Pov Thomas.
Ik grinnikte, ik genoot te veel van haar gezelschap. Te veel voor haar veiligheid. Haar wangen kleurden zacht roze. 'Ik vind je blos schattig.' mompelde ik terwijl ik de blik in haar ogen probeerde te doorgronden. Dat was een van de dingen die ik zo leuk aan haar vond; haar ogen, de mysteries die ze verbogen hielden. Als ze eens wist hoeveel ik ervoor zou geven om haar te kunnen kennen, echt te kunnen kennen.
'Hou op, ik schaam me.' Haar wangen kleurden nog meer.
'Emma, je hoeft je nooit te schamen als ik er ben.' Ik meende dit, ik wilde dat ze zich als zichzelf gedroeg bij mij. Dat ze eerlijk kon zijn tegen me, tenminste eerlijker dan ik tegen haar was...
Er verscheen een waterig glimlachje rond haar lippen, die mooie volle rode lippen...
'Bedankt, denk ik.' Zei ze stil toen ik zo naar haar lag te staren. Ik wendde mijn blik af en haalde mijn hand door mijn haar.
Ik glimlachte alleen maar, ik moest opletten met wat ik zei. Ik zou nooit de waarheid kunnen of mogen vertellen, ik zou het ook nooit tegen iemand hebben verteld totdat ik haar ontmoette. Zij zou alles, de hele waarheid uit me kunnen halen.
Pas nu keek ik weg van de grijze ogen, de gang rondom ons was bijna helemaal leeg. 'We moeten gaan.' Ze keek op en ik zag dat ze opschrok dat ze zoveel gemist had terwijl ze met mij stond te praten. Fijn om te weten dat ik tenminste dag voor haar kon verbergen.
Ik hees mijn tas over mijn schouder en liep met haar mee naar onze volgende les. Ik was me hyperbewust van haar constante aanwezigheid. Haar fragiele figuurtje dat op nog geen halve meter naast me liep.
We liepen in stilte naar onze les, sommige mensen staarden ons na. Eliza's kin hing bijn1 op de grond, ZO hard gaapte ze ons aan. Emma zuchtte, ik keek haar met een vragende blik aan.
'Eliza,' legde ze uit terwijl ze even naar achter keek op te zien of we uit gehoorafstand waren.
'Ze krijgt altijd wat ze wil en op dit moment wil ze jou.' Haar stem trilde, hoorde ik daar een beetje angst?
'Wat,?' Ik snapte haar niet, waarvoor was ze bang.
'Wow, Thomas ben je soms blind, het is toch duidelijk.' Ze zwaaide theatraal met haar armen. 'Ze ziet je heel duidelijk zitten.'
Tuurlijk wist Ik dat eliza een oogje op me had, mijn training was duidelijk genoeg geweest om zulke gevoelens te kunnen onderscheiden.
Terwijl ik nadacht werd de stilte statisch.
'Oh' mompelde ik een beetje afwezig ze verwachtte vast zo'n antwoord, alsof ik in de war zou zijn omdat ik het niet door zou hebben gehad. 'Je klinkt niet verrast?!?' beschuldigde ze me. Mijn hart stopte even met kloppen. Hoezo kon ze zien dat ik niet de waarheid sprak?!? Dat had niemand ooit gezien, had ze een doctoraat psychologie waar ik niets vanaf wist. 'Tuurlijk niet, het dringt gewoon nog niet door.' Wist ik uit te brengen, het kostte me alle kracht van de wereld om mijn stem niet te laten trillen. Dan zou het nog duidelijker zijn dat ik op dit moment echt niet wist wat er mis met me was. er viel een korte stilte terwijl ik langzaam gek begon te worden.
'En wat is er daarmee?' ik wilde haar stem horen, het was een drang die niet van ophouden wist.
'"en wat is er daarmee?" heb je haar nog niet naar me zien kijken, als blikken konden doden lag ik al lang onder de grond.'
'Dat meent ze niet.' Ze meende het, dat was overduidelijk. Als ze Emma iets aan zou willen doen had ik het wel gestopt. De zorgen die haar hoofd lieten rimpelen waren nergens voor nodig.
JE LEEST
x, Em. Part of me
Random'Heb je ooit het gevoel gehad dat je alles kan, dat niets je meer tegenhoud. Nou? Ik niet tot die ene dag...' Emma White is 17 woont in het stadje Mayerlane. Ze heeft een irritante kleine zus en een beste vriendin, kortom haar leven kan niet beter...
