HIS BELOVED WOMAN

Prologue

HELLO EVERYONE, THIS STORY IS RAW AND UNEDITED SO PLEASE EXCUSE ME FOR ALL THE GRAMMATICAL ERRORS AND SUCH. ENJOY THE STORY STILL THOUGH. LOVELOTS! 😘

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, occurrences, and incidents are all inventions of the author. Any connection to real people, living or deceased, or real events is entirely coincidental.

STOP PLAGIARISM! IT IS A CRIME.

*****

"Tama na! Please, tama na...wag mo 'tong gawin sa'kin. Mahal mo ako pero bakit ganito? Bakit mo 'to ginagawa sa'kin?" she cried.

"I need to do this. It's for the better, love." he touched her face and kissed her injured lips.

She cried and cried as if she was being murdered. "Tama na please...pakawalan mo na ako..."

"I can't." he said in a serious tone.

"B-bakit? Bakit?!"

His eyes are full of anger. As if he's ready to kill someone. "Because you're the only one I have."

"I don't care! I don't want you! I want to go home! I miss my mom and dad!"

He slapped her, hard. "Say that again and you'll be in pain."

She cried again. "I don't care! It's the truth! I don't want you! I don't love you! Even liking you is not even bearable for me!"

He burst out his anger and pushed her into the bed. "You don't love me? Then it's time for you to bear my child." his eyes were full of anger. No one can stop him now. His self was eaten by his bad side already.

"No! No! Please don't do this! N-No!" she shouted when she heard her clothes being ripped.

Tears were falling from her eyes. She can't stop him. She can't even push him. He's too strong.

"No..."

****

"No!"

Napa-upo ako mula sa aking kama at pilit na hinahabol ang aking hininga. Ano ang panaginip na iyon?

Napapikit ako nang mawala sa isipan ko ang mukha ng lalaking gumagahasa sa akin sa aking panaginip. Sino siya? May kinalaman ba siya sa nakalipas ko?

Hindi ko namalayan na basa na pala ang aking mga mata. Umiyak ako. Umiyak ako nang dahil sa panaginip na iyon. Totoo ba lahat iyon?

"Jesa?"

Napa-angat ang tingin ko nang may magsalita sa harapan ko. "R-Ria..."

Kumunot ang noo niya at umupo sa tabi ko. "Anong nangyari sa'yo? Bakit ka umiiyak? Ayos ka lang ba?" pinunasan niya ang luha sa mga mata ko at umupo sa aking higaan.

Napaiwas ako ng tingin. "M-May napanaginipan lang ako." sagot ko sakaniya.

Hinawakan niya ako sa balikat. "Binabangungot ka na naman ba?" tanong niya at halata sa kaniyang mukha ang pag-aalala.

Tumango ako. "Oo p-pero iba ang panaginip ko ngayon, Ria. M-May lalaking gumagahasa sa'kin sa panaginip ko kanina."

Nanlaki ang mga mata niya. "G-Gumagahasa? Sino? Nakilala mo ba?"

Umiling ako. "Malinaw sa panaginip ko ang mukha niya pero nung nagising ako, nakalimutan ko ang mukhang iyon."

Napapikit siya. "Hindi ba sumakit ang ulo mo?"

Umiling ako. "Hindi."

Napasabunot siya sa kaniyang buhok. "Anim na buwan ka ng nandito, Jesa. Wala ka pa rin bang maalala?"

Napayuko ako. Oo nga. Anim na buwan na ang nakalipas pero hindi ko pa rin alam kung sino talaga ako. Wala akong maalala. Hindi ko alam kung sino ako, kung ano ang totoong pangalan ko, at kung sino ang pamilya ko.

Hinawakan niya akong muli sa balikat. "'Wag kang mag alala. Nandito kami ni nanay at ni Junior. Aalagaan ka namin hangga't hindi mo pa naaalala ang nakaraan mo."

Ngumiti ako kay Ria. "Salamat."

"Walang anuman."

****

"Wala pa rin bang lead kung nasaan siya?"

"Wala pa ho, boss. Pero sa kasalukuyan ay paunti-unti na naming nat-trace ang maaari niyang lugar."

Napasabunot sa buhok ang lalaki na tila ba masisiraan na ng bait. "6 months. 6 months and I can't still find you. Where are you, love?"

"'Wag ho kayong mag-alala, boss. Gagawin po namin ang lahat para mahanap si ma'am Leona."

Tumango ang lalaki at lumabas na ng kwarto kung saan busy ang lahat sa pag aasikaso kung nasaan ang babaeng pinakamamahal niya.

"I'll lose my mind already. Come back to me, love, please..."

*****