A+B=Nerd

5. Lauren betaalt de huur (niet) met spaarvarkens

A/N: Nog niet herschreven dus.

Maybe

You don't have to smile so sad

Laugh when you're feeling bad

Keira Knightley - Tell me if you wanna go home

5. Lauren betaalt de huur (niet) met spaarvarkens

Waarom ze thee aangeboden had aan de jongen, wist ze eigenlijk zelf ook niet. Het was logisch geweest om te doen op dat moment. Ze had hem naar zijn verhaal gevraagd en daar had hij geschrokken op gereageerd. Lauren wist zelf ook niet waarom ze die vraag gesteld had. Ze was normaal nooit zo’n meisje die dat soort dingen meteen vroeg. Vooral omdat ze wist hoe het was om die vraag te krijgen. Ze had er zelf ook nooit een antwoord op gehad. Of in elk geval geen eerlijk antwoord.

Ze had Benjamin ook de waarheid niet vertelt, want ze kende hem nauwelijks. Toch had het op het puntje van haar tong gelegen, voor het eerst sinds ze het Zara vertelt had. Al was het er bij Zara uitgeschoten en haar vriendin had zelf ook geen leuke ouders.

Zara’s ouders waren gescheiden toen ze twee was en Zara had nauwelijks contact met haar moeder. Ze woonde bij haar vader, maar die was er vaker niet dan wel. 

Maar Benjamin kende ze nauwelijks en hij leek het goed te kunnen vinden met zijn moeder. Ze had zijn vader niet gezien, maar misschien was die gewoon heel druk. Niet dat Lauren er automatisch vanuit ging dat er een vader was. Daar ging ze nooit vanuit, omdat ze zelf geen vader had.

Haar vader was lang geleden overleden. Ze had zijn neus en haar ogen van hem, dat wist ze door haar moeders verhalen en door alle foto’s van haar vader die overal stonden. Ze leek niet sprekend op hem zoals Isa. Lauren had één foto gevonden met haar vader en een jonger meisje. Ze had eerst gedacht dat het Isa was, maar het bleek haar tante te zijn. Tante Violet die Lauren nooit ontmoet had. Ze had de hele familie van haar vader nog nooit ontmoet, omdat die familie haar moeder de schuld gaf van de dood van hun zoon en broer. Lauren had haar moeder nooit de schuld gegeven van de dood van haar vader. 

Wat had Livry, haar moeder, moeten doen? Hem aan een stoel vastbinden om te voorkomen dat hij die fatale bergwandeling zou gaan maken? Zijn vliegticket verscheuren? Lauren had nooit gesnapt waarom haar familie daarom boos was.

Ze blies op haar koude handen, terwijl ze langzaam naar beneden liep. Het was september, maar het begon nu al kouder te worden. Lauren had gehoopt op een nazomer, maar het leek er niet in te zitten. Afgelopen zomer was ook niet al te best geweest.

In het appartementencomplex was de lift weer eens kapot. Dat was niets nieuws, het gebeurde minstens eens per maand.

Het was gewoon een slechte lift en in combinatie met dronken studenten ging de lift nogal eens kapot. Lauren was dan altijd blij dat ze maar een paar trappen af hoefde, omdat ze drie hoog woonden. 

Ze viste haar fiets op uit een van de fietsenrekken voor de flat en stond te klungelen met het slot toen ze Benjamin naar buiten zag komen. Hij liep met gebogen hoofd naar de parkeerplaats naar een rode auto waar zijn moeder net uitstapte. Ze zei iets tegen hem, maar het was te ver om te horen. Het was ook te ver om te kunnen liplezen. Lauren was daar goed in geworden toen ze een paar weken een relatie gehad had met een dove jongen, Jelle. Uiteindelijk hadden ze allebei besloten dat het toch niet was waar ze naar op zoek waren en ze waren uit elkaar gegaan. Ze was vooral op de jongen gevallen vanwege zijn looks. 

Toen stapte ze op haar fiets en ze reed de straat uit.

Op haar werk werd ze verwelkomt door een warmte die uit de lucht buiten verdwenen was en ze bleef even vergenoegend voor de verwarming staan voor ze haar jas uittrok. Haar collega Roxanne schoof net een aankoop in een tasje. De jongen die het aanpakte was… knap. Echt knap, moest Lauren toegeven. Het zou een jongen zijn die Lauren zou kunnen versieren. 

