DESTINY
January 01, 2019
ELIZABETH'S POINT OF VIEW
—PARKING LOT—
"What are we going to talk about?" bakas sa aking tono ang pagkanabik sa pag uusapan naming dalawa. Kanina pa ako kinakabahan at siguro ito rin ang dahilan kung bakit ko nararamdaman iyon.
Is he going to propose?
He will marry me?
Here at the parking lot?
Ugh, so cheap but not so bad.
Lumuhod siya sa aking harapan which what I expected pero nagkunwari lamang ako na nagulat sa kanyang ginawa. Kailangan ko munang umacting na kunwari hindi ko alam ang binabalak niya. Surprise nga daw e, duh?
"Will you—"
"YES!" putol ko sa sasabihin niya.
"Huh?" nagtataka naman niyang tanong.
"I said yes! Yes! Yes! I will marry you, Andrei!"
"Uh-oh— that..." huminga siya nang malalim bago ulit nag patuloy sa pagsasalita. Napakunot naman ang aking noo sa kanyang sinagot. "That's not what I'm going to ask," nananatili pa rin siyang nakaluhod sa harapan ko.
"What do you mean?" ngumiti ako na may halong pangangamba. Nangangamba ako sa mga susunod niyang sasabihin.
" Will you... accept my apology?" huh?
"Why are you so sorry? What did you do wrong? Tell me."
"No uhh— I mean..." ang mga sumunod na salitang kanyang sinambit ang tuluyang nagpaguho ng mundo ko.
"I'm breaking up with you. I'm sorry." nakayuko niyang saad at tila ayaw niyang makita ang aking reaksyon.
BINABASA MO ANG
Till Death Do Us Part
RomanceUNDER REVISION Ilang siglo pa ba ang darating upang sumang ayon sa amin ang kapalaran? Ilang luha pa kaya ang bibilangin sa hindi mabilang na beses na kami ay nasaktan. Ilang beses ba dapat kami muling isilang at mahimlay upang makamtan namin ang pa...
