A+B=Nerd

10. Benjamin krijgt de schrik van zijn leven

A/N: Er kunnen taalfouten etc. in staan zoals altijd ;-)

Protect me from what I want...

Protect me protect me

Placebo - Protect me from what i want

10. Benjamin krijgt de schrik van zijn leven

'L-Lauren?' stamelde hij, terwijl hij in het bekende, hartvormige gezichtje van zijn huisgenote keek. Zij was ook geschrokken, want haar ogen waren zo groot als schoteltjes.

'Benjamin? Wat doe jij hier?'

Chantal kuchte.

'Ik heb om vier uur een afspraak met Vera. Vera Jaspers.'

Lauren knikte en rommelde wat met de computer. De andere vrouw vond het echter niet snel genoeg gaan en boog zich over Laurens toetsenbord heen, terwijl ze snibbig zei: 'Je drukt hier op, op dat icoontje. Dan druk je daar op de dag en de tijd. Zie je. Meneer Griffier, u kunt gaan zitten.'

Ze knikte naar de paar stoeltjes die bezet gehouden werden door een oudere vrouw met knalrode lippenstift en dito kralenketting om haar nek. Daarnaast zat een meisje die niet ouder dan achttien leek met een overactieve jongen van een jaar of acht. Benjamin ging tussen de twee in zitten en hoopte dat Vera snel was. Normaalgesproken was Vera iemand die op de tijd lette en afspraken niet te lang uit liet lopen. Benjamin had haar nooit betrapt op meer dan vijf minuten uitloop. 

Hij keek naar de balie waar de vrouw Lauren leek uit te foeteren. Lauren zag er een beetje bedroefd uit. Ze had blosjes op haar wangen en haar haren leken last te hebben van een slechte dag. 

Hij kreeg zowaar medelijden met haar en in een opwelling stond hij opnieuw op, terwijl hij naar de balie liep.

'… Moeilijk is het niet!' 

Benjamin hoestte en het was niet eens expres, maar de boze vrouw hield wel haar mond en ze keek hem aan. 

'Lauren, zullen we na mijn afspraak wat gaan drinken?'

Ze haalde even haar schouders op en voor hij antwoord kreeg, riep Vera hem. Het was voor het eerst dat hij ervan baalde dat zijn psychiater zo keurig op tijd was.

Toen hij klaar was, was zijn huisgenote verdwenen. Alleen Chantal zat er nog en ze was duidelijk niet blij. Benjamin wilde weten waar Lauren was, maar hij durfde het niet aan de vrouw te gaan vragen. Hij was bang dat hij een boze opmerking zou krijgen en dus schuifelde hij langs de balie.

De stoeltjes waren inmiddels ingenomen door een extreem lange man en een vrouw die bijna één werd met de muur alsof ze een kameleon was. Een kameleon die een psycholoog nodig heeft. 

Hij liep naar zijn fiets toe, terwijl hij de grond bestudeerde. Hij wilde niet struikelen over iets als een kiezelsteen. Op die manier had hij zijn arm al eens gebroken toen hij acht was. Er waren mensen die hem nog steeds uitlachten om die actie en hij kon het hen niet eens kwalijk nemen. Het was ook behoorlijk stom. 

'Meende je dat van het drinken?'

Met een ruk keek hij op om haar te zien met de wind die aan haar blonde haren rukte en haar bruine ogen die vriendelijk stonden. Misschien was ze toch niet zo'n meisje als de meesten. Misschien was ze toch wel aardig. 

'Ja,' zei hij zo zacht dat ze vroeg: 'Wat zeg je?'

'Ik zei: Ja,' zei hij nu iets luider. 'Ik weet wel een tentje hier vlakbij.'

Een tentje dat ook caloriearme koffie heeft, dacht hij, maar hij zei niets. Ze zou het toch niet snappen. Niemand snapte het. Niemand zou ooit snappen dat het moeilijkste gevecht was om te vechten met je zelf, met je eigen psyche. Wie is sterker? Je slechte gedachtes of de goede?