x, Em. Part of me

21.

Steph en Jay lachten, Sean begon een beetje geïrriteerd te worden en slaakte achter me een diepe zucht. Ik glimlachte nog een laatste keer naar Steph en Jay die nu een slappe lach hadden en hun best deden om deze voor Sean te verbergen. IK draaide me om en richtte me terug op mijn bureau.

Ik moest nadenken over wat ik voor de scout zou gaan doen. Ik wist dat de universiteit verschillende specialiteiten had , je kon er je masters halen in journalistiek, ze hadden een literatuur programma dat ik heel graag wilde volgen, ze hadden een goede naam voor op je cv. En natuurlijk, ze hadden een moeilijke (haast onmogelijke) 'test' waardoor je door moest zijn voor je inschrijving goedgekeurd werd. Je moest echt heel goed zijn om door die test te geraken. Een boek van bestseller-materiaal geschreven hebben, een jaar of zes altijd een artikel op de voorpagina van de schoolkrant gehad hebben, van die zaken die bijna onmogelijk waren als je nog maar net 18 was! Ik wilde er niet aan denken, maar ik moest wel. De keuze van welke richting ik op zou willen gaan was al lang gemaakt.

Mijn ouders waren er niet blij mee geweest toen ik had gezegd dat ik misschien naar California wilde verhuizen om te studeren, ze waren in licht protest gegaan. Bijna iedereen van mijn familie had hoge studies aan grote universiteiten gedaan. Van de richting auteur hadden ze ook niet echt gedroomd. Als het aan hen lag was ik nu voorzitter van de model vn, had hoogstwaarschijnlijk al duizenden toelatingsbrieven en beurzen van universiteiten gekregen. Stond voor volgend jaar ingeschreven bij 'Dartmounth' om rechten te gaan studeren en dan nog eens dertig jaar later de eerste vrouwlijke persident van de verenigde staten te worden of een baanbrekend medicijn tegen een nog onontdekte ziekte te genezen. Dat was het geen dat ze voor mij in gedachten hadden gehad.

Ik had er heel lang over gedaan om hen te overtuigen, was er al mee bezig sinds mijn 15e. Ze hadden altijd alle artikelen die in de krant stonden gezien. Alle voorpagina's van de afgelopen 6 jaar. Ze hadden zelfs geweten dat ik de jongste was die ooit bij onze school op een voorpagina had gestaan met een zelfgeschreven artikel. Ze hadden gezien hoe hard ik altijd werkte om mijn deadlines te halen, en mijn punten nog steeds op een hoog niveau wist te houden. Ze hadden me zo goed als alle zaterdagen in mijn middelbare school carrière zien zwoegen tussen de koffie bonen zodat ik naar een universiteit kon die ik zelf wilde. Ze hadden de gewonnen certificaten van alle schrijfwedstrijden gezien. Ze wisten hoe graag ik naar California wilde. Ze wisten hoe graag ik wilde schrijven. Ik had alles en dan bedoel ik ook ALLES gedaan om hen te laten inzien dat er een toekomst was voor mensen zoals ik. Na vele jaren denk ik dat het me gelukt is, ze geven me soms nog waarschuwende blikken als ik tot half een 's nachts bezig ben met een artikel en de volgende dag school heb maar laten me het grootste deel van de tijd gewoon met rust. Soms denk ik nog wel dat mijn vader er mee inzit, hij had zeker iets anders voor me in gedachten. Het was zijn grote droom dat een van zijn kinderen dokter zou gaan worden, ik niet en Elena... het enige soort geneeskunde dat zij misschien zou leuk vinden is dierengeneeskunde. 

ik rilde. een dokter worden dat zou me maar niets lijken.                                                                                    Ik stortte me terug op mijn werk. De schoolprojecten waren nog niet begonnen maar als ik echt een boek zou moeten gaan schrijven voor die scout had ik alle tijd die ik alle tijd die ik vrij kon maken  nodig.                                                                                                                                              

De tijd vloog voorbij terwijl ik mijn hoofd brak over een verhaallijn.  De inspiratie bleef uit. Ik werd met elke keer dat ik een idee had opgeschreven en terug uitwiste pissiger. Normaal gezien was ik een lopende ideeën fontein (als het over kranten artikelen ging tenminste)                                 Ja dit zou nog wel eens moeilijk kunnen worden als ik een hele boek zou moeten gaan schrijven. Het zou moeten lukken, toch als ik die beurs zo ontzettend graag wilde dan zou niets maar dan ook niets me kunnen tegenhouden. De ergste schrijfblokkades zou ik kunnen overwinnen als dat me de garantie tot de California State University zou kunnen geven!