Sinirli Yarim •bxb•

~Elbette her şey biter~(Final)

1 Hafta sonra

Aradan geçen bir hafta sonra, artık Emir gücünü toparlamış ve okula gitmeye hazırdı. Bu sefer birbirlerini tanımıyormuş gibi yapmayacaklardı ve bu Eymen'i aşırı derecede mutlu ediyordu. Gerçekten sevgili gibi o okula girecekler miydi?
"Emir cidden utanıyorum ama."
Emir kısa bir süre sert baktıktan sonra konuştu.
"Abartmasana altı üstü el ele gireceğiz okula."
"Senin için demesi kolay. Ne bileyim işte."
"Tamam tamam sakin ol ve elini ver balım."
Eymen kıkırdıyarak güldü
"Sen bana balım mı dedin az önce."
"Evet dedim, istersem aşkım da derim sevgilim de bebeğim de derim."
Eymen kafasını eğerek gülmeye başladı.
"De bakalım."
Dedikten sonra elini verdi ve ikisi ellerini birbirlerine kenetlediler. Daha sonra yavaş adımlar ile okulun kapısından içeri girdiler.

Tabi Emir rahattı çünkü kimsenin ona bir şey demeyeceğini ve ondan korktuklarını biliyordu. Eymen de biraz olsun rahattı çünkü kimse gelip tepki gösteremezlerdi. Onlar el ele dolaşırken daha önce Eymen'i korumuş olan kişi, ve Emir'i homofobik sanan kişi korkulu gözler ile arkadaşlarına döndü. Daha sonra mızmız bir sesle konuştu.
"Hassiktir lan! Bende çocuğu homofobik sanıp artistlik yapıyorum meğer seviyormuş da beni dövüyormuş. Demek ki kıskanıyormuş. Oh Allah kurtardı, yoksa öldürdü bu beni."
Dedi ve derin derin nefes almaya çalıştı. Artık şimdi anlamıştı Emir'in kendisine neden bu kadar öfkeli davrandığını. Emir'in eşcinsel olduğunu aklından bile geçirmezdi. Şaşırmış bir yüz ifadesi ile etrafa bakınmaya devam etti.

Bu sırada Emir ve Eymen birbirleriyle sarılmış sınıflarına ayrılmışlardı. Eymen gülümsemesine engel olamıyor ve sürekli sırıtıyordu. Kimse ona karşı çıkıp bir şey de diyemiyordu. Çünkü sevgilisi bütün okulun korktuğu biriydi. Sallana sallana sınıfına girdi ve sırasına oturdu. Sıkıcı bir okul gününe de başlamış oldu.

*****

"Bunu yapmak zorunda değilsin biliyorsun değil mi?"
"Evet biliyorum ama yapmak istiyorum."
Eymen gülümsedi. Emir ailesine eşcinsel olduğunu açıklamak istiyordu ve bu konuda ısrarcıydı.
"Şimdi sen eve git ben onlar ile konuşacağım."
"Eğer kötü hissedersen hemen beni ara tamam mı?"
"Tamam, ama iyi şeyler olacak merak etme."
Eymen yutkundu ve tebessüm etmeye çalıştı. İçinden dua ediyor ve ailesinin homofobik olmamasını umut ediyordu.
"Görüşürüz gülüm."
İşte şimdi sırıtmıştı. Şu sevgili oldukları zaman boyunca ona hitap ettiği her şekil çok hoşuna gidiyordu.
"Görüşürüz."
Dedikten sonra Emir, Eymen'nin saçları arasına küçük bir öpücük bıraktı ve birbirlerinden ayrıldıklar. Emir ailesinin evine doğru yol almaya başladı. Aslında bunu düşünürken daha kolaydı ama şu an eve yürüdükçe heyecanlanıyordu. Bunu ailesine söylemek istemişti, çünkü çoğu zaman onlardan bir şey saklamazdı ve bu durumu da saklanın anlamsız olacağını düşünüyordu. Ama şu an içini bir korku kaplamıştı. Babası ona iğrenç bir şekilde bakarsa katlanabilir miydi? Annesinin umutsuz bakışları altında ezilir miydi? Bunları düşünüyordu ve bu yüzden içine büyük bir korku kaplamış durumdaydı. Ama saklamanın bir faydası yoktu ve eninde sonunda öğreneceklerdi. İşte bu sefer daha fazla kıracaklarını biliyordu.

