Problematic Gay | Dutch

14

Ik vouw mezelf zo klein mogelijk op in de stoel waar ik op zit. Dramatisch staar ik uit het raam, ik heb zo een gevoel alsof ik in een dramatische muziekvideo zit. Alleen is het de keiharde realiteit. Dit wordt een lange treinrit. 

Voor de tweede keer is mijn hart keihard gebroken. 

Ik wist niet een dat een gebroken hart zo veel pijn kon doen. Het doet zelfs nog meer pijn dan die keer dan Alex erachter kwam dat ik had gezegd dat hij een meisje was.

Finn neemt zijn mobiel niet op, 2 keer niet. Stefanie neemt haar telefoon ook niet op, 3 keer. Zelfs Joy neemt niet op, ook 3 keer niet.

Kleine snikjes verlaten mijn mond. Het lijstje wordt echt steeds langer en leuker.

Achttienjarige jongen, sloeg iedereen neer, is nu softy, uit huis getrapt, heeft grote liefde voor zijn konijnen en jankt fucking hard in een trein omdat zijn vriend het heeft uitgemaakt.

Ik heb het gevoel alsof ik al 5 uur in de trein zit, in werkelijkheid is het een kwartier. Ik moet nog een volledig half uur. Dan moet ik nog een kwartier naar huis lopen. Mijn band was lek...

''Dani?'' Ik kijk op zonder na te denken. Ik kijk op recht in twee felblauwe ogen. Michael. Fuck nee. 

''Dani ben je oké? Waarom huil je?'' Michael gaat naast me zitten en de bezorgdheid dringt door in zijn stem. 

''Het is niks.'' Het komt er bibberig en ongeloofwaardig uit. Waarom probeer ik het überhaupt? 

''Ik weet wat er gebeurd is tussen ons van de week, en ik ben nog steeds boos, maar wat is er? Vertel het me. Ik wil niet dat je gekke dingen gaat doen ofzo.'' Michael legt bezorgd een hand op mijn schouder waarna ik mijn hoofd schud.

''Nee, het is dom.'' ''Blijkbaar dom genoeg om jou van streek te maken. Dani vertel het me.'' Mijn tranen lijken te verdriedubbelen als ik aan Alex denk. 

''Alex heeft het uitgemaakt.'' Mijn gezicht vertrekt in het meest lelijke huilgezicht ooit. 

''Oh. Het spijt me, Dani. Dat is heel naar.'' Voor ik het weet heeft Michael me tegen hem aangetrokken. Zijn armen om me heen gewikkeld waarna ik mijn hoofd op zijn schouder laat vallen.

Na alles wat ik die jongen heb aangedaan. Troost hij een hysterisch huilende ik, omdat ik gedumpt ben. Waarom heeft die jongen zo een goed hart?

Michael kijkt me bedenkelijk aan. Hij heeft me naar huis gebracht op de fiets. Nu zitten we samen op bed en heb ik Flappy op mijn borst liggen. ''Hoe lang hadden jullie?'' ''Ruim anderhalf jaar.'' Antwoord ik stilletjes en Michael knikt. ''Waarom heeft hij het uitgemaakt?''

Ik probeer mijn tranen weg te knipperen. 

''Omdat hij promotie heeft gekregen op zijn werk. Hij vindt de afstand steeds vervelender. Daarnaast denkt hij dat hij mij tot last is terwijl ik alles op een rij probeer te krijgen. Hij vindt dat ik eerst mijn leven op de rit moet krijgen en als we elkaar later weer tegen komen... Dan kunnen we misschien een beter balans vinden. Hij zegt dat we elkaar te vroeg ontmoet hebben. Hij heeft ook nog steeds problemen met de verhalen die ik verteld heb over de ware ik. Ik ben een fuck up, Michael.'' De tranen rollen vers over mijn wangen. 

Hij zegt dat het de afstand en de promotie is. Maar het is mijn schuld. Ik merk het aan alles. Hij zegt dat hij nog van me houdt. Maar dan kijk je toch door die afstand heen? Heeft hij een ander en heeft hij gewoon goed nagedacht over de smoesjes?

''Nee, dat ben je niet. Je doet je best toch? Je cijfers worden langzaam beter. Je examens ga je gewoon halen. Je bent een goed persoon, alleen heb je met sommige dingen moeite. Maar daar zijn we jong voor toch? Om te leren.'' Michael houdt me opnieuw in zijn armen. ''Ja, mensen hun lichaam breken is wel een leerproces.'' Zeg ik sarcastisch en Michael onderdrukt een klein lachje.