Problematic Gay | Dutch

13

Wanneer stoppen die groepsopdrachten. Ik ben er klaar mee. Geïrriteerd neem ik Michael mee naar 'mijn' kamer. Ik wilde niet met Michael, maar ook weer wel. Als ik op die manier kan zorgen dat hij alles aan me uitlegt en mijn cijfers omhoog schieten, dan moet dat maar. 

''Ben je verhuisd?'' ''Nee.'' Antwoord ik kortaf en ik flikker mijn tas op het bed. ''Zijn dat konijnen?'' ''Vlaamse reuzen. Klaar met je vragen?'' Vraag ik en Michael fronst. ''Gewoon nieuwsgierig.'' Zegt hij en ik rol mijn ogen.

''Waarom zitten ze niet in een hok?'' ''Dat vind ik zielig. Ze hebben ruimte nodig. Zie je niet hoe groot ze zijn?'' Vraag ik en Michael kijkt bedenkelijk naar de twee grote beesten op de grond. 

''Ja... Hoe heten ze?'' Ik denk even na. Ga ik stoere namen bedenken? Nee. ''Flappy en Snoes.'' Met licht rode wangen draai ik me naar het bureau toe en pak wat papieren.

Als ik mij omdraai zie ik Michael Snoes aaien. ''Als je het goed doet draait ze op haar rug.'' Merk ik op. Het interesseert me niet eens meer wat. Wat gaat hij doen met de info dat ik twee konijnen heb? ''Echt? Challenge accepted.'' Het is weer van ouds. 

Op school ben ik gemeen naar Michael, en thuis doen we normaal tegen elkaar. Alhoewel ik hem niet meer kan stompen, dan raak ik misschien mijn onderdak kwijt. Niet erg handig dus.

Als ik alles klaar heb liggen en twee glazen drinken en wat lekkers heb loop ik weer mijn kamer in. En ja hoor. Snoes én Flappy liggen beide op hun rug te genieten van Michael die over hun buiken aait. ''Holy shit. Nieuw record.'' Merk ik op en Michael kijkt tevreden op. 

''Echt?'' ''Ja.'' Ik zet alles op het bureau en ga zitten. 

''Zullen we daadwerkelijk wat gaan doen?'' Michael knikt en staat op. De twee beesten kijken hem teleurgesteld aan maar gaan dan toch maar naar de drinkbak om te drinken.

Ik hoor gestommel op de trap en niet veel later gaat mijn deur open. John kijkt om het hoekje en ik hoor Michael achter me haast naar adem happen. 

Ja, nu moet ik gaan uitleggen waarom hij hier is. Toppie. 

''Oh hallo Michael. Dani kan jij vanavond Joy wegbrengen naar dansen?'' ''Ja, doe ik.'' John knikt dankbaar en verdwijnt weer.

''Ik ben zo in de wa-'' ''Mijn ouders zijn gelovig. Ik ben uit huis getrapt toen ze erachter kwamen dat Alex een jongen was. Hendriks is mijn oom. Nu blijf ik hier.'' Gooi ik eruit en Michael kijkt me verrast aan. ''Oh wow... Heftig.'' 

''Kunnen we verder?'' 

''Ja, sorry.'' Mompelt Michael verbaasd en we buigen ons weer over het werk.

''Daantje kan jij mij va-'' ''Ja, je vader vroeg het al. Ik breng je vanavond.'' Joy glimlacht en verdwijnt weer. Waarom stormen ze allemaal maar gewoon naar binnen?

''Maar Dani...'' Vragend kijk ik Michael aan. ''Als je ouders gelovig zijn... Waarom jij niet?'' ''Omdat ik niet geloof. Ik vond het allemaal maar niks. Mijn ouders hadden moeite met accepteren dat ik uit de kerk stapte, maar konden er uiteindelijk toch mee om gaan. Homo zijn was voor hun een stapje te ver.'' Zeg ik en ik neem een grote slok van mijn drinken.