Artık evin kapısının önüne varmıştı. Kalbinin hızını ve üzerindeki gerginliği umursamadan kapıyı çaldı. Annesinin evde olacağını biliyordu ve zaten bir süre sonra şaşkın bir ifade ile annesi kapıyı açmıştı. Pek haber vermeden gelmezdi. Gelmeden önce arar en sevdiği yemeği yapmasını ister ve eksik bir şey var mı diye sorardı. Şu an bir an da geldiği için şaşırmıştı. Tatlı bir suratı olan kadın gülümseyerek oğlunu içeri aldı. Emir içeri girip bir koltuğa oturdu. Annesi de hemen yanına gelip oturdu.
"Nasılsın bakalım? Haber vermeden geldin bir sorun yok değil mi oğlum."
"Hayır bir sorun yok, uğramak ve konuşmak istedim."
Annesi gülümsedi ve hemen her annenim sorduğu gibi sorusunu yöneltti.
"Aç mısın? Hazırlayayım mı sana bir şeyler."
"Hayır aç değilim sadece konuşmak istedim. Babam gelmedi daha değil mi?"
"Yok daha gelmedi, sen konuş bakalım benle ne konuşacaksın."
Emir yutkundu ve annesine karşı döndü. Kalbinin hızını hissediyordu. Daha önce korkmayan insan şu an korkudan ağlamak bile istiyordu. Annesi oğlundan gözlerini ayırmadı, önemli bir şey söyleyeceğini biliyordu. Bunu anlamıştı. Annenin kaşları çatıldı ve birden korkarak konuştu.
"Sakın bana sinirimden birini öldürdüm, katil oldum falan deme yemin ederim seni evlatlıktan reddederim."
Emir bir an küçük bir tebessüm etti.
"Yok be anne ne alaka?"
"Ohh korkutum bir an, hadi söyle ne söyleyeceksen."
Emir gene ciddi bir hal aldı ve yavaş yavaş konuşmaya başladı. Annesi de dikkatini ona vererek dinledi.
"Bir gün bana uzun bir mesaj geldi, bana aşkından bahsettiği uzun bir mesaj atmıştı biri. Ama öyle güzel bir aşktı ki bu, insan hayran kalıyor. Bir insan beni nasıl bu kadar sevebilir diye sürekli kendime sordum. Nasıl bu kadar güzel sevebilirdi. Sürekli hayret ediyordum. Ama o zamanlar mesajına kaba bir şekilde cevap vermiştim. İstediğim tek şey onu dövmekti. Sonra onu buldum ama vuramadım, çünkü zaten yeterince hayattan umudunu kesmişti. Beni sinir edip vuramadığım bir tek o var. Benimle o kadar uğraştı o kadar sinir etti ki, ama ben gene ona vuramadım. Bir bakmışım aşkına karşılık vermişim. Yani anne ben aşık oldum."
Yutkundu, annesi bu sıra gülümsüyordu.
"Ama siz buna karşı olabilirsiniz."
"Neden olalım ki oğlum, sen birini sevmemişsin işte ne güzel."
"Öyle değil işte."
"Nasıl?"
"Anne o kişi..."
"Evet o kişi?"
"O kişi bir erkek."
Dedi ve derin bir nefes aldı.
"Ben bir erkeğe aşık oldum."
Annesi bir süre donup kalmıştı. Kaşları yavaş yavaş çatıldı.
"Lütfen kızma. Veya beni red etme. Bu insanın elinde olan bir şey değil.
Annesi bir an gözlerini kapatıp açtı ve ayağa kalkıp arkasını döndü.
"Benden iğreniyor musun şu an? Bana kızıyor musun?"
Annesi sertçe arkasını döndü ve sert bir şekilde oğluna bakmaya başladı. Oda aynı onun gibi sinirlendiğinde dişlerini sıkıyordu.
"Evet sinirlendim! Ama neden biliyor musun? Eşcinsel olduğun için değil, benim senden iğreneceğimi düşündüğün için! Benim seni red edeceğimi düşündüğün için! Ya sen benim evladımsın, aşık oldun diye senden iğreneyim mi? Bu erkek olmuş kız olmuş ne fark eder! Ne güzel aşık olmuşsun ve yumuşamışsın.

