A+B=Nerd

15 b. Benjamin denkt dat het precies goed is.

A/N: Enn... hoofdstukje 2 van vandaag :-)

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Snow Patrol - Chasing Cars

15 b. Benjamin denkt dat het precies goed is.

Hij liep haar kamer uit, beschaamd over alles wat hij gedaan had. Wat zij gedaan had. Wat ze allebei gedaan hadden. Hij liet de deur net iets te hard dichtvallen en slikte. Zijn kamer was nog altijd hetzelfde en hij liet zich op het bed zakken, zijn hoofd tussen zijn armen. Hij had geen idee meer wat hij moest denken of moest doen. Ze had hem gekust en ze had hem geen vriendschappelijk kusje gegeven, maar een kus waarvan het leek dat het iets te betekenen had. Maar Benjamin wist dat dat waarschijnlijk helemaal niet zo was, want het was Lauren. Lauren leek het niet zo nauw te nemen met andermans gevoelens. 

Hij balde zijn vuisten. Waarom had het dan toch zo echt gevoeld? Zo goed. Waarom had het geleken alsof ze er iets van meende? Hij kon zich niet voorstellen dat het niet gemeend was. Er moest iets van waar zijn, maar hij wist niet goed hoe hij daarover moest denken. Waarom hij er over moest denken. Lauren was een meisje die alle leuke jongens kon krijgen. Jongens die leuker waren dan hij was en bovendien zonder een eetstoornis. 

Benjamin had soms nog steeds het gevoel dat een eetstoornis exclusief voor meisjes was, omdat er zo weinig jongens waren die het hadden. 

Hij had in het verleden groepstherapie gehad - een blauwe maandag - en hij was de enige jongen geweest tussen tien, vijftien meisjes. Hij was altijd de enige jongen geweest en daarom dacht hij waarschijnlijk dat het toch meer voor meisjes was, al wist hij heus wel dat het onzin was. Iets diep in zijn binnenste wist dat het complete onzin was.

Hij had ook altijd gedacht dat niemand hem ooit leuk zou vinden, dat meisjes hem in een grote boog voorbijliepen om wie hij was, om wat hij mankeerde. Maar of Lauren het nu wel of niet meende: Ze had hem in elk geval het gevoel gegeven dat ze het meende. Hij voelde haar lippen nog altijd op die van hem, haar handen op zijn huid. Toen was ze te dichtbij gekomen, maar het was vooruitgang. Er was nooit iemand zo dichtbij hem geweest als zij zo-even. Een halfjaar geleden zou hij waarschijnlijk niet eens haar kamer binnen zijn geweest en had hij zeker niet op zichzelf kunnen wonen. 

Wat zou er gebeurd zijn als hij haar niet had tegengehouden? Eigenlijk wist hij daar ook heus wel het antwoord op en het deed hem huiveren van angst en van plezier. Hij was hier nog niet aan toe. Hij was niet toe aan iemand die van hem hield. Iets dat hij zelf niet meer kon. Hij kon niet van zichzelf houden en zei men niet dat de sleutel was tot het houden van een ander?

Houd van jezelf zodat je van een ander kan houden. Zodat de ander van jou kan houden.

Benjamin Griffier had al jaren niet van zichzelf gehouden en het was maar de vraag of hij het ooit nog zou kunnen. Waarom zou een ander dan wel van hem houden? Hij stond weer op en begon te ijsberen door de kamer. Niet dat de kamer erg veel ruimte bood om te ijsberen, maar hij kon zich een beetje bewegen. Een beetje. 

Toen werd er geklopt op de deur en hij verstijfde. Hij wist wie het was, want wie kon het anders zijn? Hij bleef roerloos midden in de kamer staan en luisterde naar het geklop dat dringender werd en toen duwde ze de deur gewoon open. Ze keek de kamer rond met nieuwsgierige bruine ogen. Haar ogen bleven hangen op een boekenplank, op zijn opgeruimde bureau en op de niet-bestaande bergen kleding zoals in haar kamer. Meteen rook hij haar bloemengeur en dat terwijl ze bij de deur bleef staan.

'Je komt zomaar binnenvallen?' vroeg hij en het klonk een beetje spottend. 'Je klopt, maar je besluit dat het niet de moeite is om te wachten en dus open je meteen de deur maar?' Hij kon het geamuseerde toontje in zijn stem niet verbergen. Er was iets amusants aan haar. Iets dat hij eerder niet gezien had en ook nooit gezien zou hebben als hij niet bij haar in huis was komen wonen. Dan zou hij altijd hetzelfde over knappe en populaire mensen zijn blijven denken. 

'Sorry,' zei ze zachtjes. 'Ik wilde alleen weten waar we staan. Wat we nu zijn. Als we besluiten om die zoen te vergeten, dan wil ik er geen aandacht meer aan besteden.' Ze was direct zoals altijd en het was iets dat hij wel kon bewonderen in haar. Ze vroeg dingen recht op de man af en ze was niet bang voor het antwoord. Of het leek dat ze niet bang was voor het antwoord.

Zachtjes sloot ze de deur en ze liep de kamer in, zijn kant op. Ze glimlachte en hij kon er niets aan doen, maar zijn ogen dwaalden af naar haar dunne benen die onder de jurk uitstaken. Benen die wat hem betreft niet te dun waren, maar goed. Precies goed.