''Ik kan me dat niet voorstellen hoe dat is...'' ''Wat?'' ''Nou toen ik het mijn ouders vertelde was alles oké. Niks aan de ha-'' ''Jij bent homo?'' Vraag ik verbaasd en Michael knikt. 

''Ja. Ik dacht dat iedereen dat wel wist.'' Ik schud verward mijn hoofd. 

''Nee, niemand weet dat. Denk ik.'' ''Maar Tim en zo zeggen steeds homo een flikker en faggot en... Ik dacht dat dat was waarom jullie mij pestten. Ik was zo verward dat ik jou met een jongen zag zoenen.''

''Ik heb jou nooit homo genoemd. Tim stopte nadat ik hem vertelde dat ik homo ben. Hij en de rest hebben nooit geweten dat jij ook homo bent.'' Michael zijn mond valt haast open van verwarring. 

''Echt niet? Ik heb gewoon openlijk een relatie gehad...'' ''Echt niet, Michael.'' Verzeker ik hem en ik hoor haast zijn hersenen kraken.

''Ik snap het niet.'' ''Dat is niet erg.'' Zeg ik zacht en Michael slaat zijn armen over elkaar heen. Hij heeft korte mouwen aan en je ziet een lang litteken op zijn onderarm. 

''Die sigaretten brander was wel echt te ver. Ik heb Yuri helemaal gesloopt. Dat is iemand voor het leven tekenen.'' Zeg ik zacht en Michael kijkt me verward aan. Dan realiseert hij zich dat ik naar het litteken op zijn arm kijk. 

Yuri had een brandende sigaret over zijn arm gehaald. Ik was er niet bij. Die ging echt te ver.

''Je hoeft niet iemand letterlijk te branden voor het leven met een sigaret.'' ''Wat?'' Vraag ik verward. 

''Dat kan ook met woorden.'' Zegt Michael en ik frons. 

''Snap je het echt niet? Je hebt Yuri neergehaald omdat hij mij brandde voor het leven. Maar niet alleen Yuri deed dat. Jullie allemaal! Met woorden. Maar ik snap het al. Je bent te dom om dat te snappen. Je geniet ervan om iemand anders in pijn te zien. En nu word je uit huis geflikkerd door je ouders en ga je ineens sorry zeggen? Rot toch op.'' Het vuur komt haast uit Michael zijn ogen.

''Je weet helemaal niks jij! Jij weet niet half van wat er aan de hand is! Jij weet niet half wat ik heb meegemaakt om te staan waar ik nu sta. Jij weet niks!'' Zeg ik kwaad en ergens van binnen brandt een gevoel van schuld. Ik weet waar Michael zichzelf doorheen moet slepen. Maar ik wil het niet voelen.

''Tuurlijk doe maar zielig! Je bent oh zo zielig. Met je konijnen, je vriend. Een groot huis en veel vrienden. Heel zielig. Doen alsof je het erg vindt dat ik een toonbaar teken heb voor het feit dat ik voor het leven gebrand ben. Maar het echte toonbare ben jij! Jij bent deel van dit. Jij bent er de oorzaak van.'' Michael schreeuwt alles bij elkaar en kwaad stampt hij weg. Regelrecht het huis uit. Oprotten.

Finn komt mijn kamer in en kijkt me vragend aan. ''Alles oké?'' Ik kijk hem even aan en knik kort. ''Ja, mag ik even?'' Finn kijkt me bedenkelijk aan maar knikt dan toch. ''Ja, je kan komen praten hé?'' Ik schenk hem een dankbare glimlach waarna hij mijn deur sluit en ik zijn voetstappen hoor wegvagen. 

Ik vind het eigenlijk veel fijner om hier te zijn dan ik gedacht had. Het is zo een fijne sfeer hier in huis. Ik ben ook heel close geworden met mijn familie in de afgelopen drie weken dat ik hier ben.