[ EPISTOLARY NOVEL #1 | JUNGKOOK FF ] A girl. A not so perfect painter who lost her art. A boy. A lost musician who's trying to find his purpose again. A whole lot of conversations for months. What could go wrong between their lives?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Levi Andrade 9:30 PM
Levi:
Aba, may pa-secret secret ka pang nalalaman, ha. Hng!! Kumusta naman araw mo ngayon, Abby?
Levi:
Okay naman ba?
Levi:
Baka mamaya i-block mo na naman ako ah 🤣🤣
Abby:
No, of course not. Hindi na kita iba-block, no.
I was too impulsive lang noong isang araw. Sobrang frustrated talaga. Tsaka may deal tayong dalawa Levi guy, diba?
Levi:
Sige! Sabi mo yan ha!
Levi:
Teka, why are you frustrated? Lagi ka na lang kayang masungit. Kung hindi mo naman kasi ako re-replyan, madalas ay seen lang.
Levi:
Care to share, Abby?
Abby:
Promise me na hindi mo ako pagtatawanan? Kahit na hindi kita nakikita.
Levi:
Ahm, no. Hindi ko naman pinagtatawanan ang kung anong pinagdadaanan ng isang tao. So, what is it, Abby? Baka sakaling matulungan kita.
Abby:
Promise?
Levi:
Yes! Promise.
Levi:
Ikaw talaga ang sama ng tingin mo sa akin. Bakit ka ganyan, Abby? Haaaaaa? 🤣🤣
Levi:
Pero seryoso, I won't laugh at you Abby. Hindi ako ganon kasama! Hahahaha
Abby:
Hindi naman sa masama ang tingin. Its just that, nasanay akong hindi nagsasabi sa mga tao sa paligid ko tapos sa'yo na online ko lang nakilala, magsasabi kaagad ako?
Levi:
Pero andoon yung feeling diba?
Abby:
Feeling ng ano?
Levi:
The feeling of comfort. Na mag-sabi sa taong hindi mo kilala. Kasi alam mong hindi ka niya huhusgahan because he or she doesn't really know you at all.
Levi:
Don't worry too much, Abby. You can trust me on this. Ang gusto ko lang din naman ay matulungan ka.
Abby:
Okay. Sabagay, totoo nga sinabi mo. Kahit na ang weird mo, I find comfort in you. Unti-unti. Thanks for that, Levi.
So here's the problem. Hindi na kasi ako makapag-paint. Katulad ng dati. I can't do the things I love anymore. Hindi na talaga. I feel so frustrated, Levi.
Gustung-gusto kong balikan 'yong mga bagay na sobrang minahal ko dati lang, Levi. Hindi ko na magawa. Wala na akong magawang maayos sa buhay ko.
Painting is my passion. Hindi ko na nga lang alam kung saan napunta 'yong art sa sarili ko. Nawala na ata. Naitapon na ng hindi namamalayan.
Levi:
Abby, may tanong ako.
Abby:
Ano 'yon, Levi?
Levi:
Can you walk with me?
Abby:
Huh? What do you mean, Levs?
Levi:
Sundin mo lang 'yong sasabihin ko okay? Wag ka na muna mag-reply. Basta sundin mo lang.
Levi:
After five minutes saka ka na lang mag-message. Malinaw ba? Stop replying muna, ah.
Abby reacted to your message (👍)
Levi:
Imagine mo na nasa dagat ka. Sa may shoreline. Imagine mo na kasama mo ako. Pero mag-focus ka lang sa sarili mo.
Levi:
Imagine the breeze and the fresh smell of the sea. Imagine mo na dinadama mo 'yong pakiramdam ng mga paa mong lumulubog sa hangin. Isipin mo na dinadama mo 'yong simoy ng hangin habang naglalakad sa may dalampasigan.
Levi:
Nabasa mo na lahat? Now, close your eyes. Isipin mo na nagkaroon ka ng pagkakataon na isigaw lahat ng sama ng loob at frustrations mo. H'wag mong isipin yung reaksyon ko. Hindi ako matatawa. Just do this. Isipin mo na pagkakataon mo 'to para ma-free ang sarili mo sa lahat ng inis.
Levi:
Do that for five minutes. Nasa dagat ka. Naglalakad. Nasigaw. Minamasdan ang langit at ang araw na pababa.
Levi:
Oorasan ko 'yan. Sana ay sinunod mo talaga ang mga sinabi ko.
Seen 10:00 PM
— 💬 —
Levi:
Ano, Abby? Kumusta ang pakiramdam mo? Tapos na ang 5 minutes?
Levi:
Abbyy???
Levi:
Ngi nakatulog ata
Levi:
Good night, Abby. Sana ay maging maayos na ang pakiramdam mo sa susunod.
