een beetje op. 'Precies, je weet het als je cijfers naar beneden gaan.' Hij probeerde een beetje dreigend te klinken. 'Stop je met de schoolkrant. Ja pap ik weet het.' Alsof mijn cijfers zouden dalen. Ik rolde in gedachte met mijn ogen. 'Oké, deze keer kom je er vanaf Emma. En nu...' Hij wees met zijn vinger in de richting van de trap. Ik knik, zeg ze gedag en ga naar boven.

Eenmaal in mijn kamer leken mijn voeten wel 10 kilo zwaarder. Ik probeerde zo stil mogelijk te doen. Elena ligt-natuurlijk- al te slapen. Ze mompelde zachtjes het verhaal van haar dag, zo nu en dan waren er wat grappige opmerkingen en commentaar. Ze deed dat altijd, en het was mijn taak om har als een goede grote zus zo nu en dan eens mee te plagen. Ik schudde mijn hoofd en probeerde een lachje in te houden.

Ik liep zachtjes over de overloop en probeerde mijn deur zo stil mogelijk dicht te doen. Ze sliep altijd behoorlijk vast maar toch voor de zekerheid. ik sloop mijn kamer binnen, en plofte op mijn bed. Ik was te moe om nog iets te doen , dus dropte ik mijn rugzak gewoon maar onaangeroerd naast mijn bed. Ik functioneerde niet meer normaal, ALLES wat er in mijn hoofd omging ging over hem. De dikke stapel met gedachte bleef maar groeien. Ik probeerde mijn hoofd uit te zetten, als dat nu maar een keer zou willen lukken, dacht ik bij mezelf. Ik schudde mijn hoofd in een poging om mijn gedachten eruit te zetten. Natuurlijk lukte het niet, ik zuchtte en begon me om te kleden. 

Ik probeerde de slaap te vatten. Het lukte me maar niet. Er bleven maar gedachten in mijn hoofd rondspoken. En ze gingen onheilspellend genoeg allemaal over Thomas! Waar was hij nu, hoe was hij thuis gekomen, was hij thuisgekomen, hoe dacht hij over me? Dit was onmogelijk, ik kende hem nog geen week! Wat moest ik doen. Mijn hersenen bleven die nacht op volle toeren draaien, ik viel pas na lange tijd in slaap.