De jongen glimlachte oogverblindend naar Roxanne en draaide zich toen om. Hij keek haar recht aan en ze realiseerde zich dat het de jongen van gisteravond was. De jongen uit de kroeg. Olivier. 

Ze zag ook een blik van herkenning in zijn ogen, maar toen liep hij de winkel uit. 

'Zo, die is knap,' verzuchtte Roxanne toen, terwijl ze een hand door haar haren haalde. 'Echt wat voor jou.'

Lauren grinnikte en stak haar tong uit, terwijl ze haar jas en tas onder de toonbank schoof. 'Ja, want jij mag alleen maar kijken. Anders wordt je vriend boos.'

'Soms vind ik dat echt heel jammer, Lau.'

Ze wilde zeggen dat Roxanne tenminste een vriend had, maar dat zei ze niet. Dat zou heel erg verbitterd klinken en over het algemeen was Lauren niet echt verbitterd.

Roxanne was een collega die een jaar of zes, zeven ouder was en hier al jaren werkte. Roxanne was al eeuwen bezig met het opzetten van een eigen bedrijf van teksten, maar tot nu toe verdiende ze te weinig om van te leven en dus werkte ze fulltime in Dexters Cadeaushop. 

Het was niet de meest originele naam, maar haar baas heette nu eenmaal Dexter. Hij was een Brit die al jaren in Nederland woonde en verhuisd voor de liefde van zijn leven die dat niet bleek te zijn. Het was allang weer uit.

'Is het druk vandaag?'

Roxanne haalde haar schouders op. 'Het valt mee, maar het is dan ook geen zaterdag natuurlijk.'

Vooral de zaterdagen waren druk. Op die dagen was Dexter er ook en was Roxanne vrij. Op rustige dagen ging hun baas naar de groothandel, bezocht hij bedrijven met producten voor in de winkel en besteedde hij tijd aan de administratie.

Lauren verdiende niet bijzonder goed, maar het was dit geweest of de post rondbrengen. Dat zag ze helemaal niet zitten. Regen maakte haar haren pluizig en ze had een hekel aan regen en kou. Dit was beter. Bovendien was Lauren niet sterk en ze was bang voor honden. 

Ze was liever barista geworden, maar er was niemand die er eentje zocht en dus was Lauren bij Dexter terechtgekomen. Ergens tussen de Wallen en de grachtengordel. Dat ze hier werkte was ironisch, want Lauren had een hekel aan cadeautjes. Ze haatte het om ze te krijgen en om ze te kopen. Ze waren altijd fout, het was nooit wat ze op haar verlanglijstje zette. Sinds haar moeder haar voor haar zestiende verjaardag een plant gegeven had, deed ze niet meer aan cadeautjes.

En nu pakte ze dagelijks pakjes en knoopte ze er zoveel mogelijk lintjes omheen zodat het niemand opviel dat ze net iets iets teveel masking tape gebruikt had. Iedereen vergaf het haar, omdat gekleurd plakband er leuk uitzag en ze zo oogverblindend mogelijk lachte naar de klant.

'Dex komt straks,' zei Roxanne toen. 'Hij moet wat bespreken.'

Dexter Nicholsen kwam zoals altijd binnen met veel poeha toen Lauren aan het stoffen was. Ze werd omringd door op dit moment dakloze spaarvarkens aan haar voeten. Dexter had iets met spaarvarkens. Lauren had er alleen iets mee als er een briefje van vijfhonderd euro in zat.

Dexter liet de deur dramatisch dichtvallen. Zo hard dat Lauren voor de historische ruitjes in de deur vreesde, maar er klonk geen glasgerinkel. Hij keek naar de porseleinen beesten op de vloer en zuchtte dramatisch voor hij de winkeldeur op slot draaide.

'Het is over en uit. Vanaf vandaag bestaat Dexters cadeaushop niet meer. Ik ben failliet en ik ga terug naar de UK.'

Lauren staarde hem aan, geschokt. Roxanne vergat spontaan dat de bedoeling bij een mond was dat je hem dicht hield als hij buiten gebruik was.

Toen vroeg ze: 'Hoe moet ik dan de huur betalen? Met spaarvarkens?'