Sinirli Yarim •bxb•

~Sahil~

Hissettiği tek şey korkuydu, o okulun kapısının içinden girerken sadece korkuyu hissediyordu.

Girmek istemiyordu, o okula gitmeyi hiç ama hiç istemiyordu. Etrafında sadece kendisini yargılayan insanlar olmasını istemiyordu. Kendisine iğrenerek bakan insanları istemiyordu.

Ama gitmeliydi. Okulun kapısından girdiğinde son haftalardır olduğu gibi herkes ona bakıyordu. O ise kafasını eğmiş ve dikkatini başka yöne vermeye çalışıyordu.

Abisi yüzünden bütün herkes onun eşcinsel olduğunu öğrenmişti. Ama abisi iğrenç bir şeymiş gibi anlatarak insanların kendisinden nefret etmesine yol açmıştı.

Sınıfına girmek için hamle yaptığında Emir'i görüp ona tebessüm etti ve tam yanına geleceğinde ise fark etti ki onu tanımıyormuş gibi davranıyordu.

Sabah birbirlerini görememişlerdi, Eymen uyandığında Emir yoktu. O da mecbur olarak hazırlanıp okula gelmişti. Şimdi ise Emir'in yanına gitmek istese de o onu tanımıyormuş gibi davranıyordu.

Oysaki onu evine almıştı. Onu okula gelmesi için zorlamıştı. Şimdi ise sırf o dedi diye bir kaç gündür gitmemesine rağmen okula gelmişti. Şimdi ise böyle yapıyordu.

Eymen Emir'in yanına gelmek için hareket ettiyse de Emir hızlı hızlı adımlar atarak oradan uzaklaştı.

Eymen de onu takip etti, ta ki Emir bunu fark edip onu temizlik eşyalarının bulunduğu odaya sokana kadar.

"Neden beni takip ediyorsun?"

"Yani neden benden kaçıyorsun ki?"

"Senden kaçmıyorum, ama okuldayken birbirimizi tanımıyormuş gibi yapalım."

Eymen şaşkın bir yüz ifadesi ile bakıyordu.

"Neden ne alaka?"

"Oğlum bütün herkes senin şey olduğunu biliyor, seni benim yanımda görürlerse beni de öyle zannederler. Bende o zaman çok sinirlenirim."

Eymen kafasını öne eğdi, biraz olsun hak veriyordu. Sonuçta o kendisi gibi değildi ve böyle sanılması onun için kötü bir şeydi.

"Tamam."

Eymen Emir'in yüzüne bakmadan odadan çıkmaya yeltendiğinde Emir kolunu tuttu.

"Trip mi atıyorsun gerizekalı?"

"Yoo"

Emir, Eymen'nin eğik olan kafasını parmakları ile kaldırıp kendisine bakmasını sağladı.

"Salak salak hareketler yapma!"

"Salak salal haraketler yapmıyorum. Sadece hatırlatmak istiyorum, ben hani insanım ya. Kalbim var, duygularım var bunlar bazen incinebiliyor."

"Hemen boş yapıyorsun ya! Beni şey sanmalarını istemiyorum!"

"Emir şunu söylemek bile sana kötü geliyor sanırım."

"Beni öyle sanmalarını istemiyorum o kadar! Yoksa sinirlerime hakim olamam."

"Bununla anılmak senin için tiksindirici bir şey mi?"

"Evet! Olmadığım bir şey ile beni anıcaklar!"

Emir her zaman ki gibi sinirleniyordu.

"Peki neden dibime kadar giriyor ve dudaklarımızı birleştirmeye bir kaç santim kala bir şekilde bana yaklaşıyorsun!"

Emir gözlerini kaçırarak konuştu.