Sinirli Yarim •bxb•

~Kovulma~

Eymen, umut almak istemiyordu. Eğer birşey dahi umut etse zararlı olan kendisi olacaktı.

Bu işten zarar gören sadece kendisi olacaktı. Sevdiği insan onu hiçbir zaman sevmeyecekti. Ve biliyordu ki günü geldiğinde ondan güzel bir dayak da yiyecekti. Şimdi kendisine acımıştı ve bu yüzden böyle davranıyordu.

Sinirli bir insan olabilirdi ama vicdanı vardı ve şuan yaptığı herşey ona acıdığı içindi. Ondan evinde kalmasına izin vermişti, biliyordu ki bir gün bu evden de kovulacaktı. Tıpkı kendi evinden kovulduğu gibi. Ailesinin onun reddetmesi gibi o da onu red edecekti. 

Şuan ailesinin ondan nefret ettiği gibi oda ondan nefret edecekti. Ailesinin onu evden kovduğu aklına geldikçe kalbi paramparça oluyordu. Çok zoruna gidiyordu, elinde olmayan bir durum yüzünden bu kadar önyargılı olmaları çok zoruna gidiyordu.

"Nasıl öğrendiler?"

Bir an duyduğu soru ile bakışlarını gence çevirdi. Düşüncelerine o kadar çok dalmıştı ki onun yanında olduğunu bile unutmuştu.

Genç çocuk anlatmaya başladı.

•••
|1 hafta önce|

Genç çocuk telefonu şarja bıraktıktan sonra duşa girmeye gitti. Bugün okul çok yoğun geçmişti, sıcak su kensisine iyi gelmişti. Başından aşağı akan sıcak su onu kadar çok mayıştırmıştı ki uzun süre banyodan çıkmadı.

Artık çıkması gerektiğinin farkına vardığında, banyodan çıkıp kurulanmaya başladı. Üzerine rahat kıyafetler giydikten sonra salınarak odasına girdi.

Odasında birinin olmasını beklemiyordu. Yatağının üzerine oturmuş abisi vardı, kendisine bakıyordu.

Kendi telefonu ve günlüğü abisinin elindeydi. Yutkundu, telefonun da Emir'in çekilmiş bir sürü fotoğrafı vardı. Günlüğün de ise herşeyi yazıyordu, konuşamadığını yazıyordu. Aslında günlüğünde bir kilit vardı ama şuan yerinde değildi, kırılmıştı.

Abisi ona tiksinerek bakıyordu, Eymen uzun zamandır sakladığı bu sırrın öğrenilmesinden çok korkuyordu.

"İğrençsin! Herşeyi babama anlatacağım. Senin bir ibne olduğunu babama söyleyeceğim."

"A-abi bir dur sakin ol lütfen."

"Abi deme bana lan!"

Abisi oturma odasına doğru ilerlemeye başladı. Eymen onu ne kadar tutmaya çalışsa da başarılı olamıyordu. Şuan çok korktuğu için daha da güçsüz oluyordu.

Abisi oturma odasına girdi, annesi ve babası televizyon izliyorlardı. Oğullarının gelmesi ile bakışlarınını onlara çevirdiler.

"Baba, senin bu oğlun neymiş biliyor musun?"

Eymen içinden dualar ediyordu.

"Abi."

"Sen sus!"

"Abi."

"Sus dedim sana!"

Eymen'in kalbi korkudan öyle hızlı atıyordu ki bir an kalp krizi geçireceğini sandı. Şuan kalp krizi geçirmek onun için bir kurtuluş olabilirdi.

"Baba bu var ya bu ibneymiş! Erkeklerden hoşlanıyormuş!"