A+B=Nerd

Authors Note

Ik heb getwijfeld over deze A/N, maar besloten om hem toch te schrijven. Misschien kan ik iemand overhalen om hulp te zoeken. Al is het maar één iemand...

Dit is trouwens best een lange A/N... Oeps.

Zoek hulp
Ik heb mijn best gedaan om dit boek zo realistisch te maken en vooral Benjamins ziekte, want ja, een eetstoornis is een ziekte. Net als bijvoorbeeld een depressie. Als je denkt dat je ook een eetstoornis (of depressie of iets anders psychisch) hebt, ga dan alsjeblieft met iemand praten. 

Vertel het iemand, zoek hulp. Een psycholoog (en psychiater, huisarts etc.) heeft geheimhoudingsplicht, dus als je bang bent om het bekenden te vertellen, is dat een optie. Schaam je in elk geval nooit, maar dan ook nooit als je hulp zoekt! Een goede hulpverlener oordeelt niet. Ik heb zelf geen eetstoornis overigens (hooguit een verstoorde band met eten, maar dat is absoluut niet hetzelfde), maar ik ken mensen die het wel hebben en ik heb gezien dat het veel kapotmaakt op alle vlakken. 

Als je iemand kent die het heeft, probeer er dan te zijn voor die persoon. Zeg niet tegen die persoon dat hij/zij zich aanstelt, maar steun hem/haar. Dit geldt trouwens ook voor andere (psychische) ziektes. En als die persoon nog geen hulp krijgt, probeer diegene dan zover te krijgen om hulp te zoeken.

Gaat anorexia over?
'Voordat mensen anorexia krijgen, hebben ze meestal al een tijd intensief aan de lijn gedaan. Het begint meestal als ze15 tot 25 jaar oud zijn. Gemiddeld heeft iemand 4 jaar anorexia. Soms duurt het een paar maanden, maar soms wel tientallen jaren. Er is grote kans dat het terugkeert als iemand ooit anorexia heeft gehad. Bij 1 op de 4 gaat het niet over. Een klein aantal overlijdt aan de stoornis (van elke 18 opgenomen cliënten is er na 10 jaar 1 overleden).'
Bron: http://www.ggz-nhn.nl/nl/Sites/Intranet-Home/Algemene-paginas/Sites-Ziektebeelden/Anorexia-nervosa.html

Ik hoop ook dat ik duidelijk gemaakt heb met dit verhaal dat een eetstoornis waarschijnlijk nooit helemaal overgaat (zoals hierboven ook staat) en dat eten altijd lastig zal blijven. Benjamin is dan weliswaar verzonnen, maar hij zou elke dag een gevecht met eten hebben, met die stem in zijn hoofd. En als Lauren zou bestaan, zou ze hem kunnen steunen, maar ze zou waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen hoe het voelt. Ik weet dat ook niet. Lauren zou Benjamin bijvoorbeeld ook nooit kunnen genezen, omdat hij dat uiteindelijk zelf moet doen en niemand anders zal dat snappen. 

Houd er rekening mee dat Benjamin al een aantal jaar in therapie zit en niet meer aan het begin van dat traject staat. 

Benjamin
In eerste instantie wilde ik van Benjamin iemand maken met een austische stoornis (Asperger), maar dat vond ik te lastig om te schrijven in verband met persoonlijke ervaringen (niet alleen met Asperger, maar vooral met PDD-NOS).
Anorexia (en andere eetstoornissen) heb ik altijd al interessante thema's gevonden, maar vaak wordt het redelijk standaard beschreven en het zijn bijna altijd meisjes die het hebben. Toch zijn er ook echt jongens die anorexia hebben. Er zijn er minder, maar ze zijn er wel. Nu denk ik niet dat veel jongens mijn verhaal lezen, maar toch. Stel dat één jongen dit leest.

Ik wilde niet dat het hele verhaal erom zou draaien, maar ik vond het wel belangrijk iets om erin te stoppen. Ik heb geprobeerd om het zo triggervrij mogelijk te schrijven, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dat helemaal gelukt is. Ik denk dat niemand dat lukt.