Problematic Gay | Dutch

28

''Hey.'' Zegt Michael zacht als hij de voordeur opendoet. ''Mag ik blijven slapen?'' Vraag ik zacht en ik kijk naar hem op. ''Ja, van mij wel. Miste je me al?'' Lacht hij. ''Ja, zoiets.'' Zeg ik zacht en Michael fronst. 

''Ben je oké? Is er iets gebeurd?'' Vraagt Michael en ik schud mijn hoofd, maar de tranen die in mijn ogen staan verraden mijn leugen.

''Wat is er gebeurd?'' Michael trekt me naar binnen en omhelst me stevig nadat hij de deur heeft dichtgegooid. ''Ik was vandaag thuis... En toen mijn moeder, ik dacht dat er niemand thuis was. We hebben gehuild en gepraat. Het ging goed. Maar ik ging naar de stad toe en was in de winkel. Ineens was Alex daar. Hij is hierheen verhuisd. Hij deed alsof er nooit wat was. Hij zat aan mijn kont en maakte een opmerking over mijn onderbroek. Zie je waarom ik nou nooit in het openbaar die onderbroeken draag. Iedereen ziet het. Maar hij is dus hierheen verhuisd en wilt weer met mij samen. Maar ik ben zo in de war.'' Vertel ik en Michael drukt een kus in mijn haar.

''Ik snap dat je in de war bent van het gedoe met je moeder, maar ik maak me meer zorgen over de paniek over Alex. Vertel me wat er allemaal gebeurd is.'' Zegt Michael en ik knik. 

''Hij was er gewoon ineens. Ik hoorde me naam en zag hem toen... Hij vertelde dat hij na zijn promotie naar een andere locatie ging van zijn werk. Hij is naar hier verhuisd. Hij zegt dat we er samen voor zouden gaan. Dit was onze kans. Dat zei hij. Daarna was hij ineens heel dichtbij en zijn handen lagen op mijn kont. Ik was in de war want hij zei dat ik er goed uitzag. Toen vroeg hij naar mijn onderbroek, want dat voelde hij. Toen zei hij dat het sexy was. Ik was in de war en zei dat hij altijd vond dat die onderbroeken voor meisjes zijn. Toen zij hij dat hij maar een compromis moest sluiten om ons werkend te houden.'' Ik haal even diep adem en ga door met vertellen.

''Dat geloof je toch niet, Mike? Jij hebt dat letterlijk een paar weken terug nog gezegd. En ik was zo versteend, omdat ik in de war was. Hij deed alsof er helemaal niks aan de hand was. Hij werd geroepen en kuste toen mijn wang toen hij weg ging. Ik voelde me echt niet fijn, Mike.'' Eindig ik mijn verhaal en Michael knikt. 

''Ik snap het. Hij heeft verder niks gedaan toch?'' ''Nee.'' Zeg ik zacht en Michael kust mijn hoofd opnieuw. 

''Dan is het oké. De volgende keer ben je misschien minder verrast, dan kan je misschien ook echt een gesprek met hem voeren en zeggen dat dat niet is wat je wilt.'' Zegt Michael en ik knik. ''Ja, ja dat denk ik ook.'' Michael glimlacht lief. ''En je ouders? Wat was dat?'' Vraagt hij en opnieuw begin ik het vertellen van het verhaal van eerder vandaag.

Zuchtend zet ik mijn lege glas weg. ''Geeft het je niet heel veel rust? Volgens mij heb je je ouders nooit echt kunnen vergeten of vergeven. Is het niet fijn dat er een soort wapenstilstand is?'' 

''Ja, maar ik denk dat dat nog niet echt doordringt ofzo. Ik ben gewoon in de war dat we elkaar ruim een half jaar niet gesproken hebben en ineens huilend in elkaars armen liggen. Dat ze me vertelt dat ik ben wie ik ben en me vraagt naar mijn nieuwe vriend. Dat is een hele gekke switch. Laatst kwam haar beste vriendin nog om me te vertellen dat God me zal genezen van homo zijn.'' Michael zijn ogen worden groot.

''No-way!'' ''Ja, echt waar.'' Zeg ik en Michael moet lachen. ''Sorry. Ik vind dat echt grappig.'' Zegt Michael en hij moet harder lachen waardoor ik ook in de lach schiet. ''Is het ook. Nu wel, toen kon ik haar wel doden.'' Lach ik en ik val lachend over Michael heen.

Ik lig met mijn hoofd op Michael zijn schoot en terwijl hij naar de tv kijkt neem ik zijn gezicht in me op. Ik neem in me op hoeveel hij veranderd is. Van buiten en van binnen. Michael is oprecht een prachtig mens. Michael kijkt na een tijdje naar beneden en glimlacht. ''Ik voelde me al zo bekeken.'' Grijnst hij en ik glimlach. 

''Sorry. Ik kon niet meer wegkijken.'' Zeg ik en hij buigt naar voren om me te kussen.

''Sinds wanneer is dit?'' Ik kijk op en zie Logan, de oudere broer van Michael. Hij haat me. Hij haat me om wat ik met Michael heb gedaan. ''Sinds een paar weken.'' Zegt Michael en Logan fronst. 

''Whatever. Leuk zo een relatie voor de verhuizing.'' Zegt hij en ik schiet recht op. ''Verhuizing?'' Vraag ik en ik kijk Michael aan die hard op zijn lip bijt. ''Ik... Dani...'' 

''Oh Michael... Succes. Je hebt het verpest.'' Zegt Logan die naar boven loopt. 

''Michael? Ga je ver verhuizen?'' Vraag ik en ik sta op van de bank. Hij kijkt lipbijtend naar zijn handen. ''Hoe lang weet je deze shit al? Michael praat!'' Zeg ik boos.

''Ik... Dani ik wilde het niet zeggen wa-'' ''Beantwoord mijn vragen!'' Roep ik kwaad. Ons mooie moment werd zo verpest. ''Ruim twee uur verder op... Ik weet het nu ongeveer een maand, ma-'' 

''Een maand!? En je hebt niks gezegd? Fucking hel, Michael. Niet te geloven. Alex was helemaal geen verassing he? Je hebt het met hem afgesproken. Hij komt hierheen en jij gaat weg. Michael ik... Godver.'' Gefrustreerd haal ik mijn handen door mijn haren. Wat een fucking hel van een dag. Alles komt op zijn plek. Daarom kon Alex Michael zijn woorden zo goed quoten.

''Daan... Het spijt me. Alex heeft hier niks mee te maken. Ik heb Alex werkelijk één keer gezien op een foto. Ik wil jou voor mij alleen. Alex is een lul. Hij geeft je niet wat je verdient, en ik ook niet, maar ik heb het gevoel dat ik beter mijn best doe dan hij.'' Zegt Michael en ik schud mijn hoofd. ''Ik ga.'' Ik pak mijn tas van de grond en haast het huis uit.

Als ik niet bij Michael terecht kan, dan maar Tim ofzo.