Kusura bakmayın kısa bir bölümle karşınızdayım.Bir dahaki bölümü haftaya yazıcam. Babam telefonla uğraşmama çok kızıyo.Onun için bölümleri haftasonları yayınlayacağım.
●●●
Dersten çıktığımda guruldayan karnımı susturmam gerektiği aklıma geldi.Okuldan çıkarak okulun çaprazında bulunan kafeye girdim.Burayı çok seviyordum.
Kendime kahvaltı menülerinden birini söyleyip boş bir yere geçtim. Siparişilerim geldiğinde hemen yemeye koyulmuştum.O sırada önümdeki sandalyenin çekilmesiyle çeken kişiye bakmak için başımı kaldırdım. Gözlerim onun gözlerine değdiğinde içim garip bir mutlulukla doldu . Sanırım doğru kişi oydu.
" Burayı neden çok sevdiğini anlamış değilim. "
" Sen burayı sevdiğimi nerden biliyosun?" diye bi soru geveledim.
" Ben her şeyi bilirim." dedi muhteşem gülümsemesini bahşederek.
Garsonlardan birisi onada servis açmıştı. önüne gelen yemekleri yemeye başladığında yüzünde garip bi ifade yer aldı.
" Şu an anladım neden sevdiğini!Güneş bunlar çok lezzetli.Kesinlikle buraya tekrar gelmeliyiz."
" Gelmeliyiz?" dediği şey şaşırmama sebep olmuştu.
"Evet.Seninle yemek yemeyi seviyorum."
" Ben seninle yemek yemeyi sevmiyorum.Söylesene Kamer yemek yerken neden bu kadar sessizsin?"
" Bilmem ki. Alışkanlık işte. Biz yemek yerken annemle hiç konuşmazdık.Gerçi o ihtiyacı olmadığı hiç bir zaman konuşmaz."
Dedikleri şaşırmamı sağlamıştı.Yine sessiz bir şekilde yemeği yemiştik.Aklıma çantama koyduğum fotoğraflar geldi.
"Kamer bak sana ne göstercem."
Verdiğim fotoğraflara bakarken yüzünde bir huzursuzluk oluştu. "Daha önce çok fazla bir araya gelmişiz" dedi zoraki bir gülümsemeyle. Neden böyle bir tepki vermişti ki? Şaşıracağını düşünmüştüm ben oysa.
Tam düşüncelerimle boğuştuğum sırada Kamer yanımızdan geçen garsonu durdurdu.
" Bize bir tane sütlü ve orta şekerli, bir tanede sade az şekerli kahve, birde frambuazlı pasta getirebilir misiniz" dedi nazik bir biçimle.
" Sen bunları çok sevdiğimi nerden biliyosun?" dedim oldukça hayret içinde.Onun yanındayken sürekli şaşırmam doğal gelmeye başlamıştı. Şuan içimdeki ses yıllardır bana yardım eden yakışıklı Süpermanimin Kamer olduğunu bağırıyordu.
Hızla yerimden kalktığımda şaşkınlıkla bana bakıyordu. Yanına gidip ceketini kokladığımda da şaşkınlıkla bana bakıyordu. Geri çekildiğimde hala şaşkınlıkla bana bakıyordu.
" Se...sen o'sun!"
"*"*"*"*"*"*"**"*"*"*"
Sevgili okurlarım yorum ve oylarınızı bekliyorum her ne kadar yorumlamayıp oylamasanızda :D
