A+B=Nerd

7. Lauren laat haar kaartenhuis instorten (een beetje dan)

A/N: Nog niet herschreven.

Baby be the class clown

I'll be the beauty queen in tears

It's a new art form showing people how little we care (yeah)

Lorde - Tennis court

7. Lauren laat haar kaartenhuis instorten (een beetje dan)

Ze keek toe hoe de jongen langs het raam liep en ze zag ook dat hij de chips die ze hem gegeven had, over de balustrade gooide. Misschien hield hij niet van chips. Ze fronste haar wenkbrauwen en trok opnieuw de koelkast open, terwijl ze naar al het gezonde voedsel keek. Het was bijna te gezond voor een student en zeker voor een jongen. Lauren had altijd gedacht dat jongens die studeerden nog veel ongezonder aten dan meisjes, maar Benjamin was een uitzondering. Hij was duidelijk doller op groente dan op pizza's en chips. 

Als hij een meisje was, zou ze hem van een eetstoornis verdacht hebben, maar hij was een jongen. Jongens hadden geen eetstoornissen, toch?

Ze kende geen jongens die zoiets hadden of ze had het nooit ontdekt, dat kon ook. Ze trok afwezig aan haar paardenstaart, net op het moment dat het keukenlicht uitfloepte en de koelkast na een luide brom zweeg.

Ze keek met grote ogen om zich heen, terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren en zichzelf ervan probeerde te overtuigen dat hier geen bijlmoordenaars waren. Dit gebeurde altijd in slechte horrorfilms, vlak voor iemand vermoord werd: Het licht ging uit. Of in Pretty Little Liars, vlak voor A opdook. Maar ook A was hier niet. Ze keek uit het raam om te zien of ze lichtjes zag, maar het was alsof de hele wereld zwart geworden was en ze gaf een gilletje. 

Toen hoorde ze de voordeur en haar hart ging als een bezetene tekeer. Alsof haar hart meedeed aan een wedstrijd 'Welk hart klopt het snelst?'. Ze griste een broodmes uit de bestekbak op het aanrecht en sloop naar de voordeur. 

'Geen beweging of ik steek je neer!' brulde ze tegen het silhouet in de gang.

'Lauren?' vroeg een bekende stem en ze liet haar mes zakken met een zucht van opluchting. 'Je laat me schrikken.'

Ze snoof. 'En jij laat mij niet schrikken, Benjamin?'

De jongen deed een paar stappen in haar richting. 'Ik wist toch niet dat de stroom uit zou vallen?'

'Ik dacht dat jij was gaan hardlopen.'

'Dat was ook de bedoeling, maar ik realiseerde me dat ik een flesje water vergeten was. En zonder straatlantaarns wordt het misschien luguber.' 

'Je kunt een mes meenemen,' opperde Lauren, terwijl ze voorzichtig naar de woonkamer schuifelde om kaarsen te gaan zoeken. 

'Ik ga niet met een mes in mijn zak hardlopen,' mompelde Benjamin, terwijl hij achter haar aan liep. 'Ben je gek? Straks struikel ik en val ik in mijn eigen mes!'

Ze zweeg en bleef in de deuropening staan. Benjamin knalde tegen haar aan en hij kon nog net rechtop blijven staan, maar Lauren belandde op het tapijt in de woonkamer. Ze vloekte luid.

Benjamin stak haar een hand toe en trok haar voorzichtig overeind. Een moment, een tel maar, bleven ze elkaar aan staan kijken en Lauren voelde de spanning. Toen trok ze haar hand los, mompelde een bedankje en voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg. Ze was geen meisje dat snel bloosde. Sterker nog: Ze bloosde nooit. Waarom deed ze dat nu wel? Ze haatte het om te blozen, om jongens te laten denken dat het door hun kwam. Lauren had er een hekel aan om afhankelijk te zijn van een jongen. Misschien had ze daarom altijd jongens gekozen die haar als speeltje zagen, jongens die nooit tijd voor haar hadden waardoor ze ook niet afhankelijk werd van hun aandacht en zoenen.