Ben senin nasıl değiştiğini fark ediyorum. Daha iyi bir insan olduğunu fark ediyorum. Ve bunun sebebi olan kişi erkek kız benim için fark etmez. Yeterki sen daha iyi bir insan ol, daha mutlu ol."
Emir gözlerinin dolmasına engel olamamıştı. Dudağını ısırıyor ve dikkatle annesini dinliyordu.
"Ben ne zaman seni evlatlıktan red ederim biliyor musun? Masum birine zarar verdiğinde. Hiçbir suçu yokken birine zarar verirsen red ederim. İnsanlara istemediği bir şeyi zorla yaptırırsan red ederim. Hırsızlık yaparsan şerefsizlik yaparsan red ederim. Anlıyorsun değil mi? Sakın bu konuda sana kızacağımı düşünme çünkü o zaman kızarım sana!"
Dedikten sonra derin bir nefes aldı. Aynı şekilde annesinin de gözleri dolmuştu. Emir annesine yaklaşıp ona sarıldı.
"Teşekkür ederim."
Kelimeleri boğuk çıkmıştı. Kafasını kaldırıp etrafa baktığında babasını görmeyi beklemiyordu. Karnı kasıldı ve içini gene korku kapladı. Annesi bakışlarını kocasına çevirdi, ne tepki vereceğini merak ediyorlardı. Her şeyi duymuş muydu? Babası yavaş yavaş yaklaştı ve gözlerini oğlundan ayırmadı. Daha sonra yavaş bir şekilde konuştu.

"Annene katılıyorum."

Emir gülmeye başladı. İşte ailesini çok seviyordu.

*****

Evin kapısı çalındığında Eymen koşarak kapıyı açtı. Korkuyordu ve Emir'in ailesinin tepkisini merak ediyordu. Ama Emir'in ağlamaktan kızarmış gözlerini gördüğünde kötü bir şeyler olduğunu düşünmeye başladı. Ama içeri girip ona gülen gözler ile baktığında ona gülmeye başladı.
"Ee ne oldu?"
"İki kelime, ailemi çok seviyorum."
"Bu üç kelime oldu yalnız."
"Çoku hesaba katmamıştım."
Eymen gülmeye başladı.
"Başka kimi çok seviyorum biliyor musun?"
Eymen düşünüyormuş gibi yaptı.
"Hımm kendini."
"O üçüncü sırada. Ben senden bahsediyorum."
İkisi de gülmeye başladı. Eymen'nin yüzü kızarmıştı.
"Bende seni seviyorum."
Dedikten sonra Emir dudaklarını Eymen'nin yumuşak dudaklarına baktırdı. Oda hemen karşılık verdi. Tutkuyla birbirlerini öpmeye başladılar. Odaya girdiler ve kapı kapandı.

____________________________________________________________________________

Evet ve bitti. Dediğim gibi elbette her şey biter. Emir Eymen hikayesi de burada bitmiş bulunuyor. Özel bir bölüm yazabilirsem yayınlarım. Ama merak etmeyin bütün yazdığım karakterlerin bir arada olduğu bir kitap olacak ve Emir Eymen çiftimiz de orada olacak. Onları da göreceksiniz yani. Neyse nasıl hissediyorsunuz? Bu hikayeyi sevdiniz mi? Bu bölümü sevdiniz mi? Düşüncelerinizi merak ediyorum ve bekliyorum. Sizleri seviyorum pandalarım. Evet size pandalarım da diyeceğim bundan sonra. Hatta yeni benim hikayelerimi okumaya başlayanlarda yavru panda 🐼😂

Neyse ben kaçar ayrıca Teşekkür Ederim'i okuyan tayfa varsa Mete'nin hikayesini yarın yayınlamaya başlıyorum. Sizleri seviyorum sizler benim canımsınız.

SİNİRLİ YARİM ADLI HİKAYEMİ OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM.