A+B=Nerd

8. Benjamin hoort één waarheid

A/N: Er kunnen nog foutjes in zitten (zoals altijd ;-))

There’s a moment in time

And it’s stuck in my mind

Way back, when we were just kids

'Cause your eyes told the tale

The Offspring - Kristy, are you doing okay?

8. Benjamin hoort één waarheid

Ze hapte naar adem en praatte toen verder. 'Toen je me vroeg of ik ooit problemen had, of ik een verhaal had, zei ik nee. Nee, omdat mensen het niet hoeven te weten en omdat ik altijd stoer doe.'

Het was duidelijk dat hij een verkeerd beeld gehad had van het blonde meisje met haar paardenstaart. Hij had veel verwacht, maar niet dit. Een gevoel in hem probeerde de overhand te nemen: Hij wilde haar knuffelen, een arm om haar heen slaan en haar troosten. 

Hij had nog nooit iemand willen troosten en zeker geen knap meisje zoals Lauren. 

'Dat… dat wist ik niet,' stamelde hij en hij vroeg zich af of hij haar zakdoekjes aan moest bieden toen hij gesnuf hoorde. 'Ik… ik…' stamelde hij.

Ze zweeg en hij hoorde nog meer gesnif. 

'Ik dacht dat je een rijke trut was die alles van haar vader kreeg.'

Het was beslist niet het beste om te zeggen, want Lauren snifte nu nog harder. Hij kon haar zien, maar het was lastig in het donker. Het was niet helemaal donker, maar donker genoeg om haar rode ogen niet te zien. Hij pakte een kaarsje van de tafel en schoof een stukje naar Lauren toe. Hij hield het vlammetje omhoog en nu zag hij dat haar wangen nat waren. Nat en zwart. Hij liet zijn duim over haar wang glijden, terwijl hij probeerde om het weg te vegen. Ze pakte zijn hand beet en hij voelde de warmte. Hij slikte, terwijl hij zijn gevoel probeerde uit te schakelen. 

Hij had verwacht dat ze hem zou slaan, maar ze deed niets. 'Lauren, sorry,' zei Benjamin zachtjes. 'Ik wilde je niet aan het huilen maken. Ik…'

'Het is oké, Benjamin,' zei ze met een schorre stem.

Hij voelde een pang in zijn borst toen ze zijn hele naam gebruikte. Eerder had ze hem grappend Benji genoemd, maar nu leek ze dat niet meer te willen doen.

'Je wist het niet, want je kent me niet.'

Ze snoot haar neus luidruchtig in haar mouw.

'Ik ga een zakdoek voor je zoeken,' zei Benjamin en hij stond op. 'Je moet je neus niet in je trui snuiten.'

'Wie ben je? Mijn moeder?' vroeg ze spottend. 'Laat maar, ik gooi deze trui in de was, goed?'

Ze greep zijn broek vast en trok hem weer op de bank. Althans, dat probeerde ze en ze kon nog net haar benen intrekken voor hij bovenop haar knie ging zitten. Door haar plotselinge beweging knalde hij half tegen haar aan en voelde hij haar lichaamswarmte. Hij slikte, hij was nog nooit zo dichtbij een meisje geweest. Niet eentje die hij nog niet kende. Alleen het zusje van Cas, Mona, maar die kende hij al sinds ze een baby was. Het was alsof Mona zijn zusje was. 

Haar parfum met bloemetjes rook hij nu sterker en het bedwelmde hem bijna. Hij hapte naar adem en probeerde haar warmte te negeren. Ze had haar handen in haar mouwen verstopt. 

'En wat is jouw geheim?' fluisterde ze toen in zijn oor.

Hij huiverde door haar adem en door haar vraag. Hij vroeg zich even af of ze zijn meest duistere geheim kende. 'Hoe bedoel je?'

'Je hoorde me wel, Benjamin. Waarom noem je je moeder Elise bijvoorbeeld? Waar is je vader? Is hij ook dood?'

'Ik wil er niet over praten,' bromde hij.