A+B=Nerd

29. Benjamin ontmoet het verleden

A/N <3 Dit liedje

Now the nights turn colder
Your head is on my shoulder
We do our best to pretend
Waves get louder
I'm lost without her

Allstar Weekend - Blame it on september

29. Benjamin ontmoet het verleden

De vrouw in het bed was zijn oma. Een deel van een familie die hij nooit gehad had. Net als de jongen bij het bed die Leo heette. Leo deed Benjamin aan zichzelf denken toen hij jonger was, al was deze jongen niet zo vel over been als hij geweest was op zijn leeftijd. Hij zag er uit als Benjamin met een gezond gewicht.

'Ik weet waar jullie mijn vader kunnen vinden,' zei de jongen toen. 'In zijn winkel, want daar is hij bijna altijd.'

'Jouw vader?' herhaalde Lauren. 'Dat betekent…'

Leo haalde een hand door zijn haar waardoor het rechtop bleef staan, maar hij leek het niet echt belangrijk te vinden. 'Dat betekent dat we halfbroers zijn. Mijn vader heeft het nooit over jou gehad, maar ik heb niet echt een goede band met hem. Sinds mijn ouders gescheiden zijn, spreek ik hem niet echt vaak meer. Maar ik weet wel waar hij is. Bereid je maar voor op een teleurstelling, want hij is een vader van niets.' Leo snoof toen zijn oma verontwaardigd 'Leo!' uitriep. Die was het er duidelijk niet mee eens.

'Ik zal jullie erheen brengen,' zei hij en hij liep de kamer uit, terwijl hij er vanuit ging dat de andere twee hem volgden. 

'De winkel' bleek een tweedehands winkel te zijn waar je je kont niet kon keren door de hoeveelheid spullen die er in de kleine ruimte gepropt was. Het was in een uithoek van het centrum, een plek waar Benjamin nooit kwam. Hij keek nieuwsgierig om zich heen, terwijl Leo geroutineerd tussen de meubels door liep. Het was duidelijk dat hij hier vaker kwam en dat was logisch, want het was zijn vader tenslotte. Maar ook die van Benjamin. Hij slikte toen hij daarover nadacht. Leo was dus zijn halfbroertje. Hij vroeg zich af of er nog meer halfbroers en -zusjes waren. 

'Pa!' riep de jongen toen. 'Pa, ben je hier?'

Hij was stil blijven staan voor een deuropening waar geen deur inzat, maar waar een gordijn voor hing. 

'Er is iemand voor je!'

Benjamin voelde hoe zijn hart tegen zijn borst sloeg en hoe het sneller sloeg dan het ooit gedaan had. Hij had nooit gedroomd over dit moment, maar hij had wel altijd gehoopt dat hij zijn vader zou ontmoeten. Hij had gehoopt dat hij in elk geval één gesprek met de man die hij zo haatte, kon voeren. Met de man die zijn moeder in de steek gelaten had. Hij wilde weten waarom.

Het gordijn werd aan de kant geschoven. Een man met een baard en een knotje op zijn hoofd keek hen vragend aan. Hij was niet zo dun als Benjamin, maar hij had wel dezelfde lengte. Al waren zijn ogen het meest opvallend. Hij had dezelfde blauwe ogen die Benjamin altijd aankeken vanuit de spiegel - als hij erin keek. Dezelfde ogen als Leo. En de man leek jong, geen dag ouder dan begin dertig. Maar dat kon niet, hij moest minstens vijfendertig zijn.

'Benjamin!' De ogen van de man begonnen te stralen en in twee stappen was hij bij Benjamin en had hem in een stevige knuffel getrokken. Iets te stevig, want hij wreef even over zijn ribben toen zijn vader hem losgelaten had. Dit was dus zijn vader. Hij zag er niet uit als iemand die kon haten. Hij zag eruit als iemand die erg vriendelijk is, niet als iemand die je zou moeten haten. Benjamin slikte even en keek naast zich om Lauren aan te kijken, maar ze stond er niet meer. Verbaasd keek hij om zich heen en hij zag dat ze op één van de banken zat en naar hem keek. 'Dat is je vriendinnetje zeker,' zei zijn vader zachtjes. 'Een mooi meisje.'