Het voelde alsof ik nog maar een paar minuten geslapen had toen mijn wekker afging en het zachte schijnen van de maan verruild was voor het felle zonlicht dat door mijn raam naar binnen viel. Ik kreunde inwendig. Mijn gebruikelijke ochtendroutine zette zich onverstoord voort; Elena wakker maken, lunch maken, Elena levend bij Lizzie krijgen en Tiffany op de zenuwen werken door mijn slome gedrag.
' Em, waarom ben je zo daas vandaag? En waarom nam je gister niet op. Ik maakte me ongerust want als ik het goed heb moest je zo lang blijven van Bree dat je door storm moest rijden gisteren niet waar?' ' Ja Tif precies, sorry dat ik niet opnam ik was doodmoe en mijn mobiel viel op de terug weg naar huis uit.' 'Oké, ik vergeef je. Heb je het gehoord,?' 'Wat is er nieuw?' 'Er zijn een paar bomen omgebliksemd op Rochester Lane. De hele weg is verspert.' Ze keek terug op de weg. 'Echt, dat wist ik nog niet.' Zwaar sarcasme, er gebeurde nooit iets in deze stad. Bij het minste wist het hele dorp het.
'Ja tuurlijk, Je bent toch niet vergeten dat we vandaag naar het park gingen.' ' Nee tuurlijk niet, o ja ik heb mijn scoop voor de krant.' 'Laat maar horen.' ' Ik mag verslag uitbrengen van Romeo en Julia. Nou maar hopen dat je de hoofdrol hebt Tif.' 'Ja jou kennende staat mijn hoofd binnen een paar weken in het groot op de voorpagina.' Haar ogen straalde toen ze "voorpagina" uitsprak. 'Ja, tif we zien wel. Het ligt helemaal aan jullie prestatie op het toneel en aan het humeur van Bree.' 'Ja je hebt gelijk. Ik hoop dat ik die hoofdrol krijg. Stel je voor, IK die die hoofdrol niet krijgt IK!' 'Ja tif rustig blijven alsjeblieft. Ik weet dat Romeo en Julia je lieveling's stuk is maar als je de hoofdrol niet krijgt is het nog steeds leuk. De wereld stopt niet per se met draaien.' Ze vermande zich snel. 'Ja je hebt gelijk, de wereld blijft draaien zelfs als ik geen rol krijg.' 'O kom op wees redelijk, als je niet Julia wordt is het maar zo. Je kunt nog veel andere rollen spelen, ze gaan je niet geen enkele rol geven.' 'Ja dat is waar.' Ze wierp me een waterig glimlachje toe.
'Heb je eigenlijk nog met Thomas gepraat,?' Ik verslikte me even. Waarom vroeg ze me opeens naar Thomas? 'Nee, waarom?' IK loog tegen haar. We hadden gisteren samen in mij auto gezeten. Ik wilde het haar wel vertellen maar ik dacht niet dat het een goed idee was om mijn al fragiele band met Thomas nog verder onder druk te zetten. 'Gewoon we vinden dat jullie goed bij elkaar passen.' '"We"?' Herhaalde ik schaapachtig. 'Ja "we" iedereen vindt dat jullie samen passen,...' 'Wacht hebben jullie tegen me liggen samenspannen?' 'We hebben niet "samengespant",' Sprak ze me snel tegen. 'We hebben samen bekeken hoe we jullie op de snelste manier bij elkaar kunnen krijgen.' Ze wierp me een duivels glimlachje toe.
'Dat is dus precies de defenitie van samenspannen.' Reageerde ik snel. Fijn ze zouden er alles aan doen om mij te koppelen. Ik kende mijn vrienden nu al lang genoeg, als ze iets wilden lieten ze niet los totdat ze het hadden. 'Oké, goed in jou ogen misschien samenspannen,...' Ik wilde haar onderbreken en protesteren maar haar hand vloog al omhoog om me tot bedaren te brengen,:' Oké we spannen samen. Beter zo? We, en dan zeker de meiden willen dat je EINDELIJK eens een vriendje krijgt Em.' Ze gebaarde wild met haar handen om haar woorden bij te zetten. 'Waarom, ik heb nog nooit een vriendje gehad en wat dan nog?' '"En wat dan nog?" Serieus Em, ga je zo beginnen. IK zie wel hoeveel romantische films je kijkt hoor.' Grinnikte ze. 'Omdat ik van het genre houdt, niet omdat ik de gevoelens nodig heb.' 'Goed, ' bromde ze 'Je hebt gelijk. Maar, ik vindt nog steeds dat jij en Thomas goed bij elkaar passen. En ik ben niet de enige.' 'tuurlijk, ik ben en blijf pretty single. Wat jullie daar ook maar van willen denken.'
Op de een of andere manier had ik niet het gevoel dat mij woorden heel krachtig waren. Als ik ze een paar dagen gelden had gezegd waren ze dat wel geweest, ik had geen idee waar het verschil vandaan kwam. Tiffany rolde met haar ogen, ' Goed' zei ze 'Jij hebt gewonnen,' IK slaakte een vreugde kreetje maar ze vervolgde als snel 'Maar,' zei ze met een grote klemtoon ' Ik ben nog niet klaar met je.' Ik knikte, begon een klein beetje bang te worden van haar. Ze kon soms een beetje doordrammen. 'Goed dan zijn we het daar over eens.' er speelde een duivels glimlachje rond haar lippen. Ze was blij met haar overwinning. Ik draaide met mijn ogen en keek naar de huizen die langs de auto door raasden. Ik had geen zin in een discussie, nog niet zo vroeg op de dag.
JE LEEST
x, Em. Part of me
Random'Heb je ooit het gevoel gehad dat je alles kan, dat niets je meer tegenhoud. Nou? Ik niet tot die ene dag...' Emma White is 17 woont in het stadje Mayerlane. Ze heeft een irritante kleine zus en een beste vriendin, kortom haar leven kan niet beter...
