A life with Bangtan

Chapter 55: Nami's Past Pt. 2

Nami's POV

P.S continuation of Nami's back story

We are always together kahit na nagiging sobrang busy na namin sa school at siya sa training niya para maging isang kpop idol although ganoon na ang nangyayare ay ni minsan hindi kami nawalan ng oras para sa isa't isa minsan ay hinihintay ko matapos ang practice nila kapag medyo maaga para magkasabay kaming kumain minsan naman ay lalabas muna kami bago siya pumunta sa bighit para sa training session nila masayang masaya ako na palagi siyang nanjaan para sa akin kaya naman ganoon din ako sa kanya.

Hobi?

Hmm?

There's this feeling na nag u- urge sa akin na sabihin na sa isang tao yung bagay na pinagkakait ng pamilya niyang malaman at maalala niya. May isang tao kasi na nagkaroon ng parang selective amnesia hindi niya maalala yug pinaka mahalaga at pinaka mamahal niyang tao at ang masaklap pa doon ay hindi din alam ng tao na yon na nag ka amnesia siya dahil yung tao na yon ay nandito sa seoul para tuparin yung mga pangarap niya umalis siya ng hindi nalaman na Hindi na siya naaalala ng babaeng mahal niya kaya naawa ako sa kanila lalo na sa babae dahil sa tuwing nananaginip siya ay nakikita niya yung mga pangyayare na pilit ng kinakalimutan ng utak niya. Palagi niyang na papanaginipan yung mga memories nila na magkasama kaso blurred lang palagi yung mukha ng guy sa panaginip niya.

Naawa ako sa kanya na kailangan niya pang pagdaanan ang mga bagay na yon hanggang sa taon na ang lumipas madalas kong nakikita na sumasakit yung ulo niya at nagigising siya ng dis oras na ng hating gabi dahil siguro sa mga alaala na bumabalik sa kanya. Palagi siyang naguguluhan sa kung totoo ba yon o talagang ppanaginip lang yon sa tuwing naririnig ko yung mga kwento niya naaawa ako sa kanya at nasasaktan din ako para sa kanya.

Ang lalim naman ng kwento mo. Baka malunod ako jan. Sabi niya

Seryoso kasi Hobi.

Okay sorry, nakaka siguro ako na yung tao na sinasabi mo ay sobrang lapit sayo kaya marahil si Jherzy ito yung pinsan mo tama ba!?

How did you know?

Dahil halata naman talaga. By the way bakit ba gusto ng pamilya niyo na ilihim sa kanya yung tungkol sa lalaking mahal niya? Dahil ba doon kaya siya naaksidente? O baka naman ayaw nila yon para sa kanya?

Sa dalawang sinabi mo ay wala doon sa totoo lang hindi namin alam kung anong nangyare ng gabing yon basta nag punta nalang kami sa hospital at doon namin siya naabutan pero later on na laman na lang namin na yun yung gabi na pupunta na si guy sa seoul para tuparin yung pangarap niya kaso hindi siya personal na nag paalam kay unnie sa di namin alam na dahilan nalaman ni unnie yon kaya ayun sinubukan niya na sundan baka sakali na maabutan niya kaso naaksidente siya dahil sa pag mamadali niya tapos yung ayaw sa kanya nila Tita? Hindi yun posible dahil sa totoo lang gustong gusto nila Tita at ng buo naming pamilya yung lalaki na yon para kay Jherzy unnie sobrang responsable , magalang at mabait na tao siya grabe niya kung pahalagahan at alagaan si unnie bata pa lang sila mag kakilala na sila dahil na din mag kaibigan yung parents nila. Sabi ko

Eh bakit niyo inililihim kay Jherzy yung katotohanan? Tanong niya sa akin habang nakatitig daretso sa aking mga mata kaya nag iwas ako ng tingin at tumingala sa langit oara pag masdan ang mga bituin nasa park kasi kami ngayon.

Desisyon yon nila Tita para kay Unnie at kay Oppa tulad ng sinabi ko nag punta si Oppa ng seoul para sa mga pangarap niya at ayaw ni Tita na maging hadlang si unnie sa pag tupad niya sa mga pangarap niya inisip nila tita na kapag nalaman ni Oppa na naaksidente si unnie at nawalan ng memorya ay mag aatubili siyang bumalik sa daegu at iwan yung mga pangarap niya dito sa seoul dahil alam nila tita kung gaano ka mahal ni Oppa si Unnie kaya sinakripisyo nalang nila Tita yung memories ni Unnie para mas maging maayos ang lahat mas pinili ni Tita na hintayin na lang na kusang magbalik yung mga alaala ni unnie pero hindi din naman namin inaakala na mas magiging mahirap ito para kay unnie lalo pa at kapag pinipilit niyang makaalala ay nahihilo siya at sumasakit ang ulo niya kaya naawa ako talaga sa kanya pero nangako ako kila tita na hindi ko sasabihin sa kanya ang mga nalalaman ko kaya mas binabantayan ko pa si unnie at mas nililibang siya para hindi siya mag isip ng mag isip ng kung ano ano para di na sumakit ang ulo niya. Sabi ko pa