Ik voelde pijn, veel pijn. Ik was dood! O god, ik was geraakt door die boom. Ik was dood, Dat zouden mijn vrienden en familie nooit overleven. Wat voor onrecht had ik hen aangedaan. Waarom had ik zo nodig naar huis gehoeven via de korte weg. Als ik de langere had genomen had ik hoogstens een brievenbus kunnen raken. Waarom, ik dacht dat ik nog zo veel had kunnen doen. Alle dingen die ik nog had willen doen...
Ik voelde nog steeds veel pijn, nu kon ik ten minste een plek aanduiden waar het pijn deed. Ik had barstende pijn aan mijn hoofd, alsof er een atoombom op ontploft was of zoiets. En pijn aan mijn enkel, ik had hem als kind eens gebroken tijdens het fietsen dit voelde dus ongeveer hetzelfde. Wacht... was ik wel dood?!? Dit kon niet het hiernamaals of wat dan ook zijn, daar was vee te veel pijn voor.
Op het moment dat ik dat besefte begon ik langzaam bij te komen. Mijn ogen waren nog niet open maar ik kon toch al een paar geluiden horen. 'Emma,...! Emma, kan je me horen?' De stem klonk bezorgd. ' Rustig, ze beweegt weer een beetje. Ze komt zo weer bij.' suste een zachte stem. De stem klonk ook bezorgd maar hield het volgens mij beter onder controle. Ik opende langzaam mijn ogen, fel licht scheen in mijn ogen waardoor ik ze samen kneep. Ik keek voor me uit, ik herkende deze plek niet. Ik keek naar de mensen naast me, er was een vrouw met lang blond haar. Ze was lang en had de typische rondingen voor een vrouw rond de veertig. Ze had lach rimpeltjes en pretlichtjes in haar grijze ogen. Er stond een man naast haar, hij had kort zwart haar met dezelfde lichte krullen als Thomas. Hij was volgens mij ergens midden veertig.
Toen ik keek naar de derde persoon die in de kamer stond. Mijn hart versnelde, klopte met honderd vijftig per uur. De grijze ogen keken diep in de mijne, het voelde alsof ik ze al mijn hele leven kende ook al had ik ze tot nu toe maar een enkele keer gezien. Ik had het gevoel al dat ik weer zou flauwvallen, maar de pijn aan mijn hoofd zou dat wel verhinderen. 'Wat is er gebeurd, en waar ben ik? ' mompelde ik zacht terwijl ik ze aankeek. Ik probeerde recht te gaan zitten maar de vrouw verhinderde dat, ze duwde me zachtjes terug op de bank waarop ik lag. 'Rustig liefje, je hebt je hoofd behoorlijk hard gestoten.' Ze zei het op een moederlijk toontje en keek me met bezorgde ogen aan. Ik keek hen alle drie aan. 'Je hebt een ongeluk met je auto gehad, je bent bijna geraakt door een boom die omviel omdat hij geraakt was door de bliksem.' Zei de man op berouw volle toon. Hij keek me aan, blij dat ik hier nog steeds was. Ik had evengoed verpletterd kunnen zijn door die boom. 'Maar hoe kom ik dan hier?' Als ik in mijn auto was geweest toen de boom omviel zou ik daar normaal gezien nog zitten. Waarschijnlijk verpletterd, maar toch.
Ze keken na mijn vraag allebei naar thomas, net zoals ik nadat ik hun voorbeeld volgde. 'Ik was aan het wandelen toen het begon te stormen. Ik snelde naar huis maar kwam onder weg een auto tegen. Er lag een geraakte boom voor en toen ik ging kijken of degene die in de auto zat nog in leven was, zag ik dat jij het was. Je auto was niet zo heel hard beschadigd dus ik heb je eruit gehaald. Ik wist dat Tiffany me waarschijnlijk zou vermoorden als ik je er niet uit had gehaald.' Hij keek me met een doorborende kracht in zijn ogen aan terwijl hij sprak. Ik opende mijn mond om te protesteren en Tif te verdedigen. Maar hij was me al voor. 'Wees eerlijk, ze zou me waarschijnlijk vermoorden. Op z'n minst overrijden.' Hij lachte lichtjes in de hoop om me een beetje gerust te stellen. 'Oké, ik geloof je. Weten mijn ouders dat ik hier ben?' Ik hoopte van niet ik wilde de reactie van mijn over streste moeder en de norse maar bloedstollende blik van mijn vader niet echt in levende lijve meemaken. Hij leek gekwelde blik in mijn ogen te begrijpen en greep direct in. 'Nee, als ik Lily en Jules moet geloven zijn ze meestal nogal nukkig of niet?' 'Ja, goed opgelet en bedankt je hebt me met deze daad een hele hoop mentale pijn en waarschijnlijk ook wat trauma's bespaart.' Ik waardeerde dat hij het onderwerp een beetje probeerde te verlichten.
Zijn moeder kwam terug binnen. Ze had een ijskompres in haar handen. 'Hier liefje, heb je hoofdpijn?' ze gaf me het kompres en ik zette het op mijn hoofd. Ik was ondertussen recht gaan zitten. De kamer draaide nu minder, dus dat was een mogelijkheid. 'Bedankt.' Ze gaf me het kompres en ik zette het op mijn hoofd. 'Bedankt meneer en mevrouw Powers, Thomas. Dat jullie me hier even willen opvangen ik had niet geweten wat er gebeurd was zonder jullie hulp.' Zei ik oprechte toon. Van dit soort mensen waren er veel te weinig in de wereld. 'Ik ben te jong voor mevrouw,' ze knipoogde 'noem me maar Rachel.' De man volgde snel haar voorbeeld. 'Ik ben Matthew trouwens.' Hij glimlachte een lieve en vaderlijke glimlach. 'Rachel en Matthew, oké. Ik ben Emma. Aangenaam om kennis te maken.' 'Insgelijks.' Stemde Rachel toe.
ik keek op mijn horloge. Het was net 20 over acht geweest. Mijn ouders zouden zich vast zorgen maken over waar ik was. Hun dochter tijdens een storm 's avonds laat alleen naar huis gegaan en niet meer aangekomen. Ik kon de kranten koppen en opsporingsberichten al zien als ik nog lang wegbleef. 'Ik denk dat ik moet gaan mijn ouders maken zich vast zorgen.' 'Ja je hebt gelijk.' zei Matthew. 'Thomas brengt je wel naar je auto.' zei Rachel terwijl ze hem met een onleesbare blik aankeek. 'Geen probleem.' Zei hij snel. 'Kom je Emma?' Hij stak z'n hand uit en hielp me recht het draaide nog een beetje rondom me.
JE LEEST
x, Em. Part of me
Random'Heb je ooit het gevoel gehad dat je alles kan, dat niets je meer tegenhoud. Nou? Ik niet tot die ene dag...' Emma White is 17 woont in het stadje Mayerlane. Ze heeft een irritante kleine zus en een beste vriendin, kortom haar leven kan niet beter...
